The Vampire Myth

Hoofdstuk 18

Drie maanden, eenennegentig dagen, zijn er voorbij gegaan.

Drie maanden hebben we niets gehoord. Niet over de demonen. En al helemaal niets over het wapen.

Drie maanden lang heb ik ook niet met Colin gespoken. De enige die ik sprak waren Blake en Elliot over ons plan.

De nachten worden langer en de dagen zijn korter. De winter komt er weer aan. Iets waar ik altijd naar uit keek. Maar dit keer is het anders. Kippenvel verspreid over mijn lichaam heen.

Blake en ik lopen goed op dit moment. We zijn weer naar elkaar toe gegroeid. Wat Elliot betreft, is weer een ander verhaal. Ik weet niet echt hoe ik het zou moeten noemen. Als Blake er is doet Elliot alsof de wereld vergaat en erg afstandelijk. Maar als we alleen zijn is hij heel aardig en praat die oren van me hoofd af. En soms verdwijnt die gewoon voor een week. Ik snap hem echt niet.

Over dat kippenvel gesproken... ik loop nu buiten met Blake. Het is ijskoud en ik ril. Elliot is weer eens pleiten. Samen met Blake lopen weq naar het parkje. Ik ben hier al heel lang niet meer geweest. Niet meer sinds ik weg rende na het gevecht van Blake en Elliot. Toen Nora me aanzag voor demon.

Mijn gezicht word weer droevig als ik hier aan denk. Al snel merkt en Blake het op. "Gaat het?" Vraagt hij. Ik schrik op uit mijn gedachten en knik. "Nee het gaat niet. Rose, ik zie aan je dat er iets is. Alsjeblieft vertel het me." Zegt Blake als hij me naar een bankje trekt.

Ik neem plaats en zucht diep. Als ik mijn mond open doe om iets te zeggen komen er opeens allemaal mensen op ons afgelopen.

"Gevonden!" Roept een mannenstem. "Pap?" Vraagt Blake verbaasd. Ik kijk Blake vragend aan. Zijn vader? Wat doet een Hunter hier?

Blake gaat beschermend voor me staan. "Pap dit kan je niet maken! Er is altijd een andere oplossing." Probeert Blake. "Niet waar Blake en dat weet jij ook." Is zijn botte antwoord.

De Hunters gaan in gevechtshouding staan; klaar om aan te vallen. Blake staat beschermend voor me. "Blake ga opzij." Zegt de vader van Blake. "Nee pa, als je haar wilt moet je eerst door mij." Zegt hij en staat in vervolgens in een gevechtspositie.

"Geen probleem, mannen!" Zegt zijn vader. Wat is dit voor een vader zeg. De horde mensen komt op ons af. Ik deins naar achter en Blake juist naar voren.

Blake stormt op zijn vader af. Ik ben hem uit het oog verloren. Ondertussen komt er iemand op mij af, maar word weg geslagen door Elliot.

"What the hell?!" Hoor ik opeens hem roepen naar die man. Waar komt die gast vandaan?

Ik zie een engel aankomen vliegen. Mijn hart hoopt op Colin, maar deze engel heeft bruin haar. Colin heeft blond haar.

"Rose, kom!" Zeg Elliot en pakt mijn pols. De engels is intussen geland.

"No, come with me." Zegt de engel. "Who are you?" Vraag ik. "Rafaël." Is zijn antwoord.

Die naam komt me bekend voor. Ohja, op school hadden we het over engelen. Er zijn twaalf aardsengelen, waarvan er vier heel belangrijk zijn: Gabriël, Michaël, Uriël en Rafaël.

"De aardsengel?" Vraag ik voor de zekerheid. Ik vroeg het in het Nederlands eigenlijk zonder na te denken.

"De enige echte. Kom op. Schiet op. Ik wil niet mijn helingskrachten op jou gebruiken." Zegt Rafaël in het Nederlands.

Wacht... Nederlands?

"Kan je Nederlands?" Vraag ik voor de zekerheid. "Ja, kom nu mee."

"Rose, dit kan je niet doen! Je kent hem niet." Zegt Elliot, maar ik negeer hem. Het is een engel, geen demon.

"Als Blake en Elliot ook mee mogen." Zeg ik koppig. Even zucht Rafaël. "Okay." Zeg hij na lang denken.

Ik zoek Blake en zie hem in gevecht met zijn vader. "Blake!" Gil ik, maar hij hoort me niet. Ik loop naar Blake toe. Ik probeer te zien wat er aan de hand is en wat hij gaat doen.

Ik zie nog net hoe zijn vader een mes in Blake's hart steekt. "Nee!" Schreeuw ik.

"Rose we moeten echt gaan!" Schreeuwt Rafaël naar mij.

Ik draai me om. Ik wil het niet zien. Ik zoek Elliot en trek hem naar me toe om dan met Rafaël mee te gaan. Geen idee waarheen, maar hopelijk veilig.

Wat er hier is gebeurd wil ik niet nog een keer meemaken.