Turniej Szamanów

Czas ruszać

 Następnego ranka każdemu z nas zadzwonił dzwonek wyroczni, informując o następnym etapie podróży. Mieliśmy miesiąc na znalezienie niejakiego miasteczka Dobie Village. 

- Słyszeliście kiedyś o takim miejscu? - zagaił Yoh. Wszyscy pokręcili przecząco głową. 

- Sprawdzę na mapie w telefonie. - wyjęłam telefon i wpisałam nazwę miasteczka. - Dziwne, wyskoczyły mi pustynne klify. 

- Przynajmniej jest jakiś punkt zaczepienia. - stwierdził Trey. 

- Tylko czy jakieś samoloty tam latają? - 

- Mój rodzinny tam poleci. Dajcie mi telefon. Zaraz to załatwię. - niezły bogacz z tego Lena. 

Tak jak obiecał Len siedzieliśmy w jego prywatnym samolocie. 

- Rany daleko jeszcze? Lecimy już trzecią godzinę. 

- Trey uzbrój się w cierpliwość. - uciszałam go już któryś raz z kolei. 

Samolotem mocno zatrzęsło. I znów. 

- Nie możliwe, żeby to były takie mocne turbulencje. Wszystko lata na pokładzie. - zauważył Joh. Wyjrzałam przez małe okienko. Widok miałam na silnik. Który się palił. O cholera!

- Musimy się stąd wydostać! - krzyknęłam przerażona. 

- Nie mów, że się turbulencji boisz. - zakpił Len.

- Nie, pali się  ślinik! - wszyscy jak poparzeni wstali ze swoich miejsc i wyjrzeli przez moje okno. 

Len odbezpieczył i otworzył drzwi. Byliśmy coraz bliżej ziemi. Trey użył Kori, swojego ducha stróża, by zrobić nam zjeżdżalnie z lodu. Wszyscy się trochę poturbowali, ale przynajmniej nie rozbiliśmy się razem z naszym samolotem, który uderzył paręnaście metrów dalej. 

-Uch. Na szczęście wyszliśmy z tego cało. Nieźle Trey ,dobry pomysł by wykorzystać swoje zdolności do wylądowania na ziemie. - pochwalił go Yoh, uśmiechając się. 

-Dzięki. No wiesz, ktoś was musiał uratować. 

- Ja bym sobie sam poradził.- Skrzywił się Len.

-Co?! Tak, jasne. W takim razie czemu tego nie zrobiłeś?!- Spytał ze wściekłością Trey.

Widziałam, że Len i Trey byli gotowi stanąć z sobą do walki. 

- Hej! Uspokójcie się. Ważne, że wyszliśmy z tego cało. - próbowałam załagodzić sytuację. 

- Kami ma rację. Chodźmy, nie ma czasu na głupoty. Musimy znaleźć Dobie Village.- powiedział Yoh.

Trzy dni później

-O rany idziemy przez te pustkowia już tak 3 dni. Kiedy spotkamy jakieś miasto albo żywą duszę. 

-Trey jak tak będziesz marudził i nas spowalniał to nigdy nie dojdziemy do celu.- zezłościł się Len.

-Wiecie co, Trey ma trochę racji.- stwierdziłam. 

-CO?!- Krzyknęli właściwie wszyscy.

-No tak. Odkąd się rozbiliśmy nie spotkaliśmy żadnej żywej duszy.

-Zgadzam się z tobą.- przytaknął mi Yoh. Uśmiechnęłam się do niego. 

Po kolejnych trzech dniach nasz prowiant bardzo się skurczył, wręcz prawie w ogóle go już nie było. 

- Hej patrzcie, tak chyba jest jakieś miasteczko.  - zauważył Rio. I faktycznie, wyszliśmy z kanionu i naszym oczom ukazało się małe miasteczko. 

- Świetnie, może zjemy coś tu i zatrzymamy się do jutra? - a Yoh jak zwykle uśmiechnięty. 

-Nie możemy się zatrzymywać. Nie traćmy czasu na głupoty i zabawy. - burknął Lenny. Rany ale z niego nudziarz. 

