𝐑𝐨𝐬𝐞𝐰𝐨𝐨𝐝 𝐇𝐨𝐭𝐞𝐥 #𝐀𝐁𝐀𝟐𝟎𝟏𝟗

16/ Ώρες

Το τελευταίο πράγμα που ακούω πριν τα μάτια μου κλείσουν είναι ένα ουρλιαχτό. Ένα υπερβολικά δυνατό ουρλιαχτό. Κατα πάσα πιθανότητα το δικό μου ουρλιαχτό.

22 ώρες νωρίτερα

"Και πως θα μπορέσουμε μέσα σε 22 ώρες να ανακαλύψουμε τι ετοιμάζει πριν αυτό συμβεί;" αναστενάζω.

"Έχουμε στοιχεία. Αρκετά ώστε να δώσουν μία λογική εξήγηση. Πρέπει να βιαστούμε!" τονίζει ο Harry και προχωράει γοργά πιο μέσα στο δωμάτιο για να συγκεντρώσει τα τέσσερα σημειώματα στα χέρια του.

"Εννιά και εννιά δεκαοχτώ επί δύο τριάντα έξι. Μέτρα αντίστροφα..", Τίποτα ομορφότερο από τον θάνατο...", το σημείωμα στην πόρτα: Όταν ξεκινάς κάτι.. πρέπει και να το τελειώνεις.',Τόσο αργά και καταθληπτικά σαν την προσωπικότητά σου...","Μην ανακτάς την ψυχραιμία σου." τα διαβάζει όλα φωναχτά θυμίζοντάς μου κάποιες όχι και τόσο ξεθωριασμένες αναμνήσεις.

"Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά μπορώ να τα συνδέσω. Σε εικοσι δύο ώρες, οι οποίες και θα περάσουν βασανιστικά αργά, θα τελειώσω αυτό που ξεκίνησα οπότε μην ανακτάς την ψυχραιμία σου πιστεύοντας ότι μόνο αυτό ήταν γιατί..ο θάνατος είναι ό,τι πιο όμορφο 'υπάρχει'"

"Βγάζει νόημα. Αλλά ένας άνθρωπος τόσο ηλίθιος ώστε να μπει στη διαδικασία να δολοφονήσει, είναι αρκετά έξυπνος ώστε να στείλει όλα αυτα τα σημειώματα τα οποία και συνδέονται, σε συγκεκριμένους ανθρώπους και συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα;" ρωτάω έκπληκτη. Είναι τοσο τρελό όλο αυτό που έχει σχεδιάσει αυτο το κτήνος.

"Σε πληροφορώ Alice, πως δυστυχώς οι άνθρωποι αυτοί δεν χαρακτηρίζονται ηλίθιοι επειδή δολοφονούν. Τουλάχιστον όχι με αυτόν τον τρόπο. Έχουν πλήρη επίγνωση για όλο αυτό που προκαλλούν αλλά δεν είναι χαζοί. Άρρωστοι είναι. Και πραγματικά το μυαλουδάκι τους μπορεί να φανταστεί πράγματα που δεν θα μπορούσαν ποτέ να περάσουν από το δικό σου ή το δικο μου μυαλό. Για την ακρίβεια.. Ίσως να μην έφερα τα σωστά παραδείγματα ατόμων, όμως κατάλαβες τι θέλω να πω."

"Πρέπει να ειδοποιήσουμε τους καημένους τους ανθρώπους. Και κυρίως πρέπει να βρούμε ένα σχέδιο ώστε στην παγίδα που αυτός έστησε να πέσει ο ίδιος. Α! Και ο δολοφόνος Alice ανήκει στο προσωπικό. Θυμήσου το." λέει ο Harry και παρά τον τρόμο που μου προκαλλούν τα λόγια του αποφασίζω να μην σχολιάσω.

Αμέσως το μυαλό μου πηγαίνει στην καμαριέρα που μπηκε στο δωμάτιο νωρίτερα. Αυτομάτως η ματιά μου στρέφεται προς το κρεβάτι μόνο για να δώ ότι δεν είναι στην πραγματικότητα διαφορετικό ούτε στο ελάχιστο. Είναι όπως ακριβώς το άφησα. Και αυτό μόνο καλό δεν μπορεί να είναι. Όχι αφού μιλάμε για μια καμαριέρα.