𝐑𝐨𝐬𝐞𝐰𝐨𝐨𝐝 𝐇𝐨𝐭𝐞𝐥 #𝐀𝐁𝐀𝟐𝟎𝟏𝟗

32/ Ρούμι

"Είσαι σίγουρη ότι μπορείς να το αντέξεις; Δεν είσαι υποχρεωμένη." λέει ο Harry για χιλιοστή φορά.

Είναι αλήθεια, το σχέδιο του είναι για ακόμη μια φορά θεότρελο. Αλλά με κάποιον τρόπο βρήκα τη δύναμη να συμφωνήσω και δεν το μετανιώνω. Αν εγώ είμαι το κλειδί για την λήξη αυτής της ιστορίας, τότε ας είναι.

"Δεν θα σου συμβεί τίποτα, στο ορκίζομαι. Όχι όσο είμαι ζωντανός." ομολογεί και κάνω μια προσπάθεια να χαμογελάσω, διακρίνοντας την ειλικρίνεια στα λόγια του.

"Ότι και να γίνει, να είσαι ψύχραιμη. Μην δείξεις πως φοβάσαι και μην εμπιστευτείς αυτόν τον άνθρωπο ούτε για μια στιγμή. Κατάλαβες;"

"Ναι, Harry. Και εσύ μην με αφήσ-"

"Θα είμαι εκεί σε δευτερόλεπτα. Λοιπόν καλή τύχη. Ελπίζω να εμφανιστεί πράγματι. Γιατί αν όχι δεν ξέρω τι θα κάνουμε."

Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου, και τον φιλάω απαλά στα χείλη ελπίζοντας να μην είναι η τελευταία φορά. Αν πάλι είναι, το απολαμβάνω όσο περισσότερο μπορώ και αφήνω την στιγμή να με κατακλύσει.

"Θα είμαι στο παράθυρο" χαμογελάει μετά από λίγα λεπτά και με ένα τελευταίο βλέμμα κανω μεταβολή πριν προλάβω να αλλάξω γνώμη.

Ο καιρός τα πρωινά θεωρείται καλός για τα δεδομένα του Λονδίνου, τα βράδια όμως, όπως ακριβώς και τώρα, το κρύο είναι αφόρητο. Το φούτερ του Harry όμως, το οποίο και φοράω, με κρατάει αρκετά ζεστή και είμαι ευγνώμων για αυτό.

Κάθομαι στο γρασίδι στην αυλή του πατέρα μου, περιμένοντας τον δολοφόνο. Ειρωνικό δεν είναι;

Το σχέδιο του Harry είναι απλό, ταυτόχρονα όμως μοιάζει βγαλμένο από βιβλίο επιστημονικής φαντασίας: Μένω όλη νύχτα στον πίσω κήπο, με την προοπτική ότι ο δολοφόνος θα αρπάξει την ευκαιρία. Ο Harry παρακολουθεί συγχρόνως τα πάντα από το παράθυρο, έτσι ώστε μόλις και αν συμβεί κάτι να μπορεί να τρέξει στο αμάξι και να μας ακολουθήσει, ελπίζοντας ο δολοφόνος να μας οδηγήσει ο ίδιος στο μέρος όπου ψάχνουμε. Ξέροντας πως ο Harry είναι εκεί, εγώ θα ουρλιάξω μια φορά και σταθερά, κάνοντας του σινιάλο. Ο Harry θα εμφανιστεί θα με σώσει, ο δολοφόνος θα μπει φυλακή και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Όλα αυτά εμένα μου φαίνονται όμως πολύ καλά για να είναι αληθινά και φαντάζει στα δικά μου μάτια σχεδόν απίθανο το σχέδιο να κυλήσει ρολόϊ και να μην συμβεί τίποτα το αναπάντεχο. Όπως το να με σκοτώσει. Ή το να μην εμφανιστεί καν.