Mücevher - Jeon Jungkook. ✔

Karanlığın silüeti

Kapkaranlık bir odada gözlerimi araladığımda içimdeki boşluğu hissettim. Burası kocaman ama yalnızlık kokan bir hastahane odasıydı. Bana neler olmuştu? Hafızam bana oyunlar oynuyordu, doğru düzgün düşünemiyordum. İstemsiz bir şekilde ellerim karnıma gittiğinde bomboş hissettim. Onu ne kadar kabul edemesem de varlığına alışmış gibiydim ve o artık yok muydu?

Hastahane odasında yine yapayalnızdım. Beni nasıl bulmuşlardı, yaşlı teyze mi getirmişti beni hastahaneye? Karnım çok ağrıyordu. Çığlık atmak istiyordum ama hissettiğim tek şey halsizlikti. Dudaklarım kurumuştu, su içmek istiyordum ama o kadar halsizdim ki kolumu bile kıpırdatamıyordum. Gözlerim karanlığa alışmıştı, burası gayet lüks bir hastahane odasıydı. Şimdi de başıma ağrılar girmişti, buranın parasını nasıl ödeyecektim? Yoongi'yi aramam gerekiyordu bir şekilde. Eşyalarım neredeydi onu bile bilmiyordum, üzerimde sadece bembeyaz bir hastahane elbisesi vardı. Üzerimdeki elbise benim gibi kirli değildi. Bembeyazdı. Bense mahvolmuştum, karanlıktım. 

Odanın kapısı hafifçe aralandığında gözlerim tanıdık simayla buluşmuştu. Jeon Jungkook buradaydı. Dağılmış saçları, şişmiş gözleri ve kırışık gömleğiyle bitik gözüküyordu. Onu görmek istemiyordum, ondan nefret ediyordum. İlk kez nefreti bu kadar derin hissetmiştim ona karşı. Yatağımda sol tarafa doğru döndüğümde onun adım seslerini duyuyordum. Tom Ford kokusu bütün odayı etkisi altına almıştı. İlk tanıştığımız zamanlar Jeon böyle kokuyordu. Gözlerim buğulanmıştı. Keşke onunla sadece arkadaş olsaydım. Myung Soo ile evli olmak bile beni onun kadar yaralayamamıştı. Ben hep cehennemi yaşadığım hayata alışırdım bir şekilde ama Jungkook bana önce cenneti vaad edip cehennemi yaşatmıştı. 

'' Özür dilerim, Cho Hee. '' Jungkook'un sesini ilk kez bu kadar çaresiz duyuyordum. Ondan ne kadar nefret edersem edeyim bebeğimin babasının o olması bana güven vermişti. Jungkook'tan baba olmaz diye kendimi kandırdığım her an bir parçam ona ve bebeğimize inanıyordu.

'' İnanmıştım ben. '' Sesimin kırgın çıkmasına engel olamıyordum. Tanrı aşkına, bu kadar güçsüz olmayı kendime yediremiyordum.

'' Bebeğimizin babası olmak istemediğin zaman bile sana inanmıştım Jungkook. Belki onu kabul edersin sanmıştım. Seversin sanmıştım. ''  Sessizlik. Söyleyecek hiçbir şeyi yoktu. Çünkü o benim bebeğimin katiliydi. Sesim gittikçe tizleşiyordu ve dayanamıyordum. Hıçkırarak ağlamak zorunda kalmaktan nefret ediyordum.

'' Anne olamayacağımı düşünmüştüm. Annelik ne demek hiç bilmiyordum Jeon ben. Delice korktum ama onu sevmek istedim. Küçücük bir bebeğin katili olmak istemedim. Yoongi bana ben onun dayısı olurum dediğinde kalbim öylesine hızlı atmıştı ki. Benim dışımda ilk kez birisi onu kabul ediyordu. Jeon ben senin onu istemeyeceğini hep biliyordum ama yine de... İnanmak istemiştim. Eski tanıdığım Jeon adına, yanımda olursun sanmıştım. ''  Jeon'un avaz avaz suskunluğu sinirlerimi oynatıyordu. Konuşsun istiyordum çünkü o sustukça ateşler çıkıyordu sanki bedenimden. Ben çok sakindim, ben neden bu kadar sakindim? Bebeğime veda bile edememiştim. Onu nasıl kaybettiğimi bile hatırlamıyordum. Ona veda etmek hakkım değil miydi? Küçücüktü belki de ama biz aynı bedeni paylaşmıştık kısa bir süre bile olsa. Onunla birlikte uzaklara gitmek istemiştim bir an için.  Herkesi bırakıp bambaşka bir hayat yaşayabilirdim. Tanrı aşkına, ben onu çoktan kabullenmişim. Anne olmaktan korkarken bile anneymişim ben aslında. 

'' Jeon sen benim için sevgiydin, dosttun, arkadaştın ve çoğu zaman da kahraman ama sen... Sen artık gözümde bir katilsin. Bebeğimizi öldürdün. Onu doğuracağımı hissettiğin an benden kurtulmak adına evime hamam böceği dolu bir kutu gönderdin. Onlardan ne kadar korktuğumu biliyordun Jeon. Ben sana güvenmiştim. Hiç güvenmemem gereken birine güvenmişim... Myung Soo bile beni hiçbir zaman senin kadar yaralayamadı. Katilsin sen Jeon. Eğer kendine biraz saygın varsa artık karşıma bile çıkmazsın. Bugün son. Seni bir daha hayatımın çevresinde ya da kıyısında. Seni hiçbir yerde görmek istemiyorum. ''