Het laatste wat ik heb

Hoofdstuk 18

Pov. Lola

Ik loop richting mijn fiets, totdat ik een hand op mijn schouder voel die mij tegenhoud. Ik draai om en kijk Jesse recht aan. 'Je kan mee rijden met mij.' Zegt hij dan. 'Maar ik ben met de fiets.' Zeg ik terug. 'Dan zet ik je daarna wel weer op school af.' Zegt hij. Ik knik en volg hem naar zijn auto waar ik in stap. Zolang hij mij niet bij mijn ooms huis af hoeft te zetten vind ik het goed, want anders weet die het ook meteen van Susan.

Als we de parkeerplaats af rijden draait hij de muziek hard op. Hij krijgt een glimlach op zijn gezicht en kijkt me aan. Toch valt er geen emotie te zien. 'Moet dat echt?' Vraag ik hem. Zijn glimlach wordt groter en hij richt zich weer op de weg. 'Ik hou van muziek.' Zegt hij. 'Van dit soort muziek?' Zeg ik nu lachend. 'Lach je me nu uit?' Zegt hij met opgetrokken wenkbrauw. 'Jou woorden niet de mijne.' Zeg ik terug waarna ik een ander liedje opzet. Hij zet een pruilipje op en begint met zijn ogen te knipperen. 'Dat werkt niet bij mij.' Zeg ik terwijl ik met mijn ogen rol en weer vooruit kijk.

Pov. Jesse

Samen lopen we het ziekenhuis binnen. Ik voel me goed. Niet door dat we in het ziekenhuis zijn, maar omdat ik bij haar ben en omdat ze lacht om mij. Wat zij meemaakt nu is slopend en toch laat ze het bijna niet merken. Ze is sterk, maar op een gegeven moment zal ze breken. Als we bij haar moeders kamer zijn klopt ze op de deur en drukt zachtjes de deur klink naar beneden voor het geval dat ze slaapt. Ze kijkt om het hoekje en aan haar houding is te zien dat ze wakker is. 'Hey mam.' Zegt ze terwijl ze op haar afloopt en haar een knuffel geeft. 'Haai lieverd.' Zegt ze. Als ze opkijkt merkt ze dat ik er bij ben en dan kruipt een kleine glimlach op haar gezicht. 'Hoi Jesse.' Zegt ze lief. 'Hallo Renate.' Zeg ik terug en ga op een stoel zitten. 'Heb je al wat gehoord?' Vraagt Lola dan. 'Om half 4 komen ze langs met nieuws.' Antwoord haar moeder terug. Ik probeer het gesprek te volgen, maar mijn gedachten houden me tegen. Wat komen ze vertellen? Was Lola daarom zo afwezig vandaag?

In eens gaat de deur open en komen twee dokters binnen. 'Hallo dames.' Zegt de mannelijk dokter, maar wanneer hij op merkt kijkt hij me verward aan. 'Ik heb jou nog niet eerder hier gezien volgensmij.' Zegt hij terwijl mijn kant op komt. 'Nee dat klopt.' Zeg ik terug. 'Ik ben Jesse.' Zeg ik terwijl ik zijn hand schud. 'Dokter Jacob en dit is Katty.' Zegt hij terwijl hij naar de vrouw naast zich wijst. 'Aangenaam kennis te maken.' Zeg ik terug terwijl ik zijn hand los laat. 'Ben je dichte familie?' Vraagt hij mij. Ik schud mijn hoofd 'een vriend van Lola' zeg ik waarna ik naar Lola kijk die licht glimlachend een goedkeurend knikje geeft. 'Wilt je erbij zijn?' Vraagt hij dan. 'Ik ga wel even.' Zeg ik en wil opstaan, maar Lola houd me tegen. Ze kijkt me met een bedroefde blik aan en weer voel ik tintelingen op de plek dat ze me aanraakt. 'Wil je blijven?' Vraagt ze zachtjes. Ik knik en ga weer zitten. We kijken beide op naar de dokter die zijn map openslaat. Hield die die net ook al vast?

'Uit de vele onderzoeken die we hebben gehad.' Begint hij. Als ik opzij kijk zie ik angst in Lola haar ogen staan terwijl haar handen zitten te trillen. Ik leg mijn hand op die van haar en voel de spanning door haar lichaam gaan. 'Blijkt dat de kans steeds kleiner wordt dat het goed gaat komen doordat de kanker zich steeds meer verspreid.' Zegt hij. Medeleven is in zijn stem te horen maar dat veranderd niks. 'Het zal niet lang meer duren'. Zegt hij dan. De handen van Lola beginnen steeds meer te trillen en ik zie dat ze haar tranen moet verbergen. Ik pak haar handen met mijn beide handen vast en ga met mijn duim heen en weer over haar handpalm. 'Ik laat jullie even alleen.' Zegt de dokter omdat geen van ons iets zegt waarna ze beide de kamer uitlopen. Zachtjes knijpt ze in mijn hand waarna ik naar haar kijk. Ze staat op het moment van breken, maar laat het niet toe. 'Lieverd het komt allemaal goed Okay?' Zegt haar moeder. Lola draait haar hoofd van me af en kijkt naar haar moeder die ondertussen al wel een traan over haar wang heeft lopen. 'Jij komt er wel' zegt ze waarna ze haar hand op Lola haar wang legt. 'Ik kan niet zonder je mama.' Zegt ze zachtjes. 'Je hebt mij niet nodig lieverd. Jij komt er wel.'