Eudox | boek 2 | Dawn Of Secrets

1|Dawn

Adèle - skyfall
___________________

Het nieuws spreidde zich over het hele rijk. Geroezemoes over een fee met bijzonder sterke krachten, werd uiteindelijk omgeruild voor geroddel over het wezen met de slanke, puntige oren.

De meeste noemde het niet naar wat iedereen echt dacht dat het was. Sommige noemden het nog steeds gewoon een fee maar met langere oren. Dat was ver van wat het eigenlijk echt was.

Ze was een beeldschoon wezen, met ongekende krachten die alleen maar zouden groeien en maar een klein aantal in het feeënrijk wist daar vanaf.

Maar een paar feeën in het hele rijk wisten dat de elven niet allemaal uitgestorven waren.

Een van deze feeën, de machtigste fee in het land, koning Erdal V, vond het reuze tegenvallen dat een van de sterkste wezens die ooit in de magische wereld van Eudox hebben bestaan, zich niet in het feeënrijk achter de tralies bevond, waar ze haar makkelijk in de gaten zouden kunnen houden.

Het was vroeg in de ochtend toen de koning een vergadering had aangekondigd. Hij zat in zijn grote, ruime bureaukamer, met de raadsleden recht voor zich, te overleggen wat de volgende stap was bij de elfen situatie.

"We moeten haar zo snel mogelijk terug in het feeënrijk zien te krijgen en opsluiten, voordat ze nog meer schade verricht!", riep een van de raadsleden.

"Dat is nou precies wat we niet moeten doen! Wie weet wat die elf wel allemaal niet kan? Ik zeg we laten haar waar ze is en als we moeten ingrijpen sturen we de elite op haar af", zei een andere raadslid.

"Dus u wilt niets doen en afwachten totdat het misgaat? Het beste is om haar hier naartoe te brengen, vredig, en vragen hoe het komt dat ze een elf is en wat haar echte intenties zijn!".

De raadsleden braken uit tot een hevige discussie, terwijl de koning stil achter zijn grote, gouden bureau aandachtig zat mee te luisteren, met Ilaj aan zijn zij. Hij nam aantekeningen van wat de raadsleden allemaal te zeggen hadden. Plots werd er op de deur geklopt. De koning keek op.

"Binnen", zei hij en leunde zijn atletische lichaam naar achteren. Het hoofd van een van de serveerders van het kasteel, Ben, die al wat van zijn jonge jaren geleefd heeft, nam een stap de kamer in en boog. "Er is verzoek naar aandacht van zijne majesteit", zei hij luid en duidelijk en rechte zijn rug.

De koning keek hem vragend aan. "Van wie?".

"Een krijgersteam uit het westen van het land, uwe hoogheid. Ze zeggen dat ze de zo genoemde 'elf' hebben gezien", zei hij en de koning kruiste kort zijn blik met die van Ilaj, die knikte en de koning keek weer terug naar de butler.

"Laat ze binnen", beviel hij en de butler boog kort, voordat hij de deur wagenwijd open duwde en drie krijgers met roze haar de ruimte binnenkwamen lopen, met een wachter achter zich aan.

De raadsleden keken het stel spottend aan, terwijl de koning ze een voor een onderzocht met zijn ogen. Een van hun, de langste, was een jongeman met kort, piekerig roze haar, een stoppelbaard en rommelige kleren aan.

Ook al was hij slank, zijn lichaamsbouw was toch gespierd. Naast hem stond een jonge vrouw met een sterke lichaamsbouw, een lange roze vlecht en een hemd en leren broek aan met stevige laarzen.

Ze leek de normale te zijn van de drie. Als laatste was er een meisje met kort roze haar met een bloemetjes jurk zonder schoenen eronder en een zwaard in haar handen. Ze leek niet ouder te zijn dan twintig.

De koning keek kort weer naar Ilaj die de koning bemoedigend toeknikte. Hij keek weer om naar de groep. "Jullie hebben de elf gezien?". Het meisje met de lange vlecht stapte naar voren.