The Vampire Myth

Hoofdstuk 14

Tariq pakt me vast en sleurt me mee naar buiten de zaal. Hij trekt me een trap af. We komen in een soort kelder terecht met een deur die open staat. Hij duwt me de opening door en trekt dan de deur dicht. Nog voordat ik kan reageren hoor ik een sleutel het slot dicht maken. Kut ik zit vast.

"LAAT ME HIER UIT!" Geen gehoor. Langzaam zak ik tegen de deur met mijn handen in mijn haar. Waarom word ik vast gezet? Ik ben niet gevaarlijk. Tranen vullen mijn ogen. Een raar gevoel komt in me op. Langzaam begin ik te hyperventileren. Een enge lach verlaat mijn mond. Het lijkt net alsof ik de controle van me lichaam verliest? En op dat moment werd alles zwart.

"Rose? Hoor je mij? Word nou eens wakker." Een bezorgde vage mannenstem doorbreekt de stilte. Wacht een bezorgde mannenstem? Zou Blake me gevonden hebben? Ik moet hem zien, laten weten dat ik ernog ben. Vechtend tegen de duisternis probeer ik me ogen te openen. Het is raar maar ik mis Blake echt heel erg. Zijn stem, geur en laten we het maar niet over zijn ogen hebben. Man ik mis hem echt! Na een tijdje lukt het eindelijk om mijn ogen te open in de hoop dat ik Blake weer te zien.

"Ze is wakker!" Een felle streepje licht verwelkomd me ogen zodra ze geopend zijn. Dan voel ik wat zwaars om mijn polsen heen. Zodra ik ze probeer te bewegen lukt het me niet. "Krijg nou de-" Mopel ik. Me tong gaat langs me tanden en een hongerig gevoel naar bloed komt naar me op. Puntige hoekjes van me hoektanden komen te voor schijn.

"Rose?" Weer die bezorgde stem.

"Blake?" Vraag ik maar op de gok. "W-waarom zit ik vast?" Het enigste wat gebeurt is dat ik flauwgevallen ben. Verder rest toch niks? Ik kijk zoekend om mij heen toch hopend op een blik van Blake.

"Ianua liber"* Zegt de stem weer. Wacht is even, nu ik beter de stem hoor besef ik dat het Blake niet is. Hoe dom ben ik wel niet?! Een harde klap vervolgd erna en felle licht met een mannelijk gedaante erin komt in mijn zicht. Langzaam loopt het gedaante mijn richting op.

"What the fuck. Ga weg creep!!" Gil ik naar de gedaante. Het stopt links van mij en het licht valt over zijn gezicht, het is Tariq. Naast hem staat Thanos. "Hallo prinses." Zegt Tariq. Ik lach kleintjes, nog steeds bang voor wat er gaat komen.

"Zo, nu je wakker bent kunnen we gaan trouwen." Zegt Thanos. Mijn ogen worden groot. Trouwen?! Met die gast?! Echt niet! "Nee." Zeg ik simpel.

PLATS!

Thanos sloeg me. "Jawel." Is hetgeen wat hij zegt en dan loopt hij weg. Tariq beweegt zich dichter naar mij toe. "Gaat het een beetje?" Fluister die tegen me oor. Het lijkt alsof die bang is dat iemand hem kan horen.

Een woede raast door me heen. "Eerst word ik ontvoerd door gedaanteverwisselaars. Daarna word ik 'verkocht' en wordt ik hier heen gestuurd. Moet ik opeens trouwen met die gast en dan vraag jij dood leuk of het me gaat?!"

"Rose, denk je dat ik dit wilde? Het is mijn beste vriend en ik heb het beste met hem voor." Zegt Tariq. "Eerder je baas." Mompel ik. "Niet waar." Brengt Tariq in. "Gast, als hij jou alle klusjes laat klaren dan ben je meer zijn hulpje dan zijn beste vriend." Leg ik uit. "Niet waar!" Schreeuwt Tariq en beent de kamer uit.

Ik ben weer alleen achtergelaten in dit donkere hok. Wat hebben demonen toch met donkere dingen. Ik ben zelf ook wel van het donker maar er moet wel iets van licht zijn. Ik heb nog steeds honger trouwens.

"Mensen ik wil eten!! Ik verga hier!!" Roep ik. Ik luister aandachtig naar iets van geluid als de deur open gaat en er een flesje bloed naar binnen gegooid wordt. Het flesje beland bij mijn voeten.

Met moeite probeer ik het flesje te pakken. Me voeten probeer ik het flesje te rollen richting me handen zodat ik het makkelijker kan pakken. "Yess." Mompel ik en drink het gulzig leeg en laat hem dan vallen. "Mag ik gaan?!" Vraag ik. "Ne-aaahhh!" Krijg ik terug. Wacht? Wat gebeurd er? Er is zo veel kabaal. De deur vliegt nu helemaal open en een gast met witte vleugels stapt de kamer in.

"Don't be afraid."

-

Wat zouden jullie vraag willen zien in het verhaal?

xL