KRALİÇE | MYG

[ 14 ]

Dakikalarca öyle kaldılar. Hiçbiri konuşmadı ve ben de rahatsız etmedim onları. Hepsi o kadar doluydu ki sadece ağladılar. Duygusuz dediğim Min Yoongi bile! Video'da izlerken onun ağlamasına çok şaşırmıştım ve şimdi de ağlıyordu. Yani sen duygusuz değildin Yoongi? Sen sadece belli etmiyordun.

Konuşmam gerektiğini hissettiğimde yanlarına doğru hareketlendim ve karşılarına geçtim. Ayak sesimle hepsi bana doğru dönmüştü. Düşüncelerimi söylemeden önce onlarla şarkımı paylaşmak istiyordum. Onlar için yazdığım şarkımı.

"Ben sizi ve hikayemizi anlatan bir şarkı yazdım. Sizin için. Kendimi daha iyi anlatacağımı düşündüm. Sizin kadar iyi olamam tabi ki ama ah..." Utancımdan daha fazla konuşamadım ve sustum. Çok heyecanlıydım çok gergindim. Hepsi ıslak gözlerini kırpmadan beni izliyordu. Yüzlerindeki üzgün ve şaşkın ifade bir an olsun azalmıyordu.

"Şarkımın ismi Pamuk Prenses ve 7 cüce."

"Buraya çok uzaklardan gelen
Kendini Kraliçe zanneden
Sizin Pamuk Prensesiniz işte ben.
Zaten 7 prens, benimle 7 cüce.
İşte böyle başladı bizim hikayemiz.
Yalnız, bir başıma.
Korkak ve kimsesiz.
Siz karşıma, kaybettiklerim inadına.
Her şey oldunuz bana.
Benim kahramanlarım.

Bilge cüce Kim Namjoon.
Bilgi saçan gözleriyle,
Büyüleyici gamzesiyle,
Bir dost oldu bana.

Neşeli cüce Kim SeokJin.
Komik şakalarıyla,
Güldüren kahkahasıyla,
Bir dost oldu bana.

Uykulu cüce Kim Taehyung.
Güven verici kokusuyla,
Her dünyada yanımda,
Bir dost oldu bana.

Şapsal cüce Park Jimin.
Parıldayan gözleriyle,
Rahatlatan sesiyle,
Bir dost oldu bana.

Meraklı cüce Jung Hoseok.
İçindeki umuduyla,
Yüzündeki ışığıyla,
Bir dost oldu bana.

Utangaç cüce Jeon Jungkook.
Sır tutan kalbiyle,
Yardım sever benliğiyle,
Bir dost oldu bana.

Huysuz cüce Min Yoongi.
Asla duyamadığım sesiyle,
Hep kızgın yüzüyle,
Bir düşman oldu bana.

Ve şimdi bu 7 cüce,
Masaldan gitmek istiyor.
Beni bırakmak istiyor.
Pamuk prenses olmadan var olan bu 7 cüce.

Sizden tek isteğim,
Bu masal hiç bitmesin.
7 cüce hep bir arada, kızmadan, küsmeden.
Böyle kalsın.
Tıpkı şimdi ki gibi.
Sizi seviyorum."

Şarkımın bitmesiyle, şarkı boyunca eğdiğim gözlerimi kaldırdım ve hepsiyle göz göze geldim. Benim yüzümden bir kere daha ağlamışlardı. Yüzlerindeki buruk gülümsemeyle hepsi alkışladı bir yandan da yanaklarındaki gözyaşlarını siliyorlardı.

"Gördüğünüz gibi şarkı yazmak benim işim değil. Ve herkes şarkı yazamaz, herkes sizin kadar iyi olamaz. Buraya geldiğimde hiçbirinizi tanımıyordum. Yaptığınız işi öğrendiğimde sadece birbirinize mecbur olduğunuzu düşündüm o zamanlar gerçek birer kardeş olduğunuzu bilmiyordum. Sonra sizi tanıdım. Hepinizi ayrı ayrı. Ve o zaman anladım bu bir mecburiyet değil, bu bir bağ! Siz biriniz bile olmadan yapamazsınız. Siz ayrılamazsınız. O kadar bütünleşmiş, o kadar bir olmuşsunuz ki kopamazsınız. Bunun siz de farkındasınız. Hem hiçbiriniz ayrılmayı istemiyorsanız bunu gözyaşlarınızda görebiliyorum. Peki neyden korkuyorsunuz? Buraya kadar geldiniz, neler başardınız? Soğuk odalarda uyumanız, aç karnına çalışmanız buraya kadar gelip pes etmek için miydi? Birbirinizi bırakmak için miydi? Ben hepinize inanıyorum ve güveniyorum. Siz en iyisini başaracaksınız! En iyisi olacaksınız eğer bir arada kalırsanız. Kendinize inanır, güvenir ve savaşırsanız. Ama hala yorgun ve korkak olduğunuzu savunacaksanız şunu düşünün. Birbiriniz olmadan, hayranlarınız olmadan yaşamınıza devam edebilecek misiniz?"