Eudox | boek 2 | Dawn Of Secrets

20|Make it right

BTS - Make it right
____________________

Was hij boos? Ze had simpelweg normale vragen gesteld zoals elk ander wezen zou doen die werd verzorgd door een of andere vreemdeling.

Alhoewel, ze nogal hard op hem was afgegaan. Ze zuchtte. Kruisverhoring was een van haar slechtste vakken op de academie. Ze keek realiserend naar haar enkel. Het deed niet zoveel pijn meer. Ze stond langzaam op en steunde lichtjes op haar voet.

Ze liep mank naar de loopstok op de grond, pakte het op, liep naar de voordeur, trok hem open en stapte naar buiten. Zoals ze al verwacht had, waren ze in het midden van een bos. De elf keek om zich heen en zag tussen de bomen een meertje.

Voor een seconde dacht ze dat het hetzelfde meer was als in haar dromen, maar het was toch net even anders. Er waren veel meer bomen eromheen en het was wat kleiner. Ze liep dichterbij en zag Naros bij de rand van het meer hurken. Hij leek iets in het water te wassen, maar ze kon van deze afstand niet uitmaken wat.

Uiteindelijk stond ze nog maar een paar meter van hem vandaan en stond ze met zichzelf te debatteren over hoe ze haar excuses ging aanbieden.

"Excuses aanvaard", zei hij plots en ze keek hem geschokt aan. "Hoe wist je dat ik sorry wou zeggen? Of hier überhaupt stond...", vroeg ze en hij mompelde iets onverstaanbaars. Ze kwam dichterbij en keek op hem neer. Ze fronste bij het onbekende vlees. "Wat is dat?", vroeg ze.

"Avondeten".

"Van welk dier?".

Hij wees met zijn hoofd naar rechts en ze keek in de aangewezen richting. Ze walgde kort van het dode wolkenhert dat van bijna al zijn vlees was geroofd. Toen viel haar de mand met de rest van het vlees naast hem op. "Jaag je altijd zelf?", vroeg ze en hij knikte.

"Waarom? Er is genoeg vlees op de markt?", vroeg ze terwijl hij het laatste stuk vlees in de mand gooide. "Ik ben niet zo'n fan van de markt. Ze maken de vlees altijd te zoutig", zei hij terwijl hij zijn handen waste en opstond met de mand.

"Ben je al wat gekalmeerd?", vroeg hij en ze knikte spijtig. "Sorry. Ik ben een getrainde krijger en soms komt die kant op de verkeerde momenten naar boven". Hij knikte begrijpelijk.

Ze liepen weer terug naar het huis. "Nou. Ik zal je vragen maar eens beantwoorden", zei hij en ze keek hem nieuwsgierig aan.

"Ik hoorde nogal wat lawaai uit de verte komen toen ik aan het jagen was, dus ging ik op expeditie uit en zag het huis van Hergem instortten. Ik heb altijd al geweten dat Hergem kwade dingen uitspookte, maar ik wist nooit precies wat".

Ze liepen het huis weer in en terwijl hij verder ging, legde hij de mand op de kleine tafel.

"Ik klom over de muur heen en zag dat je nogal in een lastige positie was. Ook had je je enkel gekneusd, maar dat had je door de adrenaline waarschijnlijk niet door. Ik zag dat Hergem van plan was je iets aan te doen, dus haalde ik je daar weg voordat hij de kans kreeg". Daphne ging op de bank zitten terwijl ze hem verward aankeek.

"Hoe heb je me daar weggehaald?", vroeg ze en hij keek bedenkelijk naar haar op.

"Met een spreuk".

"Welke spreuk?".

"Een heksenspreuk".

"Kan je hem laten zien?".

"Nee".

"Waarom niet?", kaatste Daphne weer terug en hij hield beduusd zijn mond. Ze trok uiteindelijk haar blik van hem vandaan en bedacht zich.

"Er zitten een paar gaten in je verhaal Naros, als dat je echte naam is, want ik weet dat je die hebt verzonnen", zei ze en hij keek haar betrapt aan, waarna zijn gezicht plots verzachte.