Hij houdt wel van me, hij houdt niet van me... (Flikken Maastricht)

Deel 19

Ik kneep mijn ogen stijf dicht, bang voor de reactie van Mechels. Ik verwachtte een preek, geschreeuw, ontslag. Maar het bleef stil. Voorzichtig deed ik mijn ogen open. Mechels zuchtte en zei toen: 'Hier was ik dus al bang voor. Jullie waren me al veel te close. Maar goed, ik wil mijn toprechercheurs niet kwijt en met anderen werken jullie ook voor geen meter.' Betekende dit nou dat ze het goed vond? 'Maar,' voegde ze eraan toe, 'ik wil geen, ik herhaal géén gedoe op de werkvloer. Geen geklef, geen impulsieve handelingen wat betreft elkaar.' Wolfs en ik knikten snel en hij kneep even in mijn hand. 'We zullen zakelijk en privé strikt gescheiden houden, mevrouw.' Ik knikte bevestigend. Mechels zuchtte nogmaals en zei toen dat we konden gaan. We liepen haar kantoor uit en Marion kwam direct naar ons toe. 'En?' Vroeg ze hoopvol. Ik lachte. 'Ze vindt het oké, ze wil ons niet kwijt. Maar geen, ik herhaal géén geklef op de werkvloer!' Imiteerde ik de stem van Mechels overdreven. Marion giechelde en gaf me een knuffel. 'Ik ben zo blij voor je, Eef.' Zei ze in mijn oor. Ik bloosde. Toen Marion me weer losgelaten had vroeg ze of we vanavond wat konden drinken. Ik knikte en we spraken af dat ze bij ons zou komen. Wolfs kreeg nog een klap op zijn schouder en toen ging ze weer aan het werk. Wij moesten ook maar eens iets gaan doen, want we zaten nog steeds vast met die zaak van Julia. Ik ging aan mijn bureau zitten en startte mijn computer op. 'Zullen we even kijken of Giel Akkerhof nu thuis is? En anders even op zoek naar de andere adresjes?' Wolfs knikte en we pakten beiden onze jas van onze stoel. Samen liepen we naar de auto en Wolfs hield de deur voor me open. Ik glimlachte dankbaar naar hem en stapte in. Hij stapte ook in en startte de auto. We reden naar het huis van Giel Akkerhof en belden aan. Ineens hoorden we geschreeuw en glasgerinkel.