Roadtrip II

15.

Hoofdstuk 15

p.o.v Mikky

Eindelijk zijn we aangekomen in Nederland. Ik wil zo snel mogelijk naar huis en volgensmij denkt Frenk daar ook zo over , want hij is snel de bagage aan het halen. Terwijl Frenkie de bagage is halen staar ik sip voor me uit. Waar is Yara toch?  Wat willen die engerds toch met haar? Ik snap dat Frenkie nu zo populair is , maar je ontvoerd toch niet iemands kind? 

'Kom Mik , we gaan.' Frenkie tikt me aan op me schouder. 'Heb je nu al de koffers?' Vraag ik. Frenkie knikt. 'Ze kwamen er als een van de eerste uit.' Zegt hij. 'Chill.' Vind ik. Samen met Frenkie loop ik naar buiten waar mijn vader ons al op staat te wachten. 'Pap.' Blij ren ik naar hem toe en val in zijn armen. ''Hoe gaat het met je?'' Bezorgd kijkt mijn vader me aan. "Kan beter.'' Zeg ik sip. ''Ze vinden haar wel , Mik. Maak je niet teveel zorgen.' Probeert mijn vader me te troosten. 'Ik weet het niet. Het duurt nu wel heel lang.' Zucht ik. 'Altijd hoop blijven houden totdat er geen hoop meer is.' Probeert Frenkie de moed erin te houden. 'Ik probeer het , maar het is gewoon zo lastig. Kregen we maar een teken van leven.' Zeg ik bedroeft. 

We lopen naar de auto en Frenkie en ik nemen plaats op de achterbank. Ik heb aan me vader gevraagd of hij ons af wil zetten bij ons oude huis zodat we even kunnen bijkomen van de vlucht. Nadat Frenkie en ik vertrokken zijn naar Spanje hebben we altijd ons oude huis in Nederland gehouden voor het geval we eens terug zouden komen naar Nederland. Het is makkelijk en we kunnen er zo weer intrekken als we willen. 

Na twintig minuten zijn we er eindelijk en snel neem ik afscheid van mijn vader. Morgen zal ik mijn moeder nog wel zien , maar ik ben zo moe van de vlucht dat ik het liefst gelijk mijn bed induik. Frenkie pakt de koffers voor me aan en tilt ze naar binnen. Moe laat ik mezelf op de bank vallen. 'Gaat het Mikky?' Vraagt Frenkie bezorgt aan me. Ik knik. 'Ik weet niet waarom , maar ik voel me echt niet goed.' Verzucht ik. 'Maak je geen zorgen schatje. We vinden Yara wel.' Troostend slaat Frenkie zijn armen om me heen. 'Het voelt niet goed Frenk.' Zachtjes begin ik te snikken. 'Maak je geen zorgen Mik. Het komt allemaal goed.'  Frenkie en ik blijven een tijdje zo staan en op zulke momenten weet ik weer waarom ik zoveel van Frenkie hou. Hij is er altijd voor me en mijn beste vriend. 'Ik wil naar bed. Ik voel me misselijk.' Zachtjes bevrijd ik me uit Frenkie zijn armen en strompel de trap op. De laatste dagen voel ik me al vaker niet lekker. 'Weet je zeker dat het gaat Mik?' Frenkie komt achter me aan de trap opgelopen. 'Ja hoor. Het zijn gewoon de zenuwen.' Zeg ik. 'Dat denk ik ook ja. Ga maar lekker slapen.' Ik kruip onder de dekens en Frenkie stopt me in en geeft me een kus op me hoofd. 'Slaap lekker Mik.' Zegt Frenkie zachtjes en hij doet de slaapkamer deur dicht.