𝐑𝐨𝐬𝐞𝐰𝐨𝐨𝐝 𝐇𝐨𝐭𝐞𝐥 #𝐀𝐁𝐀𝟐𝟎𝟏𝟗

25/ Μάτια

Alice's POV

Δεν μπορώ να πιστέψω το πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος όταν ζεις σε μία περιπέτεια. 

Χιλιάδες στιγμές συντροφεύουν κάθε δευτερόλεπτο και απλά χάνεις το μέτρημα. Κάθε είδους μέτρημα.

Βρισκόμαστε στο σπίτι του Harry εδώ και μερικές ώρες. Έχει φροντίσει άψογα μέχρι και την τελευταία γρατζουνιά πάνω στο ταλεπωρημένο κορμί μου. Έχω χρησιμοποιήσει το μπάνιο, βγάζοντας έτσι όλη τη λίγδα από πάνω μου, και μου έχει δώσει μερικά καθαρά, ζεστά ρούχα. 

Επιπλέον, καθίσαμε και ετοιμάσαμε δύο σακίδια με τα απαραίτητα σε περίπτωση απόλυτης ανάγκης.

"Λοιπόν;" σπάω την σιωπή που επικρτατεί μεταξύ μας εδώ και κάποια ώρα. Δεν είμαστε καθόλου αμήχανοι. Απλώς ήσυχοι.

"Τι λοιπόν;" ρωτάει πίνοντας μία γουλιά από το ζεστό τσάι στην κούπα που κρατάει στα μεγάλα χέρια του.

"Τι κάνουμε τώρα;" διευκρινίζω και τον βλέπω να αναστενάζει πριν απαντήσει.

"Δεν ξέρω Alice. Δεν ξέρω. Αλλά θέλω να είμαι μαζί σου. Το καταλαβαίνεις; Μέχρι σήμερα δεν είχα ιδιαίτερα την ανάγκη κάποιας κοπέλας κοντά μου. Και η προτεραιότητά μου ήταν η δουλειά. Αλλά πλέον είσαι εσύ." με ξαφνιάζει με τα γλυκά και ειλικρινή λόγια του.

"Και εγώ θέλω να είμαι μαζί σου Harry. Αλλά φοβάμαι να ζήσω την μέχρι τώρα ζωή σου. Δεν ξέρω αν αντέχω."

"Αυτό που προσπαθώ να σου εξηγήσω αλλά προφανώς αποτυγχάνω, είναι ότι δεν με νοιάζει, δεν δίνω μία αν χάσω όσα έχω τώρα για να μείνω μαζί σου. Ας φύγουμε. Πάμε να ζήσουμε σε άλλη ήπειρο οι δυό μας. Σε αγαπάω, αν αυτό είναι που θες να ακούσεις."

"Harry εγώ.." λέω και μετακινούμαι προς το μέρος του. Δεν θέλω να ολοκληρώσω. Απλώς τον φιλάω. Και με φιλάει και αυτός. Και μετά την όμορφη εξομολόγησή του αισθάνομαι απλώς τυχερή. Και αυτό αρκεί.

Μερικές ακόμα ώρες αργότερα, ανοίγω τα μάτια μου και διαπιστώνω ότι βρισκόμαι στην αγκαλιά του Harry κάτω από το πουπουλένιο του πάπλωμα. Και η αλήθεια είναι πως ο Harry από μόνος του, ανήκει σε εκείνη την κατηγορία ανθρώπων οι οποίοι είναι απλά ζεστοί εκ φύσεως. Λόγω της ενέργεις τους; Του οργανισμού τους; Δεν έχω ίδεα. Αλλά απλά έτσι είναι.

Έτσι ο συνδυασμός παπλώματος και Harry αγγίζει την υπερβολή, και εγώ αναγκάζομαι να ανασηκωθώ για να μπορέσω να αναπνεύσω.

Και τότε παρά το ολικό σκότος στο δωμάτιο, εκτός βέβαια από το αχνό φως του φεγγαριού, μπορώ να διακρίνω ένα ζευγάρι μάτια να στέκεται ακριβώς από πάνω μας και να μας κοιτάζει.