-Myślę, że powinniśmy odpocząć. A to dobre miejsce. Rozluźnij się trochę.- stanęłam po stronie Yoh.

- Świetnie, a więc przegłosowane. - stwierdził Trey. 

Znaleźliśmy jakiś tani hotel.  Było w nim coś w rodzaju gorących źródeł, więc wszyscy oprócz mnie, poszli się zrelaksować. Ja poszłam na pobliskie oczko wodne i zaczęłam się wpatrywać w spokojną taflę wody, gdy nagle usłyszałam jakiś hałas w krzakach. Ostrożnie się do nich zbliżyłam. 

-Kimkolwiek jesteś radzę wyjść! 

Wyjęłam katanę i przygotowałam się na możliwy atak.  Z krzaków wyłonił się wysoki, młody brunet. 

- Kim jesteś? - nie traciłam czujności. 

-Powiem ci, ale zabierz broń sprzed mojego nosa. - powoli spełniłam jego prośbę, nie tracąc go ani na sekundę z oczu. 

-Super, dzięki. Nazywam się Martin. - przedstawił się. - A ty pewnie jesteś Kami, Zeke dużo mi  opowiadał o tobie i Joh. - najeżyłam się. Wiedziała, że jest z nim coś nie tak. 

-Zeke?! Pracujesz dla niego?!

- Jestem jego prawą ręką.

-Po co mnie szpiegujesz?

-Zeke chce, abym cię przekonał żebyś do niego dołączyła. Ty i twój brat. A jeśli nie, to mam was przyprowadzić siłą. - wyglądał na bardzo pewnego siebie. 

- Po moim trupie się do niego przyłączymy! - warknęłam.

- Uwierz mi nie chce tego robić, ale nie zostawiasz mi wyboru! - wyjął miecz i zaatakował mnie. Nie pozostawałam mu dłużna. Nasze ostrza brzęczały za każdym razem, gdy w siebie uderzały. W pewnym momencie nie zdążyłam, kontratakować i kopnął mnie w brzuch tak, że poleciałam. Wylądowałam na czymś miękkim i to coś wydało jęk bólu. 

- Hej, Kami kto to jest?- spytał Trey.

-To jeden z posłańców Zeka!- odparłam, podnosząc się ze wszystkich.

-Hmm. A więc ty jesteś Yoh. Świetnie ułatwiliście mi zadanie. Nie muszę przynajmniej cię szukać, sam do mnie przyszedłeś.- zaśmiał się Martin.

-O czym ty mówisz?

-Joh, on chce żebyśmy się przyłączyli do Zeka.

- Co po co? - zdziwił się Yoh. No tak, przecież on nic nie wie o tym, że ma brata i siostrę, tak przy okazji. 

- Ha ah. Ty nic nie wiesz? Zeke i ta tu. - wskazał mieczem an mnie. - Są twoim rodzeństwem. - no świetnie. 

- Co? - krzyknęli wszyscy zdziweni, tylko Yoh spojrzał się na mnie z wyrzutem? Bólem? Sama nie wiem, tyle emocji miał wypisanych na twarzy, ze sama nie wiedziałam. Ale wiedziałam jedno. Na pewno będę musiała się grubo tłumaczyć.

-Nie ma mowy. Nie przyłączymy się do niego, więc lepiej już idź. - odparł wściekły Yoh. 

-Tyle, że ja się nigdzie nie wybieram bez was!

Martin zaczął biec w naszą stronę. Skoczył na nas, ale Len był przygotowany i odparł atak. Martin wylądował na ziemi.

- Lepiej stąd spadaj, nas jest piątka a ty jesteś jeden. - powiedział Lenny.

- Jeszcze się spotkamy. - Martin odwrócił się i zaczął się od nas oddalać, aż w końcu zniknął nam z oczu.

- Dobra, a teraz gadaj. O co tu chodzi. - Len spojrzał na mnie wyraźnie zainteresowany.  

Spojrzałam na Yoh. Unikał ze mną kontaktu wzrokowego. Muszę to naprawić. Czym prędzej. Dopiero co odzyskałam brata. Nie pozwolę, bym go znów straciła.