"You have the guts to look at me now but when I look back, you'll immediately back out." He suddenly uttered.

Napakurap-kurap ako at agad na ibinaling ang tingin sa labas.

"You don't even look at me when we're talking. I can count the seconds in my fingers when you're looking."

I pressed my lips together to stop myself from talking some nonsense things. Hindi ko rin alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko sa tuwing natama ang mata sa ibang tao. I am shivering and sweating in fear kahit na wala namang ginagawang masama ang tao.

I felt uneasy and unsafe at everyone when I tried to look at their eyes. Kaya imbis na tumingin roon at mag-isip ng kung ano ay ako na ang naiwas.

"Are you uncomfortable with me?"

"No! Hindi lang talaga ako sanay sa ganoong bagay." I defended while waving my hands slightly in the air.

"Why?"

Nanatiling tikom ang bibig ko sa tanong na iyon. Hindi ko alam ang isasagot dahil maski ako ay iyon ang tanong sa sarili.

A tranquil atmosphere surrounded us for a long minute. Sa labas ko inabala ang mga mata habang siya ay sa pagmamaneho abala.

"We're here." He announced.

Saglit akong natigilan ng madali siyang lumabas ng sasakyan at nagpunta sa gilid ko para pagbuksan ako ng pintuan.

I hid my smile by pouting my lips.

"Salamat."

Our eyes accidentally met, hindi ko iyon kaagad na naiiwas kaya bahagyang nagtaasan ang mga balahibo ko sa katawan at nanlambot ang mga tuhod.

"Are you okay?" He worriedly asked. I noded my head and immediately averted my eyes from him.

I uttered my thanks for the second time and was about to turn my back when I felt his intense stare at me. I drag my eyes back at him and gasped as our eyes met. I wanted to back out but I can't.

This is the first time I stared back at people longer than ten seconds.

He advance his steps that made me took a step backward. I blinked my eyes and look anywhere but him.

"I'll see you tomorrow. Good night." He said before entering his car and leaving my eyes.

Hindi ako makapaniwala sa mga nangyayari. I didn't know I can stare longer than that. Nakakagulat at nakakamangha.

"Magandang umaga!" Masigla kong bati nang makalabas sa kwarto.

They quickly gave me a smile and turn their gazes back at the newspaper infront of them.

"Ano ho 'yan?" I asked while walking towards their direction.

Nakapagtataka pa ang madilim na ekspresyon ng ama at ang kuyom na mga kamay. Ang ina naman ay hindi makatingin sa akin at kunot ang noo.

"Wala ito. Kumain ka na. Ipapagtimpla muna kita ng kape." Nanay frenetecally said as she stand from her seat.

Madaling itinupi ni Tatay ang binabasa at mariing tumitig sa kape sa harapan.

I was about to grab the newspaper when Tatay immediately take it away from the table.

Mas lalo noong pinausbong ang namumuong pagtataka sa utak ko. What's with those?

Ilang oras pa akong nagmuni-muni sa bahay bago tuluyang naghanda para sa pagpasok sa eskwela.

"Nay! Aalis na ho ako!" I said in a loud voice.

Camp Alaya Series #1: Eyes Locked, Hands Locked (Completed)Όπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα