When It Happens | ✔

Kabanata 2

#WIHKab2

Eya.

I cry when I cannot hold my feelings. When it sucks for you that you really want to be completed, just for once. Maranasan mo lang na mabuo kahit minsan lang. Alam kong pwede pa, alam kong mangyayari pa 'to. But how?

Andrei is in my back tapping my head and offers his handkerchief, nakailang panyo na ako galing sakaniya habang umiiyak ako and now... he's still here looking me as a crybaby.

"Sorry, hindi ko lang talaga maiwasang mag-isip at maluha." Sambit ko sakaniya.

He just taps my back, "not all were as strong person like you," he says.

For the whole time he's been doing like he is my older brother. Tama nga sila Winea he just cares.

"Thank you." Humihiki kong sambit sakaniya.

I'm 13 years old when I found out Mama is pregnant with other man. I'm asking them---Lola, Tita and also Mama who is my real father, but there is no answer to the question. They keep saying "huwag mo na lang alamin" and I always hear to them the same answers when I get age.

Tuwing naalala ko lang ang pagkabata ko, nagmimistula akong tulala at iniisa isa ang mga detalyadong nangyari sa'kin noon.

Inaanak ni Mama si Andrei. Habang nananatiling puno ng mga tanong ang buhay ko. Andrei shared to me his toys kahit panlalaki lahat, we both sharing things, he keeps my secrets, he's smart and sporty. Siya ang nagturo sa'king maglaro ng basketball; dalawa sila ni Tito Alejandro.

"Asa'n ang Daddy mo?" When he asked that I just gave him a glare and walks out and went back playing cars.

Sinundan niya ako, "bakit umalis ka agad?" Tanong niya.

"I don't like to play basketball, sorry wala akong gana. Can I go to your kitchen to get water?" Tanong ko.

Dahil abala si Mama at Tita Aimee sharing stories tapos pareho nilang gusto ang mga alahas. Narinig ko ang mga usap usapan nila.

"Pwede mo bang alagaan si Eya? Hindi na kasi siya bata. Si Mama hindi na malakas, tapos si Josa may mga anak na." Lumabas sa bunganga ni Mama ang mga iyon.

I kept on listening to them. Kumuha ako ng tubig at nanatiling nakatayo kunwari'y iinom pa ako.

"Aalis kasi ako," dagdag niya. I was shocked. Hindi niya man lang sinabi sa'kin ang mga 'yon.

Hindi niya ba ako anak? O, wala siyang balak sabihin?

Maraming tanong na gumagambala sa akin ngayon knowing na mas mahirap pa rin 'yong pagkaitan kang sabihin ang totoo--- ang mga narinig ko.

"Sa susunod na taon aalis na rin kami. Sa Rizal na mag aaral si Andrei." Si Tita Aimee, at mas lalo akong nalungkot nang malaman ko 'to.

Bumalik ako sa court na pinatayo nila. Sinenyasan ko si Andrei na pumunta sa gawi ko dahil mainit doon, gustong gusto niya ang sikat ng araw, nakakaitim kaya. Conscious na kasi ako sa skin color ko.

Lumapit siya, "anong ginawa mo sa loob ba't ang tagal tagal mo?" Tanong niya.

"May tatanungin lang ako." Hindi ko sinagot ang tanong niya.

"Ano 'yon?"

Ilang beses na akong nakakaramdam ng kasinungalingan, ang pagkawala ng magulang mo, ang pag-alis ng tao, at hindi pagsabi nang katotohanan. Dahil bata ako kaya dapat puro saya lang? Pero never akong magiging masaya. Kung sasabihin man 'tong diretsahan sa akin baka mas lalo lang akong malungkot.

"Pag umalis ba ang isang tao, babalik pa ba?" I asked him.

Tumingin siya sa'kin at nakakunot ang kaniyang noon na parang siya rin ay walang kaideya ideya kung bakit ko 'to natanong sakaniya.