Lionheart 2 - secrets

Verborgen

Heeey Fanhearters! Heeft iemand van jullie het ook zo druk? Ik heb in het weekend van de proefwerkweek dus ook nog mijn balletvoorstelling, wens me succes! :/

Hopelijk vinden jullie het een leuk hoofdstuk, comment! 

Heel veel kusjes van Lauwww

🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀🙀

Eindelijk, na tien minuten, ben ik op de twintigste verdieping aangekomen, loodzwaar die koude metalen trappen. Hijgend plof ik neer op de bovenste trede en rust kort uit. Dan draai ik me om en zie twee deuren, een daarvan moet de zolder zijn. Ineens voel ik een druppel ik schrik zo erg dat ik bijna de trap weer af val. Ik tuur naar boven en merk dat het plafond hier lekt, gauw trek ik mijn capuchon over mijn hoof en sta op. Ik loop één van de deuren in, de goede zo te zien. De ruimte is huge en is volgestouwd met allerlei meubels. Ik loop naar een bak vol met leuke spulletjes zoals rare lampen kappen, een doos stoffige boeken, en nog veel meer. Ik pak een karretje op kapotte wieltjes en laat de spullen erin vallen. Ik loop plots tegen een oude versleten bank aan, perfect als slaapbank! Maar hoe krijg ik die van z'n plek? Ik klem mijn handen aan de onderkant en trek zo hard als ik kan, de bank verschuift een paar centimeter maar dat was het dan ook. Na nog een paar keer trekken geef ik het op, had ik Lionheart maar... Wacht eens, misschien kan ik Luke om hulp vragen aangezien hij toch hiernaast woont.

Ik klop aan bij de deur, maar zodra ik klop valt de deur open met een eng gekraak. 'Hallo?' Vraag ik, mijn stem vaagt weg in de kamer maar ik krijg geen antwoord terug. Zal ik een kijkje nemen? Wat maakt het ook uit, ik kijk om me heen en loop zachtjes de kamer in. Het is een grote stoffige kamer, maar ik zie dat het bewoond is. Het voelt eng maar toch veilig. Ik kijk rond, er staat een grote boekenkast, een zacht kleed voor een oude televisie, en nog veel meer leuke dingen. Ik strijk met mijn hand over de laag stof van de boekenkast. Ineens voel ik een harde greep in mijn schouder, mijn adem stokt en ik draai me om. Ik kijk recht in Luke's bruin/gele ogen.

'Wat doe jij hier?' Vraagt hij en kijkt me met een dodelijke blik aan. Ik slik en stamel:' I-Ik wilde je om hulp vragen.' 'Dit is mijn kamer, privé dus.' Zegt hij, haalt zijn hand van mijn schouder en slaat zijn handen vervolgens over elkaar. Ik knik. 'Het spijt me.' Zeg ik. Er ontstaat een ongemakkelijke stilte, ik draai me om en loop de kamer uit, vervolgens begin ik hulpeloos aan de bank te trekken. 'Dit heeft zo geen zin.' Zucht Luke, die ineens hoofdschuddend achter me staat. 'Vertel mij wat.' Mompel ik. Ik zie een kleine glimlach verschijnen rond Luke's mond, maar die verdwijnt zo gauw als de glimlach gekomen was. 'Kijk, hier moet je het vastpakken.' Zegt hij en doet zijn handen weer anders om de bank heen, ik volg zijn voorbeeld en inderdaad: het lukt veel beter. Mijn capuchon valt af zodra ik buk, ik zie Luke's ogen groot worden. 'Wat?' Vraag ik en knijp mijn ogen fijn. Ineens worden zijn irissen (van zijn oog) heel klein. Hij antwoord niet. 'Ik ga nu.' Zegt hij en loopt hoofdschuddend zijn kamer in, de deur valt met een harde klap dicht. Hij verbergt iets, en ik moet erachter zien te komen wat! Maar eerst moet ik de bank naar beneden krijgen, ik begin met trekken... 

Hijgend kom ik aan in mijn kamer, eindelijk. Ik schuif mijn bank op de goede plek en laat mezelf op de bank zakken nadat ik de deur gesloten heb. Ik voel me slap en verdrietig, alsof er helemaal niemand voor me is. Thuis hadden mensen me geholpen met de bank, in Heartland even goed, maar niemand heeft ook maar een hand uitgestoken om te helpen. Ik mag niet alweer huilen, ik moet me sterk houden! Ik heb geen idee hoelaat het is, maar ik ben zo moe dat ik maar besluit te gaan slapen. Ik pak een vieze kriebelige deken en gebruik de zijkant van de bank als kussen. Nu het heel rustig is hoor ik de donder beter en het komt ook door de kapotte ruit, de flitsen houden me constant wakker en de kou zit ook niet mee. Eindelijk val ik dan in een diepe slaap.