Eudox | boek 2 | Dawn Of Secrets

31|De plas des nachtmerries

KEY - one of those nights ft. Crush
____________________

Het was heet. Verschrikkelijk heet. De hittegolven waren dik en de vladdertjes verbrande houtstukjes fladderden verdwaald rond in het dikke, assige lucht. Het hete rook doordrong de neus en ogen van de arme krijger en als gevangen kon hij niets zien in de net echte hell.

Vanuit buiten hoorde hij de dorpsgenoten bezorgd roepen naar de vuurmagiër, maar koppig negeerde hij ze en bleef doorgaan met het proberen om de loei zware balk van zijn maatje af te tillen.

De bandieten hadden het onschuldige eetzaakje bedreigd en als een held op sokken had hij en zijn vriendin geprobeerd de lastpakken weg te jagen, maar tevergeefs. Ze hadden de twee kinderen een pak rammel gegeven.

Het boeide hem niets eens dat hij waarschijnlijk een paar gekneusde botten had, zelfs gebroken waarschijnlijk! Nee, het enige waar zijn wanhopige, spijtige ogen zich op concentreerde was het blond harige meisje met de grote, bange blauwe ogen die dicht gingen na de zoveelste schop in haar buik.

Toen had hij de controle verloren. Dat gebeurde wel vaker met hem. Ja, de vuurmagiers waren in het algemeen wat minder stabiel dan de andere soorten magiërs, maar Nikodemos was een speciaal geval. Niet alleen verloor hij vaker zijn beheersing, maar ook was zijn magie een stuk krachtiger als hij de controle verloor.

Hij was niet alleen boos hij werd kwaad, erg kwaad en hij uitte het uit op de bandieten en jammer genoeg de hele zaak. In een paar uitbarstingen was de hele zaak in laai en vlam geraakt.

"Ik krijg je hieruit ok? Geen zorgen", zei hij door zijn kiezen heen en het meisje schudde wanhopig haar hoofd. "Je krijgt het er nooit op tijd af. Alsjeblieft, ga ma-".

"Echt Rosa als je van plan bent me te vertellen om maar zonder jou te gaan zal ik je de moeite besparen en vertellen dat ik dat nooit zou doen", zei hij en bijna direct daarna viel er nog een stuk van het plafond af op de grond, net naast Nikodemos.

De vlammen werden groter en bozer en de lucht werd bijna te dik van rook en stof om nog in te kunnen ademen. Rosa hoestte hevig. "Nik-". "Nee! Ik krijg je hieruit. Ik ga niet zonder jou weg, dat kan je vergeten", zei hij vastberaden en ze keek hem verwonderd aan.

"Je zet je leven op het spel omdat je je schuldig voelt?", vroeg ze en hij keek haar aan. "Nee. Omdat ik... ik wil je niet kwijt. Dus hou je mond en help me dit van je af te krijgen want die lafaards daarbuiten zullen niet naar binnen komen om ons te redden. Nou duw!", riep hij en tegelijkertijd oefenden ze hun kracht uit op de zware balk.

Weer vielen er stukken hout van het plafond naar beneden en een ervan viel recht op Nikodemos' hoofd. "Nee!", schreeuwde rosa geschrokken terwijl ze toekeek hoe haar beste vriend bewusteloos op de grond viel. Wederom vielen er stukken van het dak naar beneden en het volgende stuk was enorm groot, en recht op hun gericht...

Nikodemos opende verward zijn ogen en zat geknield naast rosa die geen kant op kon door de balk op haar been. Hij keek om zich heen en voelde aan zijn hoofd. Hij kon zweren dat zijn hoofd verwond was...?

"Nik?", zei rosa en hij keek op haar neer. "J-ja?", vroeg hij en ze wees naar de balk. "Ga je me nog helpen dit van me af te krijgen of?", vroeg ze verward door zijn rare actie en hij knikte realiserend. "Oh! Ehm, ja. Op drie!".

****

Langzaam opende de blond harige kroonprins zijn moeizame ogen en probeerde weet te maken van het lawaai buiten zijn deur.

"Dit kan je niet maken vader! Hij is je zoon! Mijn broertje! Ik laat je he- nee!", hoorde hij de kwade stem van zijn zus schreeuwen. Hij was nu helemaal wakker en zat nieuwsgierig rechtop in zijn bed naar de deur te kijken.