Lionheart 2 - secrets

Opluchting?

James' P.O.V.
Nadat we een kwartier uitgerust hebben kunnen we er weer, wel rustiger, tegen aan. Ik verander mezelf in een mens en vervolgens weer in een Lionhearter. Ik voel me daardoor ook alweer beter.
We stoppen onze waterflessen in onze rugzakken en laten de jerrycan achter. 'Let's go for it.' Glimlacht Emma en ritst haar rugzak dicht. We lopen door de deur naar buiten. 'Waar zou de rest nu zijn?' Vraag ik en staar naar het stof dat opstuift bij elke stap die we zetten. Ik hoor haar voetstappen niet meer en kijk op. 'Ben ik te onaardig geweest voor ze?' Vraagt ze, 'Ik heb mijn vrienden laten zitten.'. 'Het gaat vast wel goed komen.' Zeg ik, enigzins geruststellend. We beginnen zwijgend weer te rennen.

Potdichte mist is over de stad getrokken en wij hebben eindelijk de hoge flat bereikt! Schichtig kijk ik om me heen, ik ben doodsbang voor de Blackdeathers maar als we goed uitzicht willen hebben moeten we toch echt het enorme flatgebouw op, waarvan ik- nu ik er onder sta- de top niet eens kan zien, zo hoog! 'Godzijdank is de flat nog niet verbrand of ingestort!' Zegt Emma opgelucht. Ik knik. 'Kijk goed om je heen, dan redden we het wel.' Zegt Emma en ziet dat ik bangig ben. Ze pakt mijn hand kort vast en daarna lopen we beide de ingang door. De hal is erg mooi; met de marmer bekleedde wanden, een bar met flessen wijn en champagne, stoelen die met leer zijn bekleed, een eikenhouten receptie en nog meer van dat soort chique dingen.
'Trap of lift?' Vraag ik als we voor de liftdeuren staan. 'Laten we eerst met de lift en voor de zekerheid daarna met de trap gaan.' Besluit Emma, ik knik en we lopen de lift in. Het ruikt naar sigaretten rook vermengd met de geur die een lift altijd heeft. We kijken met open monden naar de knopjes. '125 verdiepingen.' Stamelt Emma. 'Laten we dan maar tot verdieping honderdtien gaan, dan moeten we nog vijftien verdiepingen lopen.' Emma knikt. Dus drukken we verdieping honderdtien in. De liftdeuren sluiten en mijn lichaam wordt zwaar als we omhoog gaan.
Wat als de kabels op verdieping 100 breken? Wat als de lift klem gaat zitten? Wat als er brand is op verdieping 50?
De vragen spoken door mijn hoofd, en Emma ziet er ook niet bepaald gerust uit. We zitten nu op verdieping twintig, en het enige wat ik kan doen, besef ik, is hopen dat dit goed af gaat lopen.

Ping! Emma kijkt me blij en verlost aan. Het rondje knopje met het cijfer 110 is opgelicht en dat betekent dat we er zijn! Ik stap gauw de lift uit.
De laatste trappen zijn zwaar maar lukken. We komen aan op verdieping 124, de één-na-laatste verdieping dus. We speuren de boel af naar de laatste trap maar die is niet te vinden. 'Dit kan niet waar zijn!' Zeg ik en schud mijn hoofd. Emma schopt boos tegen de muur waardoor er- omdat ze een Lionhearter is- een barst in de muur komt. 'Eigen schuld!' Mompelt ze boos.
We besluiten in de kamers te kijken. De ene kamer moet van een rijk persoon zijn, aangezien er een bad met vergulde randen in staat. Ik kijk uit het raam en mijn maag krimpt ineen als ik het uitzicht zie, er zweven gewoon wolken ONDER ons, zo hoog zitten we.
'Brownie!' Hoor ik Emma roepen van de gang. Gauw sta ik op en ren naar haar toe. 'Wat is er? Waar ben je?' Roep ik en draai om mezelf heen. Plots klapt er voor mijn neus een ladder uit. Geschrokken doe ik een stap naar achteren en grijns als ik Emma op de ladder zie zitten. 'Kom binnen!' Zegt ze lachend.

We klimmen de nauwe ruimte binnen en komen terecht in een soort opslagruimte met links nòg een lift. We lopen zonder overleggen de lift in en drukken op het enige knopje wat er is. We zoeven omhoog en dan zijn we er. We staan op het hoogste gebouw van de stad. Als je zegt geen hoogtevrees te hebben dan ben je nu waarschijnlijk wel even stil! Ik loop naar rand van het gebouw, het is een groot vierkant waar kleine hekjes omheen zitten, en een liftschacht, en een grote ontvanger. Voorzichtig tuur ik over de rand van het gebouw. De wolken bevinden zich een paar meter onder ons maar gelukkig kan je nog wel de stad zien, anders was het voor niks geweest!
Plotseling hoor ik Emma schreeuwen en draai me in een ruk om en zenuwen vliegen in een klap door mijn lijf. Emma is beetgepakt door een Blackdeather die nu op het punt staat Emma van het gebouw af te duwen.

🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨🚨

FIJNE KERST!!! (Een beetje laat!!) 🎄🎅🎁
Sorry sorry sorry (x 100000000000) voor de late update!
Hopelijk een leuk (nouja, leuk... Het einde is niet bepaald leuk maar je snapt wel wat ik bedoel!) hoofdstukje.

Hebben jullie iets leuks gekregen voor kerst? Of iets leuks gedaan? Tell me :)

Lots of love,
Lauw 🐈

PS. Leuke voorkant van m'n boek he? :P (het is tijdelijk, geen zorgen!)