Uczucia znajdą drogę... [ Miraculous FanFiction]

Rozdział 29.5 "Czym jest szczęście"

Płakał. 

Najsławniejszy, najbardziej poważany przez wszystkich  projektant płakał jak małe dziecko. 

Słone krople powoli spływały po jego twarzy, a on wykrzywiwszy twarz w grymasie niewypowiedzianego bólu desperacko pociągał nosem.

To nie mogła być prawda, nie mógł się z tym pogodzić.  Jak oni wszyscy mogli od niego wymagać czegoś takiego? Co do cholery dało im prawo do decydowania w tak ważnej dla niego kwestii? 

- Gabrielu... Wiem, że to dla Ciebie ciężkie... Ale dzięki tej decyzji w końcu wszystko się skończy. W Paryżu w końcu zapanuje spokój. - usłyszał głos Carmilli, która delikatnie pogładziła go po plecach dodając otuchy. 

- Ze wszystkiego co posiadam... Z całego mojego majątku... Dlaczego? Dlaczego właśnie to?! - krzyknął niemalże histerycznie hamując kolejny napad szlochu.

- Największą wartość ma zawsze to, co obdarzyliśmy największymi uczuciami... - mruknął stojący przed nim starzec w czarnej masce. - Otaczający Cię ludzie i przedmioty są dla ciebie wyjątkowe właśnie dzięki temu. 

- Ale dlaczego chcesz akurat tego?! Jesteś... Jesteś potworem! - krzyknął w jego stronę projektant chowając twarz w dłoniach. 

- Panie Agreste... Od pańskiej decyzji zależy szczęście wielu istot. - powiedziała poważnie stojąca obok starca Biedronka.  

Westchnął ciężko. Naprawdę nie miał wyboru? Nie było innego sposobu? 

Nagle zobaczył podbiegającego do niego Czarnego Kota.

- Ty stary pierdzielu, dawaj je w końcu! - rzucił się na niego bohater tracąc cierpliwość.

- Nie! Puszczaj! Zostaw! - krzyczał bezradnie próbując obronić się przed chłopakiem wyrywającym mu z rąk jego największe szczęście, które do tej pory tulił desperacko do piersi od chwili w której usłyszał żądania Maga. 

Kim jednak był, żeby dać radę superbohaterowi? Patrzył jak Czarny Kot oddaje w ręce starca tak ważną dla niego rzecz i czując jak jego serce wypełnia pustka. 

I tak oto Mag raz na zawsze zniknął z tego świata, a w Paryżu zapanował w końcu spokój. 

Jednak... Za jaką cenę?

Gabriel stał w swoim gabinecie patrząc się z nostalgią przez olbrzymie okno. 

Westchnął ciężko i podszedł do swojego biurka biorąc z niego ramkę ze zdjęciem. Z czułością przejechał po szkle. W jego sercu na zawsze pozostanie rana. Nic przecież nie zastąpi czegoś, co było dla niego tak ważne przez wiele lat. Jego szczęścia.

Samotna łza spadła na fotografię czerwonych rurek.