Het laatste wat ik heb

Hoofdstuk 23

Pov. Lola

Langzaam open ik mijn ogen en kijk de kamer rond. Ik ben bij Jesse. Meteen voel ik me opgelucht en kijk naast me. Jesse is nergens te zien dus besluit ik naar beneden te gaan. Ik ga recht op zitten en kijk meteen naar mijn knie. Hij doet geen pijn meer gelukkig en hij zit ook in het verband gerold. Ik loop richting zijn inloopkast waar ik een oversized trui aan trek en naar beneden loop. Deze trui lijkt voor mij net een jurk terwijl hij bij Jesse gewoon goed zou staan.

'Hoi' zeg ik zachtjes als ik de keuken in kom. Jesse kijkt meteen op en krijgt een grijns op zijn gezicht. 'Die trui staat bij jou beter dan bij mij.' zegt die terwijl hij weer een hap van zijn brood neemt. 'Dankje.' Zeg ik blozend. 'Waar is Evie?' Vraag ik terwijl ik naast hem ga zitten. 'Op school.' Zegt hij terug. 'Wacht wat? Hoelaat is het?' Vraag ik dan geschokt. 'Half 12 ofzo.' Zegt hij terug. 'Wat??? Waarom heb je me niet wakker gemaakt?' Zeg ik nu boos. 'Lola je moet eens een keer aan jezelf gaan denken. Nu met wat er allemaal gebeurt is laat ik je niet zo maar naar school gaan. Gisteren zag ik het door de vingers en kijk naar wat er is gebeurd. Eerst dat met Susan en dan weer met die ene jongen en ik zou maar niet beginnen over de dingen die hij zou hebben gedaan als ik er niet op tijd was geweest.' Zegt die in een keer. Meteen blijf ik stil. Hij had gelijk, ik weet niet wat er zou zijn gebeurt als hij er niet op tijd zou zij geweest. 'Lola doe alsjeblieft voorzichtig en blijf een paar dagen thuis. Doe het voor mij.' Zegt hij zachtjes. 'Maar Jesse..' begin ik maar ik word meteen onderbroken. 'Alsjeblieft, dit zou je moeder ook gewild hebben.' Zegt hij dan. Meteen ontstaat er weer een brok in mijn keel. Ik kijk naar rechts en zie Jesse me schuldig aankijken. 'Het maakt niks uit.' Zeg ik terug en draai mijn hoofd weer naar voren. 'Ik blijf wel thuis.'

Een paar dagen later

'Rijd je met ons mee?' Vraagt mijn oom. 'Nee Jesse komt me zo ophalen.' Zeg ik terug zonder op te kijken. Ik voel Susan haar boze ogen op mij branden, maar dat is wel het laatste waar ik me druk over maak. Dit wordt het echte afscheid, maar nog steeds kan ik het niet geloven. Ze is er nu precies een week niet meer en ik mis haar al zo erg. Zij was de enigste die van mij hield en ik mis het zo erg. Haar warme knuffels en hoe ze me gerust kon stellen. Het is gewoon weg.

Ik word uit mijn gedachten getrokken als ik mijn telefoon op zie lichten. Ik pak hem vast en zie een berichtje van Jesse.

Jesse: ik ben er.
Lola: ik kom eraan.

Typ ik terug en loop dan naar de gang. 'Tot zo' hoor ik nog iemand roepen maar ik geef geen antwoord meer. Ik gooi de voordeur dicht en loop richting de auto van Jesse. Ik stap in en zie Jesse me verwachtingsvol aankijken. 'Hoe gaat het?' Vraagt die lief. 'Het gaat goed hoor.' Lieg ik. Tuurlijk gaat het niet goed, maar daar wil ik hem niet mee belasten. 'Echt waar? Je moet wel eerlijk zijn hè.' Zegt hij dan. 'Nee het gaat echt goed hoor.' Zeg ik dan terug. 'Okay.' Zegt hij dan terug en start de auto weer.

Ik had nooit verwacht dat het zo veel pijn zou doen om iemand te verliezen. Toen ze op het punt was dat ze het meeste leed wist ik niet dat het nog erger kon. Ook het feit dat ik niet weet waar ze is doet me pijn. Is ze in de hemel of is ze opnieuw geboren in een ander lichaam. Zit ze nu gewoon achter me of is ze helemaal
nergens. De vraag kwelt me, maar het is maar beter dat ik het antwoord niet weet zolang ze maar veilig is.

