Eudox | boek 2 | Dawn Of Secrets

8|Ymoria, destja kerum...

Daphne had de hele cel geïnspecteerd, zoekend naar openingen of losse delen, maar alles zat muur en muur vast.

Dat had ze eigenlijk ook wel verwacht aangezien ze onderin de grond zaten. Ze zat al ongeveer vijf uur opgesloten in de kleine cel en had ondertussen haar celmaatjes leren kennen.

De feeks' naam was Xerin. Ze vluchtte van het land van de ondoden omdat zij en haar familie blijkbaar veel problemen hadden. Ze wilde gewoon even rust vinden en de wereld overgaan.

Ze was stiekem via het niemandsland naar het heksenrijk gegaan en bij de grens werd ze gevangen door de handelaren.

Het twaalfjarige meisje, Lilly, was met haar familie gaan kamperen en was door de bandieten meegenomen toen ze brandhout moest halen.

"Mijn vader had nog voorgesteld om mee te gaan, maar ik wou weer perse de grote meid spelen", zei ze met haar kin op haar opgetrokken knieën. Ze speelde met een lok van haar goude haren.

"Nu wou ik dat ik helemaal niet speciaal was". Daphne keek het fraaie meisje spijtig aan. Ze keek kort naar Xerin die tijdens haar verhaal de hele tijd naar de grond keek. Daphne stond zuchtend op en liep naar de tralies.

Ze keek naar de andere wezens in de cellen en zag angstige gezichten. Een voor een ging ze de cellen af, totdat ze recht in de blauwe ogen van een jongeman met spierwit haar keek.

Haar ogen vergrootte bij de realisering van wie hij was. Ze had hem al een keer eerder gezien, maar toen was ze net wakker geworden van onbewustheid en was ze er niet helemaal bij. Nu dat haar brein weer functioneerde, herinnerde ze zich de jongen die haar gered had in Katharos.

Wat deed hij in vredesnaam hier? Ze keek hem verward aan en hij bleef haar aanstaren.

Plots hoorde ze wat gekletter en ze keek in de richting van waar het lawaai vandaan kwam.

De grote ijzeren deur, de enige uitgang van de helhol, ging open en er kwamen een paar mannen naar binnen, inclusief Hike. Achter hun kwam een kleine gedaante naar binnen.

Het wezen had een grote, donkerpaarse mantel aan en een kap die zijn hele gezicht verbergde, maar ookal was het gezicht niet te zien, Daphne kon nog wel aan de rondingen zien dat het een vrouw was.

Achter de vrouw kwam een langere, blonde man tevoorschijn met hier en daar wat grijs en peperdure kleding aan. Hij had zijn kin trots omhoog gestoken en liep minachtend naar binnen. Achter hem liepen ook nog twee sterke mannen die wapens aan hun riemen hadden.

De achterste van de clique sloot de deur achter zich dicht en ze liepen naar de klaargezette heksen ritueel.

Daphne keek om naar de twee meisjes die nieuwsgierig dichterbij kwamen. "Wat gebeurd er?", vroeg Xerin en Daphne keek weer om naar de intimiderende heksen. "Ze gaan beginnen", zei ze en Lilly keek angstig naar de donkere schimmen.

De opgetutte man, rond de vijftig schatte Daphne, liep langs de cirkel heen de donkere ruimte rond. Hij keek elke cel een voor een in en stopte uiteindelijk bij de cel naast die van Daphne.

Daphne zag aan zijn gewaad en de onbetaalbare ringen om zijn vingers dat hij wel de baas moest zijn van deze handeling. Ze kon niet zien wie er in de cel zaten. De man wees naar iemand in de cel en aan de paniekerige welp te horen wees hij naar een vrouw. De man keek om naar de mannen.

"Deze", zei hij en twee mannen liepen naar de cel toe. Ze openden de celdeur en liepen naar binnen, waarna de vrouw angstig begon te smeken.

"Nee... nee alsjeblieft dit kan je niet zomaar doen!", riep ze en Daphne hoorde hoe ze tegenstribbelde. Uiteindelijk werd ze uit de cel getrokken en meegenomen naar de cirkel, met de baas achter zich aan.