Het laatste wat ik heb

Hoofdstuk 31

Pov. Evie

1 week later

Ik pak mijn tas van de grond en stop het eten erin. Ik werp een blik op de klok en zie dat ik nog een half uur heb. Snel ren ik naar boven om nog even mijn tanden te poetsen en dan stap ik bij Anne in de auto. We rijden rustig richting het ziekenhuis waar Lola nog steeds ligt.

Er is al weer een week voorbij en Jesse is geen een keer van haar zijde weg geweest. Hij vind haar echt leuk en wil haar nu niet verliezen, niet na alles wat er is gebeurd. Anne en ik komen bijna elke dag langs om hem schone kleren en wat snacks te brengen aangezien hij ze zelf niet op wil komen halen.

Met Lola zelf gaat het steeds slechter de kans dat ze nog wakker wordt, word steeds kleiner naarmate de tijd voorbij gaat, maar toch geeft ze nog niet op. Ze is sterk, maar ook zij gaat het een keer opgeven.

We rijden de parkeerplaats van het ziekenhuis op waar het vol staat geparkeerd met andere auto's. Na 5 minuten rond te hebben gereden vinden we eindelijk een plekje waar we de auto neerzetten waarna we richting het ziekenhuis lopen. 

We lopen door de gangen heen rechtstreeks naar Lola haar kamer. We zijn hier de afgelopen week al zo vaak geweest dat ik het zelfs blind weet te vinden. Anne opent de deur naar de kamer waar ik meteen Jesse zie zitten. Hij heeft zijn hoofd op de arm van Lola gelegd en heeft zijn ogen gesloten. Het ziet er schattig uit maar eigenlijk is er niks schattigs aan.

Langzaam opent hij zijn ogen en kijkt ons verward aan. Zijn ogen zien er vermoeid uit en zijn haar zit helemaal in de war. 'Hoelaat is het?' Vraagt hij. 'Half 12' zeg ik terug terwijl ik op een stoel naast hem ga zitten. Ik pak zijn hand vast en kijk hem aan. 'Kom alsjeblieft een nacht mee naar huis.' Zeg ik dan zachtjes. Hij richt zijn blik weer op Lola die haar ogen nog steeds gesloten heeft. 'Ik laat haar hier niet alleen.' Zegt hij terug. Ik zucht diep en richt dan ook mijn blik op Lola. 'Je kan hier niet voor eeuwig blijven je moet echt een keer naar huis.' Probeer ik dan weer. 'Ben ik niet duidelijk of zo ik blijf bij haar.' Snauwt hij dan. Ik schrik van zijn onverwachte uitval en ook van zijn gezicht is af te lezen dat die die niet zag aankomen. 'Sorry' zegt die dan zachtjes. 'Het is al goed' zeg ik dan terug en geef hem een knuffel.

Ik pak de zak met chips uit mijn tas en scheur het zachtjes open. Van de dokters mag het eigenlijk niet maar toch doen we het soms stiekem. Ik stop de zak weer terug in me tas zodat we het er makkelijk uit kunnen pakken. 'Wat mis je het meeste?' Vraag ik dan om het onderwerp te veranderen. 'Hoe bedoel je?' Vraagt hij dan terug. 'Van voordat Lola in het ziekenhuis terecht kwam.' Zeg ik dan iets zachter. Hij sluit even zijn ogen en kijkt dan weer mijn kant op. 'Haar lach' zegt hij dan. Het komt er verdrietig uit en er is spijt in zijn ogen te zien. 'Het is niet jou schuld Jesse geloof me nou eens.' Zeg ik dan. Hij reageert niet en kijkt afwezig voor zich uit. Ik kan er niet tegen om hem zo te zien. Hij is mijn broer en ik kan het gewoon niet aan hem langzaam te zien breken. Als zij het niet zou overleven zou dat Jesse helemaal veranderen en zou die nooit meer de zelfde kunnen zijn. Die gedachte laten me schrikken. Jesse geeft echt om Lola en ook ik kan me het niet voor stellen dat het op die manier zou moeten eindigen.

Ik rits mijn tas weer dicht en doe mijn jas weer aan. Ik sta op van mijn stoel en geef Jesse een knuffel. 'Tot morgen' zeg ik. 'Tot morgen' zegt hij terug en gaat weer op zijn stoel zitten. 'Bel me als er iets is Okay?' Zeg ik dan nog. 'Is goed' zegt hij terug waarna Anne en ik de kamer uit lopen en weer op weg gaan naar de uitgang. 

Sorry dat ik zo lang niks meer heb geplaatst, maar ik had het gewoon erg druk met school en ook mijn motivatie en inspiratie waren weg. Ik hoop dat jullie het begrijpen en ik ga ook nu weer beginnen met het verder schrijven van dit boek. Ojaa en sorry dat dit hoofdstuk beetje kort is, maar ik moet weer even inkomen en dit hoofdstuk moest even tussen door xx