𝐑𝐨𝐬𝐞𝐰𝐨𝐨𝐝 𝐇𝐨𝐭𝐞𝐥 #𝐀𝐁𝐀𝟐𝟎𝟏𝟗

09/ Κουτί

"Τι γράφεις στο ημερολόγιό σου;" ρωτάει ξαφνικά.

"Τ-τι θες να πεις; Σημειώνω αυτά που σημειώνει ο καθένας σε ένα ημερολόγιο." απαντάω κοιτάζοντας το πάτωμα νευρικά.

"Για γκόμενους και τέτοια;" ρωτάει χαλαρά σαν να ρωτάει κάτι εντελώς φυσιολογικό.

"Harry!" λέω τσιριχτά. 

"Δεν είναι μόνο οι γκόμενοι η ζωή, ξέρεις. Γράφω ας πούμε..Αυτά που δεν μπορώ να εκφράσω δυνατά, γιατί αν το κάνω κανείς δεν θα καταλάβει." Περνάω στην αντεπίθεση ελαφρώς εκνευρισμένη.

"Ίσως εγώ να μπορούσα να καταλάβω.." μουρμουρίζει τόσο σιγανά που με το ζόρι καταφέρνω να τον ακούσω. Αποφασίζω όμως να αγνοήσω το σχόλιό του.

"Γιατί να θέλει το ημερολόγιό μου;" Ρίχνω μια γροθιά στο μπούτι μου αλλά το μετανιώνω αμέσως.

"Γιατί θέλει να μάθει πληροφορίες για εσένα, Alice και αυτό δεν είναι καλό. Είναι καταστροφικό γαμω!" Υψώνει αναπάντεχα τον τόνο της φωνής του.

"Ηρέμησε! Θα μου πεις για το κουτί;" Πετάω ξαφνικά ενώ βάζω μία ξανθιά τούφα πίσω από το αυτί μου.

"Θα σου πω, ναι" αναστενάζει και σηκώνεται από το πάτωμα μόνο για να ξαπλώσει στο κρεβάτι με τα μάτια του καρφωμένα στο ταβάνι.

Αποφασίζω να μην το πιέσω σε αυτό και βολεύομαι καλύτερα στο πάτωμα περιμένοντας να μιλήσει μόνος του.

"Όταν έκλεισα τα δέκα μου χρόνια, η αδερφή μου ήταν εφτά χρονών. Την αγαπούσα όσο τίποτα και περνούσαμε μαζί σχεδόν όλο τον χρόνο της ημέρας παρά την διαφορά ηλικίας και φύλου. Τέλος πάντων. Μία μέρα που η δασκάλα μου ήταν άρρωστη, πήγα στην τάξη της με άδεια του διευθυντή και περίμενα μέχρι να σχολάσει και αυτή για να επιστρέψουμε στο σπίτι μαζί όπως συνήθως. Εντόπισα όμως μια παράξενη συμπεριφορά από μέρους της όταν με είδε εκεί. Ήταν σαν να μην χαιρόταν που με έβλεπε, και αυτό σήμαινε ένα μόνο πράγμα: κάτι συνέβαινε. Όταν το τελευταίο κουδούνι χτύπησε η Gemma έτρεξε στον διάδρομο, και σαν μικρότερη που ήταν κάπου χάθηκε εκτός του οπτικού μου πεδίου αγνοώντςς εντελώς τις φωνές μου. Προσπαθούσα για ώρες να την βρώ και η μαμά βρισκόταν στο σχολείο απεγνωσμένη και εντελώς τρομοκρατημένη ψάχνοντας τα δύο της παιδιά. Δεν είχα το θάρρος να της πω ότι η Gemma είχε εξαφανιστεί έτσι απλά. Έτσι έφυγα από το σχολείο πριν προλάβει να με εντωπίσει  και άρχισα να ψάχνω στη γειτονιά για οποιαδήποτε ένδειξη οτι η Gemma ήταν εκεί. Και τότε ενώ προχωρούσα μπροστά από ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο κοντά στο σπίτι μας άκουσα κλάματα μικρού κοριτσιού και ήταν σαν να ήξερα οτι η Gemma ήταν εκεί. Ένας Θεός ξέρει πως πήδηξα την συρμάτινη μάντρα όμως το έκανα,και με αργά και αθόρυβα βήματα στάθηκα έξω από το σπασμένο παράθυρο του σπιτιού. Κοίταξα μέσα φευγαλέα και τότε είδα την μικρή μου αδερφή να κλαίει με λυγμούς. Κοίταξα ξανά, και είδα έναν τύπο όχι πολύ μεγαλύτερο από εμένα τότε , να την απειλεί για κάτι που ποτέ δεν έμαθα. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς έγινε μετά από αυτό. Η καρδιά μου ράγισε με το να βλέπω αυτό το θέαμα. Πήδηξα ξανά τη μάντρα και κρύφτηκα πίσω από ένα δέντρο περιμένοντας τη Gemma να βγει έξω. Όταν το έκανε έτρεξα κοντά της και της φώναξα πολύ. Όχι επειδή ήμουν ακριβώς θυμωμένος αλλά επειδή ήμουν πληγωμένος. Όταν γυρίσαμε σπίτι έγινε χαμός. Οι γονείς μας χώρισαν εκείνο το βράδυ και η Gemma δεν μιλούσε σε κανέναν για ότι είχε γίνει. Ούτε καν σε εμένα. Μετά από εκείνη τη μέρα η οικία των Styles δεν ξαναείδε φως. Η Gemma μία μέρα ήταν άρρωστη και η μαμά δεν την άφησε να πάει σχολείο. Έτσι γύρισα μόνος και έξω από την πόρτα βρισκόταν ένα δέμα που έγραφε ότι ήταν για τον πατέρα μου ο οποίος δεν ζούσε πια εκεί. Δεν ξέρω πως ή γιατί όμως θεώρησα σωστό αντί να το δώσω στην μαμά μου να το ανοίξω εγώ. Το έκρυψα κάτω από το κρεβάτι και το άνοιξα το βράδυ όταν η μαμά νόμιζε πως εγώ είχα κοιμηθεί. Και όταν ξέσκισα το περιτύλιγμα τα δάχτυλά μου άγγιξαν βελούδο. Ήταν ένα μαύρο βελούδινο κουτί ακριβώς όπως αυτή η μαλακία εδώ. Και στο εσωτερικό αυτού του κουτιού βρισκόταν ένα ηλίθιο απειλητικό σημείωμα. Δεν θα πω πολλά. Μια εβδομάδα μετά και αφού εγώ δεν είχα αναφέρει σε κανέναν για το κουτί, η Gemma εξαφανίστηκε ξανά. Όμως δεν ήταν στο εγκαταλελειμμένο κτήριο. Βρέθηκε δολοφονημένη μία μέρα μετά στο πάρκο της γειτονιάς. Η ζωή μου μετά από αυτό ήταν ένας εφιάλτης. Ο δολοφόνος ποτέ δεν συνελήφθη και εγώ δεν είδα ποτέ το πρόσωπο του ανθρώπου σε εκείνο το σπίτι για να μπορέσω να μιλήσω σε κάποιον για αυτό, έστω στη μαμά μου. Έτσι όταν έφτασε η ώρα αποφάσισα να γίνω κατάσκοπος. Όχι απλά για τον δολοφόνο της Gemma, αλλά για κάθε κτήνος που όχι μόνο σκοτώνει έναν άνθρωπο, αλλά σκοτώνει και τον κόσμο των γύρω του." τελειώνει την αφήγησή του. Δεν έχω καταλάβει το πόσο κλαίω μέχρι τη στιγμή που ο Harry κλειδώνει τις ματιές μας και πριν το καταλάβω γονατίζει δίπλα μου προσπαθώντας να με ηρεμήσει.

