Felix Culpa (Valmont's Consigliere/CamRen)

Mood Swings

CHAPTER TWENTY-SEVEN

K e n

Ako ay kasalukuyang nasa pangalawang palapag, hinihitay si Jamie'ng matapos ihatid ang dalang ulam ng isang asawa ng detainee. Pagdungaw ko sa ibaba, nakita kong nakadapa si Reese. Pababa na'ko. Sayang, 'di ko siya malapitan. Hindi ko malaman ang punto ng tusok ulo, pero masaya siguro kung nakaganun din siya, gaya ng mga kasama niya, para naman masilayan ko yung pwet niyang kaaya-aya.

"Ano, kaya pa?!" Umupo ang opisyal sa harapan nito. "Lahat, tumayo!" My girl struggled to push herself up, but she managed to keep her balance and lift her head, catching my stare. She looked away and that made me pout. Aww, why so grumpy, baby?

"Baka mahimatay ka pa, De Leon. Hala sige, mauna ka na sa itaas." Ayan, sabay na lang kaming aakyat para sweet. "But the punishment is not over yet, team leader." The hot intern gave a salute, breathing deeply. She's really tired. "Dumaan ka sa admin. Kumuha ka ng bond paper, yung medyo makapal."

Agad itong tumakbo para kumuha ng papel, "Ito po, sir."

"Bilis, hah." Pag-abot, bumalik ito sa linya. "Hindi ka titigil hangga't hindi ito napupunit, malinaw?" Ibinalik ni Tristan ang papel sa kanya. "Kelangan mong mabasa ang papel na 'to gamit ang iyong pawis. 'Di mo pwedeng hawakan, 'di ka pwedeng tulungan. Naiintindihan?" Hindi siya sumasagot. Nakapikit siya, wala namang utos sa kanya. Pagagalitan na naman siya nito. "De Leon!"

"Permission to make a statement, sir." Umeksena bigla si Juju. Parang alam ko na ang nangyayari kasi iba yung tingin ni Rivera sa kaibigan. "I think cadet De Leon needs some rest, sir. It's too hot in here and you practically made her do push-ups for like five hundred counts. Tao lang po si De Leon."

"Five-fucking-hundred? Tama ba yung narinig ko, Jamie?"

"Patigil-tigil, pero oo, limang daan yata." Nilapitan ako ni Jamie na may dalang bigas upang magsaing. "Sobra talaga 'yan kay Reese." Ang kwento sa akin, magaling daw talagang sumagot 'tong si Reese, at minsan, medyo palpak. Halata naman, ngayon yata, ID ang nakalimutang isuot. I saw it hanging on the door knob. Kanya lang ang naiwan, eh, usually dun nakalagay yung kanilang tatlong magkakaibigan. "Ayan na siya. Tara na, baka makahalata sila."

"Makahalatang?"

"Tutulungan natin siya." Jamie and I turned our backs, climbing straight to my cell by the stairs. Thank God, she was here. Jamie is the closest thing I have to a friend here. "Sige, hintayin niyo ako. I'll distract the guards, and you'll help her. Time to give back the favor to these girls, especially Reese, 'cause she's your baby."

"Thank you, Jamie."

"Nandyan na siya. Kumalma, ha?" Narinig kong binati ni Jamie si Reese ng magandang umaga pero wala akong narinig na sagot. Sa sobrang pagod siguro, moody na.

"Babe?"

"Shut your mouth, inmate. I'm not in the mood. I'm fucking tired, can't you see? Stop bugging me." Sanay na akong ganyan si Reese. Sa isang oras, pwedeng maging masungit, masaya, malibog, lahat. Papatulan ko ba 'to? Inaatake, eh. "Can you please stop staring? I'm tryna get this stupid paper wet."

"I can help you get... wet." Napatingin siya sa akin. "If you want to." Pawis na at pagod, kaso 'di naman agad-agad mababasa 'tong papel. I have to do something. I can't just let her lose consciousness in here, not on my watch. "You can do your push-ups on top of me. I'd like that. Ako na ang bahalang pumunit nyan." Itinuro ko ang papel na kanyang ibinaba sa lapag. "Kaso kapag bumakat ang pwet ko dyan at magmistulang watercolor painting ang juices ko, 'wag mong iha-hang sa sala 'yon kapag pina-frame mo, ha?"

"Punyeta ka talaga, Montefalco."

"I love you more, baby." I was in my cell, at nasa labas siya. 'Di kami pwedeng lumabas hangga't wala pa yung mga floor walkers na mga kaibigan nito. Si Jamie lang ang pwede, kasi pinapatawag siya, at siya ang katiwala ng mga opisyal. I'm still considering that as an advantage. "Reese, let me help you."