Camp Alaya Series #1: Eyes Locked, Hands Locked (Completed)

Chapter 1

#ELHL01 || Esteen Samantha Vinzon

Tahimik naming tinatahak ang daan patungo sa pinagtatrabahuhan ko. Minsan ay sisipol siya at madalas na sinisipa ang mga batong nadadaanan.

"Anong oras ang uwi mo?" He curiously asked. I didn't spare him a glance as I answered his question.

"Alas-dose pa." I shrugged. I heard his heavy sighs that made me cocked my head towards him. Takang tingin ang ibinigay ko sa kanya at agad rin iniiwas ng magtama ang mga mata namin.

Twenty-four hours bukas ang coffee shop na pinapasukan ko. Madalas kasi ang mga estudyante roon at mayroon silang mini-library na pwedeng hiraman ng libro na magagamit sa eskwela, hindi mo nga lang madadala sa labas ng shop.

"You walk alone? Wala masyadong ilaw rito."

Sandali ko siyang nilingon na hindi nagpatakas ng nag-iigting niyang mga panga sa mga mata ko.

"Oo. Pero minsan kasabay ko ang ilang katrabaho." I answered.

Hindi na siya muling nagsalita noon ngunit nanatiling madilim ang mukha.

"Doon nga pala ako nagtatrabaho." I said while pointing the small shop on the opposite side of the road. "Ihahatid na kita sa sakayan. May sampung minuto pa bago ang oras ko sa trabaho."

Sandali lang rin ang naging paglalakad namin dahil malapit lang naman ang sakayan.

"Sige. Magiingat ka." I told him before turning my back without a single glance throwing at him.

Pagod akong nag-unat ng mga braso at agad na nagpalit ng damit para makauwi. Hating gabi na at may pasok pa ako bukas. Alas otso pa naman ang pasok ko kaya hindi masyadong nakakasakit ng ulo.

Nagpaalam ako sa iilang katrabaho at tamad ang bawat hakbang na lumabas. Saglit akong huminto para ayusin ang suot at ang bag na hawak.

"Let's go." A voice is suddenly heard infront that made me almost jump in my place.

He grab my arms, I wiggled hysterically as I lifted my eyes at the man infront.

"Nakakagulat ka!" I hissed.

"Sorry. You were busy fixing your things so you didn't notice me approaching you."

Maingat niya akong iginaya sa kanyang sasakyan na nagpalaglag sa panga ko. Hindi na dapat ako nagulat dahil halata naman sa tindig at salita niyang may pera siya pero hindi ko pa rin maiwasan ang pagkamangha.

Money is hard to find. Kaya nakakamanghang may mayayamang tao. Tingin ko ay sobrang paghihirap ang ginawa nila para lang makamtan iyon. Hindi man lahat, ay hindi pa rin natanggal noon ang mataas kong tingin sa kanila.

As I swiftly entered the car, his manly scent lingered on my nose too. Sandali akong natigilan roon pero agad ring iniling ang ulo.

Siguradong nasisiraan na ako ng ulo dahil sa naiisip kong pamilyar ang amoy na iyon sa akin. Even his presence seems familiar to me. Hindi ko lang mawari kung saan ko siya nakita, o baka talagang masyado lang akong nag-iisip.

"Why are you here anyway? Magkakape ka ba?" I curiously asked, eyes are pierced on the sight infront.

I saw him nodded his head in my peripheral vision.

"Dapat tumuloy ka na sa loob. Sayang naman ang punta mo."

"It's okay. We have coffee in the mansion." He shrugged.

Halos umikot ang mga mata ko sa narinig. Mayroon naman pala silang kape sa bahay. Bakit nag-abala pa siyang magmaneho patungo rito kung ganoon?

I pursed my lips and tilted my head to glance at him that eventually becomes a stare. His long eye lashes are very evident especially when he's blinking. Bahagyang nakangisi ang labi at kumikinang ang mata dahil sa liwanag nanggagaling sa sasakyan niya.