𝐑𝐨𝐬𝐞𝐰𝐨𝐨𝐝 𝐇𝐨𝐭𝐞𝐥 #𝐀𝐁𝐀𝟐𝟎𝟏𝟗

35/ Τέλος

Εκείνο το τελευταίο βράδυ, έμεινα πάνω από το σώμα του Harry κλαίγοντας για τουλάχιστον δύο ώρες. Σηκώθηκα, μόνο όταν ένας αστυνομικός μπήκε στο σπίτι και ζήτησε συγγνώμη που είχε αργήσει τόσο πολύ να επιστρέψει. Μου είπε πως δεν έχει νόημα να οδηγήσουμε μέχρι το νοσοκομείο, αφού το αγόρι που τόσο αγαπούσα ήταν εδώ και ώρα.. νεκρό. Μου είπε ακόμα πως λυπόταν για την απώλεια και εγώ βουτηγμένη μέσα στην παράνοια καθώς ήμουν, κατόρθωσα να βάλω τα γέλια. Έβαλα τα γέλια ακούγοντας τα λόγια του. Αυτός ο τυχαίος αστυνομικός δεν είχε ιδέα..

Με σήκωσε με το ζόρι από το άψυχο σώμα, και με οδήγησε στο σπίτι του πατέρα μου, ο οποίος δεν γνώριζε τίποτα για το τι είχαμε σχεδιάσει οι δύο μας και για το που αυτό μας είχε οδηγήσει. Ήταν ευγνώμων για την νίκη μας, παρόλα αυτά λυπόταν για την απώλεια ενός ανθρώπου που τόσο λίγο ήξερε που όμως είχε πράγματι συμπαθήσει.

Έμεινα κλεισμένη μέσα στην κρεβατοκάμαρα που μοιραζόμασταν με τον Harry όλα αυτά τα βράδια και δεν μιλούσα σε κανέναν. Έχασα εφτά κιλά, και πραγματικά ένιωθα σαν να ήμουν ένα απόλυτο τίποτα. Είχα χάσει τον πολυτιμότερο άνθρωπο της ζωής μου. Μαζί και τον εαυτό μου. Δεν ήταν εύκολο να επανέλθω.

Στην κηδεία του, υπέφερα. Γνώρισα τους γονείς του και τους διηγήθηκα την περιπέτεια μας. Είναι καλοί άνθρωποι. Ήξερα τότε από που είχε πάρει ο άνθρωπος μου.

Οι μήνες κύλησαν. Η ζωή μου δεν είχε κανένα νόημα. Έτσι πίστευα τότε. Τα τελευταία λόγια του Harry είχαν χαραχτεί στο κεφάλι μου. Όμως πως ήταν δυνατόν να προχωρήσω;

Έναν χρόνο μετά τον θάνατο του, είχα αρχίσει να γίνομαι ξανά άνθρωπος. Πήρα τα χαμένα κιλά μου, και άρχισα να βγαίνω από το σπίτι. Επισκέφτηκα την μαμά μου, και έμεινα στο σπίτι της για τρεις μήνες.

Στο μεταξύ, όλες οι οι εφημερίδες του Λονδίνου επί έναν χρόνο δεν είχαν σταματήσει να γράφουν για την υπόθεση. Το όνομα του Harry, ακόμα και το δικό μου, βρίσκονταν παντού τυπωμένα.

Κάποιος μου ζήτησε να αναλάβω μια υπόθεση και να βρω ποιος δολοφόνησε τον αδερφό του το περασμένο καλοκαίρι. Αρνήθηκα οριακά ευγενικά. Δεν υπήρχε ούτε μία πιθανότητα να ασχοληθώ ξανά με δολοφόνους και έρευνες. Το κεφάλαιο αυτό, έληξε οριστικά την στιγμή που ο Harry ξεψύχησε μπροστά στα μάτια μου.

Δύο χρόνια μετά από όλα αυτά, έμαθα πως ο πατέρας μου έπασχε από λευχαιμία, και λίγο αργότερα τον έχασα. Έχασα το δεύτερο πιο σημαντικό πρόσωπο της ζωής μου. Άλλος ένας χρόνος στην κόλαση πέρασε με εμένα να μην κάνω τίποτα άλλο παρά να θρηνώ, και έπειτα ήμουν ξανά χαρούμενη. Είχα αφήσει την κόλαση και είχα γυρίσει στην ζωή δυνατότερη.