Eudox | boek 2 | Dawn Of Secrets

17|Hide and seek

Billie Eillish - when the party's over
____________________

"Geen zorgen, je bent veilig bij mij", fluisterde hij en ze verloor het bewustzijn...

~~~~~

Niko, Dreumitris, Max, moraj, Lilly en Kuana hadden overal gezocht naar de plots verdwenen elf. Nadat Hergem in zijn eigen spreuk gesneuveld was, was het beven opgehouden en lag het hele huis en de voorheen prachtige tuin in puin.

Ze hadden eerst rondom het huis gezocht, ookal wisten ze al dat ze daar nooit zou kunnen zijn. Daphne was meegenomen door een onherkenbare schim. De schim was van boven uit het niets gekomen en had Daphne zomaar meegenomen.

Uiteindelijk had de groep besloten om in het bos te zoeken. Bijna drie uur later en ze hadden haar nog steeds miet gevonden. De groep had de zoektocht toen stilgelegd en besloten om maar naar de stad te gaan. Niko ging alleen akkoord in de hoop dat Daphne misschien daar was, maar ook daar was geen spoor van de elf te bekenen.

De stad was heel groot, heel mooi en heel druk. Het lag een stuk verderop van hergem's terrein. De zon begon al onder te gaan en de sierlijke, versierde lampionnen werden overal aangestoken, wat de stad een warme sfeer gaf.

De heksen hadden zeker gevoel voor stijl. De kleren waren hadden donkere, chique kleuren en prachtige, sierlijke patronen. De meeste vrouwen liepen rond in prachtige gewagen van zijde en de mannen hadden simpelere, katoenen kleren, maar net zo modern en zeker apart vergeleken met de simpele, elegante smaken van de feeën.

De stad was gebouwd op een niet al te stijle berg, waardoor zo nu en dan nog wel ongelukken gebeurden zoals naar beneden rollende kraampjes of goederen.

De clique betreed de grote, drukke stad en probeerden zonder veel succes niet steeds tegen iedereen aan te beuken. "Waar gaan we naartoe Dreumitris?!", riep moraj boven het geluid uit en de gids keek naar ze om. "Naar een hotel hier niet zo ver vandaan. Daar kunnen we even uitrusten en uitvogelen wat we gaan doen!", riep hij terug en ze knikten.

Even later kwamen ze bij het grote gebouw van het hotel aan en Niko keek Dreumitris vragend aan. "Uhm... hebben we wel het geld om daar naar binnen te gaan? Hebben we überhaupt geld?", vroeg Niko en Dreumitris greens naar hem.

"Waarom zouden we betalen voor mijn eigen hotel?", vroeg hij en de clique keek hem beduusd aan, voordat ze hem achterna volgden door de grote deuren.

Dat was waar ook. Ze waren met Dreumitris dim, lid van de enige overgebleven tovenaarsfamilie in de hele wereld van Eudox. De familie was zo rijk dat als ze er zin in hadden, zelfs het niemandsland konden kopen!

Ze liepen naar binnen en keken rond in het chique gebouw. Ondanks dat de stad op een berg was gebouwd, dat niet al te stijl was maar toch wel wat, was de grond in het hotel netjes recht gemaakt. De hal werd verlicht door de kaarzen aan de muur en er lag een groot, rond, rood tapijt in het midden.

Aan de zijkanten van de grote deuren stonden goudgekleurde stoelen, en aan de andere kant van de hal stond de balie. Achter de balie zat een oude, vergrijsde vrouw de groep wegkomend aan te kijken. "Goedenavond, hoe kan ik jullie van dienst zijn?", vroeg ze terwijl de groep dichter bij kwam.

Ze keek herkennend op naar de tovenaar. "Dreumitris!", zei ze opgetogen en liep de balie om naar hem toe. "Ik heb je zolang niet meer gezien!", zei ze terwijl de twee elkaar omarmden. De langere man glimlachte liefelijk.