Lionheart 2 - secrets

Tired James

James' P.O.V.

We staan op van het brokstuk. Ik sla wat stof van mijn broek en doe hetzelfde bij mijn shirt. Ik rek me kort uit en we kunnen weer gaan, nog geen halve dag rennen, dan moeten we bij het hoge gebouw zijn. Ik strijk door mijn manen en we gaan alweer. De gebouwen zoeven langs ons heen. Emma rent voor me uit. Af en toe springen we over hoge brokstukken. Af en toe kijk ik achterom, grote stofwolken stuiven achter ons op. Ik glimlach.
Al gauw stopt Emma met rennen, we moeten nu al vier uur achter elkaar gerend hebben. De zon staat op zijn hoogste punt en al is het winter voel je een sterk verschil tussen de ochtend en middag. Emma zakt een beetje door haar knieen en ondersteunt zich met haar handen op haar knieen. Ze hijgt en is uitgeput. 'Ik kan dit niet meer, ik moet wat te eten hebben.' Zegt ze en haalt diep adem. 'Je hebt gelijk.' Zeg ik en probeer zelf een normale ademhaling te krijgen maar als ik adem haal voelt het alsof mijn keel open geschuurd wordt. Met mijn ene hand leun ik tegen een glad stuk flatgebouw en met de ander sla ik het zweet van mijn voorhoofd. 'James je ziet en beetje witjes.' Zegt Emma als ze me aankijkt. Ik zeg niks, nog steeds schuurt adem van buiten naar binnen. 'Daar is een supermarkt, laten we er heen gaan.' Zegt ze en pakt mijn ene hand vast. Ik knik hijgend. We steken de straat over terwijl we goed om ons heen kijken. Mijn armen en benen voelen slap. De groene neonlichten waar de naam van de supermarkt ooit op stond knipperen nog een beetje. Elkaar ondersteunend lopen we de supermarkt binnen. De helft van de supermarkt is niet meer te bereiken door een half ingestort plafond.
Plots zie ik witte lichtvlekken, ik laat me tegen de muur op de grond zakken. 'James?' Vraagt Emma met een kalme maar bange stem. Ik sla een een hand tegen mijn ogen en steek een duim met de andere op. 'Ik zoek wel iets,' besluit Emma 'water ofzo. Ik kom zo terug.' Ik kan alleen maar knikken.

Emma's P.O.V.

Ik laat James achter naast de ingang en loop gauw naar achteren. Sommige schappen zijn bijna helemaal leeggeroofd. Ik loop langs de schappen met drinken, ik zie flessen water, sap, wijn, limonade, chocolade melk. Dorstig kijk ik om me heen. Ik kan het niet laten om één van de flessen op te draaien en het water in een keer door mijn keel te klokken. Ik veeg het water van mijn mond met mijn mouw. Dan pak ik een grote jerrycan en twee flessen water. Plots hoor ik iets ritselen. Geschrokken span ik een pijl en schuivel op het geluid af. Ik probeer zo zachtjes mogelijk adem te halen en luister gespannen naar het geritsel. Het komt van het schap naast me. Gauw draai ik me om en wil bijna de pijl op het slachtoffer laten vliegen. Dan zie ik waarvan het geluid kwam. Twee katten sprinten weg van me en laten wat pakken opgescheurde vis achter. Ik sla mezelf voor mijn hoofd en laat mijn pijl en boog zakken. Ik loop met de flessen terug naar de uitgeputte James.

James zit er nog steeds, nog slechter. Uit zijn neus stroomt bloed, zijn shirt zit ook onder. 'James! Rustig ik heb water voor je!' Probeer ik met een kalme stem te verwoorden. 'I-Ik ben misselijk.' Mompelt hij. Ik draai de dop van de fles open en duw de fles in zijn handen. 'Ik haal zakdoekjes.' Zeg ik en loop terug naar de schappen.
Het eerste beste pak servetjes ruk ik uit het schap en ren gauw terug. James drinkt moeizaam uit de fles. Ik scheur het plastic en haal de servetjes uit het pak. Ik druk het tegen zijn neus, niet te hard natuurlijk. 'Beter.' glimlacht James. Ik pak de fles en hij houdt nu de servetjes vast. Ik laat me naast hem neer zakken en zucht, van al het stres wat gebeurt is in de laatste paar uur. Terwijl ik een slok uit de jerrycan neem legt James zijn hoofd op mijn schouder.

💤💤💤💤💤💤💤💤💤💤💤💤💤🙈🙈🙈🙈🙈🙈🙈🙈🙈🙈🙈🙈🙈
Oehoe een update!
En natuurlijk de winnaar van de Sinterklaas wedstrijd: @rakkertje9 echt leuk gedicht!!! Je wint een opdraging!! Gefeliciteerd :)

Love all of you!