The Vampire Myth

Hoofdstuk 4

"155 maar die zie ik niet." Antwoord ik. "Mmmm. Ik gebruik mijn zicht wel." En daarmee loopt Elliot weg.

Na twee minuten komt hij weer terug. "Gevonden!" Zegt hij enthousiast. Ik volg hem naar mijn kluisje en kijk verbaast. "Waarom helemaal hier? Het klopt niet met de cijfervolgorde." Zeg ik tegen Elliot, maar ik krijg antwoord van iemand anders.

"Ik wilde een oogje op je houden vampier." Hoor ik achter me. Ik draai me om en zie een jongen staan met blond haar en blauwe ogen. Hij is best knap.

"Uhm.. e-en w-waarom?"" Vraag ik. Lekker man zo is het nog niet duidelijk dat hij knap is... "Ik moet toch zeker zijn dat het slachtoffer heelhuids aankomt bij de klif." Zegt hij. Shit het is een Hunter. Waarom moeten Hunters knap zijn.

Ik draai me weer om naar Elliot maar die is in geen velden meer te bekennen. Die stalker is gewoon weg gerend. Watje.

"Ik ben trouwens Blake Penelope." De jongen die blijkbaar Blake heet stelt zich dood leuk voor. Alsof die gewoon een normale jongen is.

Ik zat na te denken. Als ik niet me echte naam vertel dan is het voor hem ook moeilijker om me op sporen.

"Yo Rose, ik heb dus het kluisje naast jou.." Elliot is gelijk stil als die Blake ziet staan. Vanwaar komt Elliot opeens weer? Hij was net weg.

"Rose dus, mooie naam. En jij bent?" Hij kijkt Elliot aan.

"W-wie ik?" Stottert Elliot. Volgens mij weet die meer dan die zich voor doet. Hij antwoord dus niet gelijk dus praatte ik voor hem.

"Dit is Elliot. Elliot dit is Blake." Angstig en boos kijkt Elliot me aan.

Wat, hij heeft mijn plannetje verpest dus als ik uiteindelijk toch mee word genomen naar de klif des doods kan ik hem des noods ook gewoon meenemen. Hij wilt toch zo graag bij mij in de buurt zijn.

"Zooo uhm Rose, w-wil je even mee komen?" Komt er stotterend uit Elliots mond.

"Uh okay?" Gelijk pakt Elliot mijn pols en trekt me mee naar een random lokaal.

"Waar was dat voor nodig." Zeg ik een beetje boos.

"Weet je wel wie dat was?!"

"Ja dat was Blake?" Zeg ik vragend.

"Ja en die Blake is mooi wel een Hunter!" Zijn gezicht was vol met paniek.

"Nee echt, dat had ik echt nog niet door. En als jij mijn naam niet had gezegd dan was het moeilijker geweest om mij op te zoeken. Maar jij, domoor, verpeste helemaal mijn plan." Ik kijk hem boos aan.

"Daarbij hoeft hij nu alleen nog maar in het systeem van de Hunters te kijken op mijn naam en dan weet hij al mijn gegevens. Van mijn achternaam tot mijn adres. Hij weet al mijn zwaktes en mijn sterktes. Hij weet precies hoe hij mij moet aanpakken. Nog een paar dagen, misschien niet eens, en dan is het dag dag Rose en hallo klif!"

Elliot kijkt nu me bang aan. Heb ik hem zo afgeschikt met mijn woorden?

"J-je ogen Rose, ze w-worden te donker dan h-het zou moeten." Zegt hij terwijl hij een spiegeltje pakt die aan de muur hing.

Zo snel als ik kon kijk ik in de spiegel. Mijn ogen werden helemaal zwart; onder mijn ogen kwamen van die grijze lijnen. Ik opende mijn mond en zag duidelijk mijn hoektanden

"Krijg nou de.." Voordat ik de zin kon afmaken verbrak een harde bel mijn vervloeking.

"TRRRRRRIIIIINNNNNNGGGGG."

De lessen beginnen. Nu moet ik de wereld onder ogen komen terwijl ik er zo uit zie.

Angstig kijk ik Elliot aan. En probeer me weer op me eigen gezicht te focussen. Mijn rode haren die altijd voor me ogen zitten. Me groene ogen en de sproetjes die over me gezicht mijn verspreid. En kijk weer in de spiegel.

"KUT, waarom werkt het niet!" De stemmen komen steeds dichterbij het lokaal waar Elliot en ik ons in bevinden.

Paniekerig kijk ik Elliot aan. Hoe ga ik dit ooit uitleggen aan de leraren en leerlingen?!

"Okay Rose, ik weet een oplossing. Maar dan moet je me wel vertrouwen." En kijkt me dan serieus aan. Moet ik dit doen? NEE! Heb ik een keus? NEE! "Oke." Zeg ik met een zucht. Hier gaan we dan.