GİRİFT(TAMAMLANDI)#WATTYS2020#

9. BÖLÜM

Ama aşk bazen yanlışları doğru gibi gösterebiliyor insana tüm çekiciliğiyle...

Ateş'ten...

"Sultanım nasıl hissediyorsun kendini? " diyerek girdim içeri. Annem yüzünü çevirmiş pencereden dışarıyı izliyordu. Ay gibi parlayan yüzü solmuş, her zaman gülümseyen çehresi çökmüştü.

Sadece gözlerini çevirerek bana baktı, gözleri bir şey anlatmak istiyordu sanki fakat o bir süre öylece baktıktan sonra tekrar eski pozisyonunu aldı.

"Babanın emanetine ihanet etmis gibi"dedi düz bir sesle aradan geçen saniyelerden sonra.

Hayda dedim içimden şimdi ne olmuştu ki.

"Iyi de neden? Böyle hissetmene sebebiyet veren ne?"diye sordum bende duygudan arındırılmış sesimle.

"Çünkü baban senin böyle olmanı istemezdi"

"Ne varmış benim halimde"diye hiddetlendim. Karşımda ki kadına asla sesimi yükseltmek istemiyordum ama zorluyordu annemde bazen.

"Çok şükür bu güne kadar bana haram lokma yedirmedin ama hep haramla oynadın. Helalin olmayan bir kadının gözlerine bakmak bile haramken sen kadınlarla, kadınlarla... konuşturma beni anla işte"

"Anne sende biliyorsun kadınlara olan güvenimi o gün o... o herneyse işte o kızla kaybettiğimi. Neden zorluyorsun şimdi?"dedim hatırladıkca canımı acitmaktan öte sinir damarlarımı kabartan o kızı.

"Sence her kadın öyle mi?"

"Değil mi"dedim düz bir sesle. Daha dün beni Allah'a emanet etmiş öyle göndermişti ama şimdi... Şimdi küçük bir çocuk gibi azarliyor bu soguk hastane odasında. Ne olmuştu da bu kadar celaallenmisti ki?

"Değil oğlum. Değil inan bana hepsi öyle degil. "

"Ama bana nedense hep öyleleri denk geliyor."

"Çünkü sen öyle kadınların çevresinde yaşıyorsun. Onları bir mıknatıs edasıyla kendine çeken sensin."

"Annem ben sana dün tamam demedim mi? Niye yine böyle oldun?"

"Bilmiyorum ki ben yine beni oyalamak için böyle dediğini ve tabi Yağız yüzünden uzak durursun bu işten diye düşün-"

"Sakın anne. Sakın o itin adını ağzına alma"dedim ayağa kalkarak. O herifin adını duymak bile canımı yakarcasina sinirlendırıyordu beni.

"Bak oğlum ben senin ne için uzak durduğunu biliyorum"dediği anda anı bir şekilde "bilmiyorsun anne" dedim.

"Inan bana Yağız'i da Alev'ide biliyorum. Ve ikisinin iş birliği yaparak bize zarar vermek istediklerini de biliyorum. Senin beni neden sakladığını da, hayatına neden biri olduğu halde kimseyi alamayacağını da. " dediği anda duyduklarımı idrak etmekte zorlandım bir süre.

"S-Sen tüm bunları nerden bi-"

"Ben bilirim. Çünkü ben anneyim. Ve sen hiç merak etme. Eğer bir gün kalbinin etrafında ki ateşi söndürmeyi başarırsan sana her türlü yardım ederim. Ki sönüyor gibi... Biri var dimi?"

Şaşkınlıktan aralanan ağzımı hala kapatamamıştım ki annemin bu emrivaki sorusuyla bocaladım.

Vardi. Ama bir o kadar da Yok. Aslında çok yakındı, belki de tam kalbimde ama bir o kadarda uzaktı belkide kilometreler ötesinde... Düşüncesi hep beynimde, kendisi farklı bir yerde. Benim olmayan biriydi ama bir o kadarda ben olmuştu. Bendeki beni de alıp öyle gitmişti bir o kadarda.