"Λυπάμαι!" καταφέρνω να πω μέσα από τους λυγμούς μου.

"Σσς μην απολογείσαι για κάτι που δεν φταις." με τραβάει στην ζεστή αγκαλιά του και αμέσως αισθάνομαι καλύτερα.

Όταν επιτέλους ηρεμώ τον εαυτό μου σηκώνω λίγο το κεφάλι μου από το στήθος του και μιλάω.

"Δηλαδή ο δολοφόνος δεν πιάστηκε ποτέ;" ρωτάω

"Ποτέ, τουλάχιστον όχι με τη δολοφονία της αδερφής μου." 

"Δηλαδή θες να πεις ότι ο δολοφόνος στο ξενοδοχείο.." δεν ολοκληρώνω αφού προλαβαίνει να με διακόψει.

"Δεν ξέρω γαμώτο δεν ξέρω τίποτα. Δεν έχω αρκετά στοιχεία. Όμως εσύ Alice πόσους δολοφόνους ξέρεις να αφήνουν μαύρα βελούδινα κουτιά έξω από τις πόρτες; Γιατί δεν θυμάμαι ποτέ να καθιερώνεται" περνάει το ένα χέρι του μέσα από τα μαλλιά του και μετά το βάζει ξανά στην πλάτη μου.

"Ούτε εγώ το θυμάμαι" ανασηκώνω τους ώμους και τον κοιτάζω με νόημα.

"Harry είπες ότι τότε ήταν λίγο μεγαλύτερος από εσένα. Πόσο μεγαλύτερος;" Ρωτάω έντρομη με τον αριθμό που θα ακούσω. Δεν θα ήταν κάτω από δεκαοχτώ, έτσι;

"Δεν ξέρω. Δεκατέσσερα-δεκαπέντε" αναστενάζει και τα μάτια μου γουρλώνουν.

"Μου λες δηλαδή ότι ένα δεκατετράχρονο παιδί έκανε φόνο;" Φωνάζω εντελώς σοκαρισμένη.

"Ναι,γαμώ ναι αν και δεν μπορώ να είμαι σίγουρος. Έτσι μου φάνηκε τότε. Αλλά δεν μπορώ να γνωρίζω ακριβώς Alice"

"Αυτό είναι παράλογο!" Σηκώνομαι όρθια και αρχίζω να βηματίζω πάνω κάτω στο δωμάτιο.

"Το ξέρω" απαντάει απλά ενώ εγώ συνεχίζω να τρελένομαι.