Het laatste wat ik heb

Hoofdstuk 20

Pov. Lola

Een week later

Er is al weer een week voorbij na het gevecht en het is dus alweer vrijdag. Ik heb voor de rest niks meer van die jongens gehoord wat misschien maar beter is. Jesse daarin tegen is bijna elke dag mee geweest naar het ziekenhuis. Mijn moeder mag hem echt wat ik echt super leuk vind. Wie had ooit verwacht dat ze het zo goed zouden kunnen vinden.

Met Billy en Fleur gaat het ook goed. Zij mogen Jesse en Levi nu ook waardoor we eigenlijk een vrienden groep geworden zijn, maar Jesse en Levi blijven wel de badboys waardoor iedereen nog wel steeds bang voor ze is. Behalve wij natuurlijk.

Billy, Fleur en ik lopen samen de aula in waar we Jesse en Levi al zien zitten. We gaan bij hun aan tafel zitten en als ik ga zitten ga ik met mijn hand door Jesse zijn haar waardoor ik het in de war doe. Hij kijkt me nep boos aan en doet dan het zelfde bij mij. 'Niet leuk.' Zeg ik. Hij moet lachen en doet zijn eigen haar weer goed. Ik doe mijn haar in een hoge staart en pak dan wat te eten uit mijn tas. 'Hebben jullie nog plannen voor vanmiddag?' Vraagt Fleur met haar mond vol. Ik kijk Jesse even aan, maar hij geeft al antwoord. 'Ik ga naar het ziekenhuis.' Zegt die terwijl ook hij eten in zijn mond stopt. Een lichte glimlach kruipt op mijn gezicht. 'Okay tortelduifjes.' Zegt Billy dan. Ik begin te blozen en kijk weg. 'Jullie kunnen toch gewoon afspreken?' Vraag ik dan. 'Ja is goed doen we.' Zegt Fleur waarna ze in een heel gesprek gaan over wat ze gaan doen. Ik kijk Jesse aan die me lief aankijkt. Even staren we elkaar aan als ik mijn telefoon voel trillen. Wie kan dat zijn? Ik pak mijn telefoon uit mijn broek zak en kijk naar de naam. Meteen stokt mijn adem. Mama. Meteen neem ik op. 'Hallo?' Zeg ik. 'Hallo Lola hier dokter Jacob, ik moet u verzoeken om zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen.' Hoor ik dokter Jacob zeggen. Een brok komt in mijn keel naar boven en ik kijk Jesse met betraande ogen aan. 'Ik kom er aan.' Zeg ik kort. 'Tot zo.' Ik hang op en sta meteen op. 'Ik-k moet naar het ziekenhuis gaan.' Zeg ik stotterend. Met een ruk staat ook Jesse op en kijkt me recht aan. 'Ik ga met je mee.' Samen rennen we de aula uit naar zijn auto.

Jesse geeft keihard gas en uit reflex grijp ik het handvat vast. Normaal zou ik er wat van gezegd hebben, maar nu ben ik juist blij dat die het doet. Na een paar minuten scheurt hij de parkeerplaats op waar de auto meteen tot stilstand komt. Meteen stappen we uit en rennen we het ziekenhuis binnen. Ondertussen zijn er al een aantal tranen over mijn wangen gegleden, maar ik blijf ze ruw weg vegen. Mijn moeder mag me niet zien huilen, niet nu.

We rennen door de gangen heen terwijl iedereen ons vragend aankijkt. Ik ben ondertussen al helemaal buiten adem, maar ik blijf door gaan. Als we voor haar kamer aan komen lopen we zonder te kloppen binnen en meteen voel ik een steek in mijn hart. Mijn moeder ligt daar spierwit in het bed en tilt lichtjes haar hoofd op. 'Mam.' Zeg ik met een gebroken stem waarna ik naar haar toe loop. Ze tilt haar hand op en legt hem tegen mijn wang aan. Ik pak haar hand vast en kijk haar gebroken aan. 'Ik hou van je.' Zeg ik zachtjes. 'Ik hou ook van jou.' Zegt ze zachtjes terug. Een traan verlaat haar oog. 'Het komt allemaal goed Okay?' Zegt ze weer. Haar stem klinkt troostend, maar het laat me alleen maar breken. 'Mam ga niet weg alsjeblieft?' Zeg ik. Nu loopt er ook een eenzame traan over mijn wang. 'Lieverd ik kan niet meer.' Zucht ze. Weer loopt er een traan over mijn wang. 'Je had het beloofd.' Zeg ik terug. Ze veegt mijn traan van mijn wang en kijkt me diep aan. 'Sommige beloftes kan je niet na komen Lola.' Zegt ze. Hoe ze mijn naam uitspreekt doet me pijn. Ik voel mijn handen trillen maar blijf haar aankijken. 'Jesse.' Zegt ze zachtjes. Ik kijk om naar Jesse die nog steeds in de deuropening staat. Ook zijn blik staat gebroken. 'Ik ben blij dat ik je nog heb leren kennen.' Zegt ze zachtjes. Waarna ze mijn kant weer op kijkt. 'Zorg goed voor jezelf Lola.' Zegt ze dan. 'Mam alsjeblieft ik kan niet zonder je.' Zeg ik. Ik pak nu lichtjes haar wang vast. Een kleine glimlach verschijnt op haar gezicht. 'Ik hou van je Lola. Vergeet dat nooit.' Fluistert ze. Ze laat mijn wang los en legt haar arm weer naast zich neer. Ze geeft me nog een laatste glimlach en sluit haar ogen dan langzaam. Ik hoor haar nog een laatste keer ademen waarna het meteen stil wordt. Haar lichaam trekt wit weg, maar ik kan het nog niet beseffen. De tranen die ik net probeerde te verbergen stromen in een vloedgolf over mijn wangen en ik weet niet hoe ik het moet stoppen. Ze is weg.

Ik blijf naar haar levenloze lichaam staren totdat ik een hand op mijn schouder voel. Ik kijk om en zie dat Jesse me met tranen in zijn ogen aankijkt. 'Het komt goed.' Fluistert hij zacht. Ik schud hevig mijn hoofd. 'Ik kan niet zonder haar.' Zeg ik snikkend. Hij trekt me naar zich toe waardoor ik mijn hoofd op zijn schouder leg. 'Ik ben er voor je.' Fluistert die in mijn oor. 'Ze had gelijk.' Zeg ik zachtjes. Jesse pakt mijn hoofd zachtjes vast waardoor hij me vragend aankijkt. 'De mooiste bloemen worden altijd als eerste geplukt net zoals de liefste mensen ons het eerste verlaten.'

Jeetje ik vond het zelf gewoon super zielig🥺.