We rijden de parkeerplaats van de begraafplaats op en daar komt de auto weer tot stil stand. Als ik voel dat Jesse mijn hand vast pakt kijk ik voor het eerst deze hele auto rit weg van mijn te interessante schoenen. 'Ik ben er voor je.' Zegt hij dan. 'Je bent de beste' zeg ik terug. Een kleine glimlach kruipt op zijn gezicht, maar hij is er net zo snel vanaf als dat hij er gekomen was.

Hij stapt uit en doet de deur dicht. Ik blijf stil zitten en ik zie hoe hij om de auto heen loopt. Hij stopt voor mijn deur en opent hem dan. Hij kijkt me medelevend aan en pakt dan weer mijn hand vast. Ik stap uit en samen lopen we hand in hand naar het kerkje.

Het is een klein kerkje waar toch heel veel mensen zijn. De helft van deze mensen ken ik niet eens, maar toch staan ze hier. Samen lopen we door de kerk naar voren terwijl ik de ogen op mijn rug voel branden. 'Lola?' Hoor ik een stem vragen waarna ik op kijk en de dominee aankijk. 'Ja.' Zeg ik terug. 'U kunt hier vooraan plaats nemen.' Zegt hij en wijst ons naar de voorste rij stoelen.

We lopen langs de rij stoelen zoekend naar onze namen.
Susan
Mijn tante
Mijn oom
Marcel Dijk
Lola
Jesse
De opluchting die ik voel als ik zie dat Jesse naast me zit is niet te beschrijven. In die week is mijn moeder Jesse echt gaan mogen en daar ben ik heel blij mee. We gaan zitten en wachten dan tot de dominee begint te praten.

'Ben je er klaar voor?' Vraagt Jesse dan zachtjes. Ik knik alleen en kijk dan weer naar de dominee. 'Lola zou u naar voren willen komen?' Vraagt de dominee dan. Ik knik alleen en pak dan het blaadje onder mijn stoel vandaan. Ik loop naar voren en leg mijn blaadje neer. Ik kijk de zaal in en zie de meeste mensen me afwachtend aankijken. Andere mensen zitten te huilen of kijken me niet boeiend aan zoals Susan. Ik richt mijn blik weer op het blaadje en neem dan even diep adem. Je kan dit. Zegt de stem in mijn hoofd waardoor ik besluit niet langer meer te wachten.

Lieve mama,

Je bent het beste wat me ooit is overkomen.
En daarom zou ik ook elke avond over je blijven dromen.
Het was altijd ons twee, maar daar had ik voor de rest ook nooit problemen mee.
Nu je weg bent is alles toch heel anders.
De gezellige film avonden veranderen in slapeloze nachten.
De gezellige dagjes weg veranderen in eenzame dagen zonder jou te horen lachen.
Toch wil ik je laten weten dat het allemaal goed komt en dat je geen zorgen over mij hoeft te maken.
Want er kan me toch niks harder dan jou verlies raken.
Wel hoop ik dat je weet dat ik mijn best doe en je nooit zou vergeten.
Dat mijn gedachten altijd naar jou gaan zelfs tussen alle planeten.
Mijn rijmwoorden zijn ondertussen op dus laat ik het maar gewoon zeggen.
Mama ik hou super veel van je en ik hoop dat het goed met je gaat. Ook hoop ik dat je geen pijn meer hebt en nog vaak aan me denkt want dat doe ik wel aan jou. Ik weet dat je wilt dat ik nu verder ga met mijn leven, maar ik kan je niet loslaten. En ik weet ook zeker dat ik nog heel vaak over je ga praten.
Ik hoop dat ik je ooit nog een keer tegen mag komen waar het ook is, want ik mis je. Ik hou van je mama. Hopelijk tot ooit.
Liefs Lola.

Een traan rolt over mijn wang en ik voel mijn benen trillen. Ik kijk de kerk weer rond en nu kijkt iedereen me medelevend aan. 'Bedankt.' Zegt de dominee waarna ik weer naast Jesse plaats neem. 'Je deed het super goed.' Zegt hij meteen. 'Dankje.' Zeg ik terug waarna ik me weer op de dominee richt.

Weer en hoofdstukje!! Ik wil jullie allemaal super erg bedanken dat jullie zulke lieve reacties plaatsen dat doet me echt goed. En ik vind het ook echt leuk dat ik al 460 reads  heb dat had ik nooit nu al verwacht en dat geeft me ook weer super veel motivatie. Bedankt!!!! Xxxx