Het laatste wat ik heb

Hoofdstuk 8

Pov. Lola

Een week later

Een week is er voorbij, maar niet heel veel is veranderd. Jesse blijft zoals gewoonlijk een beetje apart. Op het ene moment is die super lief en behulpzaam, maar het andere moment is die heel irritant en overduidelijk een badboy. Met Fleur en Billy gaat het ook gewoon nog goed en we zijn echt super goede vriendinnen geworden. Mijn moeder gaat alleen maar achteruit. Ze is heel vaak moe en erg misselijk. Ik ben ook zo bang om haar te verliezen. En ben daarom ook vaak bij haar.

Dan hebben we natuurlijk nog Jorin. Ik heb eigenlijk nog niet echt zin of tijd gehad om hem terug te bellen, omdat ik eigenlijk heel veel bij mijn moeder ben of afspreken om zo veel mogelijk te voorkomen om naar mijn ooms huis te gaan. De situatie daar is nog niet veranderd, zoals ik al dacht is het slaan een dagelijks dingetje geworden. Toch heb ik wel een gelukje want het begint steeds meer af te koelen en daardoor beginnen meer mensen ook gewoon truien te dragen dus het valt al niet meer op.

Ik fiets richting school op deze vroege ochtend. Het is druk op de weg en het is duidelijk weer een normale doordeweekse dag.

Ik loop samen met Fleur naar de les. We hebben het eerste uur Engels van meneer Dijk wat dus betekend dat ik weer naast Jesse zit, maar dat maakt op zich niet veel uit want we hebben namelijk een toets.

Als we het lokaal inlopen gaan we beiden op onze eigen vaste plek zitten en wachten tot de rest van de klas binnen komt.

Jesse komt de klas binnen en gaat dan naast me zitten. 'Hey pretty' zegt die.'hey' zeg ik terug. 'Okay jongens vanaf nu is het stil want ik deel de toets uit dus als ik nog iemand hoor heeft die gene een 1 begrepen?' Zegt meneer Dijk en hij begint met uitdelen van de toets.

Iedereen is druk aan het schrijven totdat ik mijn telefoon in mijn broekzak voel trillen. Stiekem probeer ik te kijken of het niet mijn moeder is, want dan kan het misschien iets ergs zijn. Als ik mijn telefoon aanzet voel ik de ogen van Jesse op me branden. Ik kijk omhoog en geef hem een knikje dat die moet kijken of die man niet kijkt. Hij geeft een begrijpend knikje terug en kijkt dat naar meneer Dijk die geconcentreerd op zijn laptop zit te typen.

Ik open mijn telefoon en zie dat het een berichtje van Jorin is. Ik wil mijn telefoon weer uitdrukken, maar als ik zie wat die heeft gestuurd kan ik even niet meer normaal nadenken. Hij weet het van mijn moeder, maar nu is dus de vraag hoe? Ik zie geen beter moment om het te bellen als nu en het kan me niks schelen dat we midden in een toets zitten.

Alsof hij wist hoe ik erop zou reageren zie ik dat mijn telefoon over gaat. Zonder verder na te denken sta ik met een ruk op. Jesse kijkt me verward aan en ook stuk voor stuk begint de rest van de klas me aan te kijken. Ik voel dat mijn ogen vol lopen met water. Zonder verder na te denken pak ik mijn tas op en loop het lokaal uit. 'Lola....' hoor ik Jesse nog roepen wat ik zelf maar zacht hoor, omdat k het lokaal al uit ben.

Ik loop richting de uitgang van de school terwijl ik mijn telefoon opneem. 'Lola?' Hoor ik aan de andere kant van de lijn. 'Hoe weet je dat?' Schreeuw ik bijna terwijl ik weet dat schreeuwen op dit moment alleen maar aandacht trekt. 'Rustig Lola laat het me uitleggen' zegt Jorin kalmerend. 'Er valt niks uit te leggen' schreeuw ik weer. Ik zie een paar meisjes voor bij lopen die me raar aankijken. Ik draai me om en ga weer verder met het gesprek. 'Ik weet het van Mare' zegt hij.

Mare was bij mij vlak nadat ik te weten kreeg dat mijn moeder kanker had. Ik moest zo hard huilen, maar gelukkig was zij daar om me te troosten. Ze had me beloofd het tegen niemand te zeggen, maar dat is dus niet gebeurd.

'Okay en nu? Ga je me vertellen dat je nog van me houd en dat je het niet had gedaan als je het had geweten van te voren?' Zeg ik 'nou..' zegt die maar ik ben nog niet klaar. 'Het verandert niks Joran. Je hebt het verpest en het gaat nu ook nooit meer wat worden tussen ons dus ga alsjeblieft bij Roos uitzitten huilen want zij wil volgens mij heel graag met je.' 'Het spijt me heel erg Lola' zegt die weer. ' ik weet het Joran dat heb je al vaak naar me gestuurd en ik geloof dat het je spijt, maar het veranderd niks. Het is uit en het blijft uit ga alsjeblieft verder met je eigen leven zodat ik ook verder kan met mijn leven'. Zeg ik weer en haal me telefoon bij mijn oor vandaan. 'Maar ik hou van...' hij kan zijn zin niet afmaken, want ik heb de verbinding al verbroken.

Ik ga op het bankje zitten die 2 meter verder staat.  Ik doe mijn handen voor mijn ogen en probeer mijn tranen binnen te houden. Ik ben nu op school en ik wil dus niet gaan huilen.

Als ik een tijdje zit en denk mijn gedachten weer een beetje onder controle te hebben hoor ik voetstappen mijn kant op komen die recht voor me stoppen. Ik kijk op en zie Jesse. Ik houd het niet meer en de tranen stromen over mijn wangen. Hij komt naast me zitten en slaat een arm om me heen. Ik leg mijn hoofd in zijn schouder terwijl hij mij een knuffel geeft. 'Wat is er gebeurt Lo?' Vraagt die. Lo? Dat klinkt zo lief denk ik bij mezelf. 'Ik heb hem gebeld.' Zeg ik terug. 'Wie heb je gebeld?' Vraagt hij weer. 'Mijn ex' antwoord ik nu. Hij begint me nog harder te knuffelen. 'Het komt allemaal wel goed, Okay? Ik ben er nu.'

Hoofdstuk 8!!!!