Eudox | boek 2 | Dawn Of Secrets

19|Another savior?

Rm 'forever rain' MV
___________________

"Geen zorgen, je bent veilig bij mij", fluisterde hij en ze verloor het bewustzijn...

*****

Ze lag weer bij hetzelfde meer. Hetzelfde, grote meer, alleen deze keer lag het niet stil. De harde, koude wind bewoog het meer heen en weer en de donderslagen in de lucht verlichte zo nu en dan het donkere bos. Daphne opende langzaam haar ogen en keek zoekend om zich heen.

Deze droom weer? De elf hees zichzelf op en keek nieuwsgierig rond. Het was een stuk onrustiger dan de vorige keer.

"Je moet daar wegwezen!", riep de bekende, vrouwelijke stem en Daphne zag iets in het meer oplichten. Ze kwam dichterbij bij de rand en keek vragend naar de bodem.

"Weg van waar?".

"Kom naar het nimfenrijk. Je bent in groot gevaar Daphne. Wordt wakker!", riep de smekende stem weer en de wereld begon hevig te schudden. "Ik kan hem niet langer tegenhouden!".

Daphne schudde verward haar hoofd. "Wie tegen houden?! Wie ben jij?!", riep ze terug en het water begon plots op te lossen.

"Blijf van hem weg! Je moet-".

Uit het niet sloegen er bliksemflitsen, gevolgd door felle donderslagen. Alles stond in brand.

Daphne sperde happend naar adem haar ogen open en schoot recht omhoog. Het zweet droop van haar voorhoofd af, over haar gezicht naar beneden. Ze nam een paar keer diep adem om tot rust te komen en haar brein probeerde zich te realiseren wat er aan de hand was. Het was een droom... maar ze kon de angst en de wanhoop van wie het ook was nog steeds voelen.

Het was alsof de vrouw in het water haar gevoelens met haar gedeeld had. Angst. Of nee, erger.

Terreur?

De elf keek om zich heen. Ze lag op een pieperig bedje, met een dun dekentje over haar heen geslagen in een klein kamertj, met een kast en een bureau tegen de muur aan. Het was er een beetje frisjes door het openstaande raam boven haar bed en de geur van regen spookte in de kamer.

Daphne was, wederom, in een onbekende plek beland.

"Dit gebeurd echt veelste vaak", mompelde ze en probeerde uit het bed te kruipen. Op het moment dat ze haar voeten op de grond zette en zichzelf wou ophijsen, voelde ze een scherpe steek door haar enkel gaan.

Ze plofte sissend weer terug op het bed en inspecteerde haar enkel. Er was verband omheen gedaan. Ze fronste. Wie heeft dit nou weer gedaan? Ze keek zoekend om zich heen en zag een lange loopstok bij de deur staan. Ze hees zichzelf op op haar goeie voet en hinkelde naar de deur.

Ze greep de stok en gebruikte het als steun, waarna ze om zich heen keek en een beter zicht kreeg van de kleine ruimte. Op het bureau lag een dienblad met brood en melk. Ze liep ernaartoe, pakte de beker melk op en rook. Geen vergif.

Ze legde de beker weer neer en wreef vermoeid over haar hoofd, terwijl ze al haar herinneringen bij elkaar verzamelde. Het laatste wat ze zich kon herinneren was Niko die grote, paniekerige ogen had. Daarna was alles donker geworden en verloor ze het bewustzijn. Had Hergeml haar te pakken gekregen?