Roadtrip II

34.

Hoofdstuk 34
P.o.v Mikky

Het is zaterdagmorgen , maar iedereen is al wakker in huize de Jong. Gapend kom ik uit de badkamer gelopen. "Mama." Hoor ik Yara beneden gillen. Ik kom de trap afgelopen en Yara valt me in me armen. "Ome Matta baby gekregen." Roept ze. Ik schiet in de lach. Ze zegt het op de manier alsof Matthijs is bevallen. Ik loop naar Frenkie die op de bank zit druk te appen.

"Annekee is bevallen." Meld hij als die mij ziet. "Echt? Is alles goed gegaan? Hoe heet de baby?" Ik blijf maar ratelen. "Ja echt. Alles is goed gegaan en de baby heet Sean." Beantwoord Frenkie al mijn vragen. "Awgh wat leuk!" Zeg ik. "Ikke ook broertjes." Zegt Yara. "Over een paar weekjes lieverd." Ik aai Yara over haar hoofd. "Ikke nu broertjes." Yara stampt op de grond en doet boos haar armpjes over elkaar. Frenkie en ik schieten allebei in de lach. Het ziet er zo grappig uit. Niet normaal. "Yara zwemmen." Roept Yara. "Nee ander keertje." Zegt Frenkie. "Jij kan toch met haar gaan lieverd?" Ik kijk Frenkie aan die duidelijk twijfelt. "Vind je het niet erg om hier alleen te zitten dan?" Ik schud me hoofd. "Ik red me wel. Ga jij maar met dat kleine monstertje zwemmen dan kan ik wat bij slapen."
"Oké prima." Ik haal Yara haar badpakje , bandjes , zwemluier en handdoek en stop alles in een tas. Frenkie pakt zijn tas en twintig minuten later zwaai ik het tweetal uit.

Ik ga op bed liggen. Ik voel me sinds vanmorgen al niet zo heel lekker. Het is natuurlijk ook niet zo gek als je zwanger bent van een tweeling en 32 weken bent.

Één uurtje later heb ik nog steeds last van me buik en voel ik toch echt duidelijke weeën. In paniek open ik me telefoon en bel ik Donny. Frenkie is met Yara in het zwembad dus het is niet handig om hem te bellen. "Met Donny." Hoor ik Donny de telefoon opnemen.

"Donny help ik heb weeën." Roep ik in paniek door de telefoon. "Oke rustig Mik. Waar is Frenkie?" Vraagt hij. "Met Yara zwemmen." Zeg ik. "Oke ik kom er aan. Hou je rustig en goed in en uit ademen." Zegt Donny. Ik adem diep in en blaas me adem uit. Donny heeft inmiddels opgehangen en is hopelijk onderweg. Shit man ik heb Frenkie nodig. Die kinderen mogen helemaal nog niet komen. Ik ben pas 32 weken. Ik begin te huilen. Heel m'n leven is op dit moment een puinhoop. Ik weet niet eens wie de vader is van de tweeling en ik ben al zowat aan het bevallen. Ik hoor iemand op de deur rammen , maar ik wil me bed nu echt niet uit. Ik sta toch maar op en doe de deur open. Ik val in de armen van Donny. "Rustig maar Mik. We gaan naar het ziekenhuis." Zegt hij. Donny begeleid me naar zijn auto en ik stap in. Ik ben niet zo snel bang , maar ik hou me hart vast of dit allemaal goedkomt."