*STONY ONE SHOTS*

Steven Grant Rogers (2)

Abi son paylaştığım bölümde fark ettimde ne kadar çok sinirliyiz Steve'e civil war için... açıkcası civil war'ı izledikten sonra en büyük Steve antisi felandım deli gibi HALA stony shiplememe rağmen. Sonra Steve'in karakterini okudum. Comicsler olsun factslar olsun Steve'i cidden ama cidden Tony kadar araştırdım diyebiliriz. Steve çok özel bir karakter ama bazen o kadar kötü yazılmış ki MCU'de...
O yüzden bu bölüm bazılarınızın Steve nefretini indirir ve onu sevmenizi sağlar umarım ❤️
Steven Grant Rogers appreciation bölümü part 2

-
Sleepwalker - Of Monsters and Men
I found - Amber Run
-

Sarah Rogers Steve'in hayatında gördüğü en güzel kadındı. Altın sarısı saçları ve okyanusları kıskandıracak mavilikte gözleri vardı. Pek uzun değildi ve oldukça zayıftı ama güzelliği paha biçilmezdi Steve için. Dış görünüşünden çok annesinin içi güzeldi. Steve'in hayatında gördüğü en mükemmel kalbe sahipti. Şefkat ve iyilik ile dolup taşıyordu genç kadın. Steve'e elinden geldiğince istediklerini almış ve sevildiğini tüm kalbinle göstermeye çalışmıştı.

Biz Sarah Rogers'in güzelliğine geri dönelim. Şuan ağzından kankar akarken bile mükemmeldi annesi. Kaşından ince bir çizgi halinde kan akıyordu ve yüzü ile kollarının çeşitli yerleri morarmıştı. Steve oturduğu yerden olanları izliyordu. Babası annesine bir kez daha vurduğunda korkuyla gözlerini kapattı ve kollarını küçük bedenine sardı. Babasının sesi git gide yükseliyordu ve annesi her geçen saniye biraz daha zorlanıyordu ayağa kalkmaktan ama inatla yerden her seferinde kalkıyordu. Babası son bir vuruş ile annesini yeniden yere düşürdüğünde Steve artık gözlerinden akmak isteyen yaşları tutamıyordu. Kapı gürültü ile kapandığında saklandığı masa altından çıkıp yerde oturan annesine doğru koştu. Sessiz bir şekilde korkuyla bir kaç saniye annesini izledi, Sarah ise -morluklar ve akan kana rağmen- gülümseyip kollarını açtı. Steve hızla annesine sarıldı ve hıçkırmaya başladı.

"Neden yerde kalmadın?" diye fısıldadı annesine daha sıkı sarılırken.

Sarah Steve'in yüzünü göreceği şekilde çocuğu kendinden ayırdı ve yanaklarında ki yaşları usulca sildi.

"Çünkü, ve beni iyi dinle Steven, her zaman düştüğünde kalkar ve dik durursun."

Ve Steve gerçektende her düştüğünde hızla kalkmış ve dik durmuştu.

Annesinin cenazesinde. Bucky ile gittikleri eğlence klübünde kavga çıkıp dayak yediğinde. Savaş başladığında. Yüzlerce kez askerliğe kabul edilmediğinde. Erskin ve bay Stark'ın projesine katılırken. Hayatı değişip Kaptan Amerika olduğunda. Bucky ellerinden kayıp gittiğinde. Ve seneler sonra buzdan çıkıp hiç tanımadığı insanlar ile hiç tanımadığı bir zamanda yaşamaya başladığında başı dik durmuştu.

Annesinin dediğini yerine getirmişti Steve bir bakımdan. Her karşısına çıkan zorlukta ayağa kalkıp dik durmuştu.

Steve'in geç kalmaktan başka çok iyi bildiği bir şey varsa oda şiddetti.

Küçüklüğünün neredeyse her günü şiddet ile geçmişti. Annesi, çünkü mükemmel bir kadındı, babasının ona vurmasına asla izin vermez ve kendini çocuğu için feda ederdi. Her seferinde. Yani şiddet dolu bir evde büyümüştü Steve. Büyüdüğünde ise bu pek değişmemişti. Zayıf ve küçük bir çocuktu. İnsanların sıkıldıkça veya sinirlendikçe dövdüğü bir tipti ve eh, çoğu zaman onu dövenler ondan üç kat büyük oluyordu. Ve Tanrım, siktiğimin İkinci Dünya savaşına katılmıştı. Tabii ki savaş ve şiddeti adı gibi iyi biliyordu.

Sayamadığı kadar asker kaybetmişti savaş boyunca. Bazıları tam yanında bazıları kucağında son nefesini vermişti. Ve her seferinde Steve mimiksiz bir şekilde son nefeslerini alışını izlemişti. Çünkü o Kaptan Amerikaydı. Ağlamaya veya üzülmeye zamanı yoktu, ona öyle demişlerdi. O yüzden Steve savaş ile alakalı kabuslarını kimseye anlatamamıştı. Anlatamadıkça sinirlenmişti, sinirlendikçe şiddete vermişti kendini. Nazileri yendiklerinde ve kamplardan o masum insanları kurtardıklarında herkes sevinç ile bunu kutlarken Steve ellerinde hala olmayan kanları görüyordu.
Askerlerinin veya annesinin kanı bir türlü elinden çıkmıyordu.