Ένας δολοφόνος ανάμεσα μας

Κεφάλαιο 11

Είχα καιρό να γράψω οπότε είχα μείνει πίσω, τα γράμματα του Μπερι με βοήθησαν να συνεχίσω να γράφω αλλά και να έχω ελπίδες για την πρωταγωνιστρια μου και μετά εμένα.

Τελικά τους περισσότερους τους αδίκησα. Αλλά τι να κάνουμε εκείνη την ώρα δεν μπορούσαμε να κάνουμε πολλά. Γύρισα την σελίδα για να γράψω την συνέχεια αλλά η φωτογραφία του Χάρη με σταμάτησε.

Τον είχα βγάλει με την pollaroint που μου πήρε στα γενέθλιά μου. Έκανε πεντακόσια χρόνια για να βρει την τέλεια "πόζα" που θα μείνει αξέχαστη και έγινε...

28 Μαΐου

"κάτσε λίγο!" παραπονιέμαι γελώντας στον Χάρη ενώ γελάει και εκείνος.

"εντάξει ενταξει" λέει και κάνει μια από τις γλυκές του γκριμάτσες.

"δοξασι" λέω ενώ πάω να βγάλω φωτογραφία. Τελευταία στιγμή κουνιέται και ξεφυσαω αφού ξέρω τι αποτέλεσμα θα έχω.

" έλα ρε χάρη..." γκρινιάζω ενώ βγαίνει η φωτογραφία και αρχίζω να την κουνάω πέρα δώθε για να αρχίσει να εμφανίζεται.

"συγνώμη μωρό μου" λέει ενώ έρχεται και με παίρνει αγκαλιά.

"για να δω" λέει ενώ βλέπω πως φαίνεται καθαρά εκείνος πλέον και του την δείχνω. Χαμογελάει και παίρνει έναν μαρκαδόρο.

"μην τολμήσεις και κάνεις μαλακία" τον προειδοποιώ και γελάει. Φυσικά και θα κάνει μαλακία, είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του.

" Καλύτερα τώρα" λέει ενώ μου δίνει την φωτογραφία πίσω να δω τι έχει κάνει. Έχει ζωγραφίσει ένα ανθρωπάκι, για την ακρίβεια έναν κύκλο με χαμόγελο, ματιά, μαλλιά και τρεις ευθείες για την πλάτη και τα δύο χέρια. Το ανθρωπάκι στεκόταν δίπλα σε εκείνον που είναι κουνημενος όπως πάντα.

Κάτω στο άσπρο μέρος έγραψα την λέξη σε αγαπάω και ένα θαυμαστικό έντονο. Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη μου, τον κοίταξα και έτρεξα πάνω του να τον αγκαλιάσω σφιχτά.

"και εγώ σε αγαπάω" του λέω ενώ ανταποδίδει στην αγκαλιά μου. Με αγκαλιάζει σφιχτά ενώ με φιλάει στο κεφάλι μιυ απαλά.

Τώρα

"και εγώ σε αγαπάω" λέω ψιθυριστά ενώ κοιτάω την φωτογραφία με τα γράμματα του.