ÐAÐÐҰ I

~29~

Πέρασαν δύο μέρες απο τότε που.... Απο τότε που έκανα έρωτα με τον Παύλο. Απο τότε ο Παύλος μου φέρεται αρκετά καλά για την κατάσταση που βρίσκομαι.

Ωστόσο ο Μιχάλης έχει αλλάξει, δεν ήταν όπως στην αρχή, φιλικός. Κάθε φορά που τον βλέπω μου φαίνεται όλο και πιο σκοτεινός, ολο και πιο επικίνδυνος.

Ακουγα φωνές απο έξω, μάλλον ο παύλος και ο Μιχάλης μάλωναν. Η πόρτα άνοιξε απότομα και έκλεισε ακόμη πιο δυνατά. Τρόμαξα και τινάχτηκα απο τον θόρυβο.

Ενας έξαλλος Μιχάλης μπήκε μέσα βρίζοντας ψιθυριστά. Με είχαν δέσει σε μία γωνία στο κρεβάτι αυτή τη φορά, προσπάθησα όσο πιο πολύ μπορούσα να μαζεύω ώστε να μην με παρατηρήσει ή τουλάχιστον να μην κάνω κάτι που θα τον ενοχλήσει και ξεσπάσει πάνω μου.

Μιχάλης : Τι κάνεις εκεί; Με ρώτησε ψυχρά.

Αμαρρυλίς : Τίποτα. Είπα απλά.

Μιχάλης : Πόση ώρα είσαι εκεί; Ρώτησε ξανά.

Αμαρρυλίς : Δεν ξέρω, απο Χθές το μεσημέρι;

Μιχάλης : Θα πρέπει να είσαι εξουθενωμένη. Ψιθύρισε και χαμογέλασε.

Πλησίασε την πόρτα και την κλείδωσε. Εβαλε το κλειδί πάνω στο τραπέζι και προχώρησε προς το μέρος μου.

Μιχάλης : Θα ήθελες να κάνεις ενα μπάνιο; Θα σε βοηθήσει να χαλαρώσεις. Μου είπε και με κοίταξε. Εγνεψα θετικά ναι και μου έλυσε τις αλυσίδες. Σηκώθηκα γρήγορα και πήγα λίγο πιο μακριά του απλά για σιγουριά. Ετριψα τους κατά κόκκινους καρπούς μου και τον κοίταξα.

Αμαρρυλίς : Ναι αλλά δεν εχω άλλα ρούχα μαζί μου... Γέλασε και εγλυψε τα χείλη του.

Μιχάλης : Θα σου δώσω τα δικά μου. Πιστεύω θα σου κάνουν.

Τον κοίταξα λίγο, με κοιτούσε απο πάνω μέχρι κάτω κάτι που με έκανε να νιώθω πολύ άβολα. Εβαλα μια τούφα απο τα μαλλιά μου πίσω απο το αυτί μου και τα μάτια του έλαμψαν για μια στιγμή.

Αμαρρυλίς : Εμ, μπορώ να πάω; Ψιθυρισα.

Μιχάλης : Ναι, πάρε τον χρόνο σου. Μου είπε και έγνεψε.

Μπήκα διστακτικά μέσα ενώ ένιωθα τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου. Εκλεισα την πόρτα και ακούμπησα πάνω της. Αμέσως δάκρυα άρχισαν να πέφτουν απο τα μάτια μου, έβαλα το χέρι μου στο στόμα μου για να μην ακουστώ.

Ανοιξα το νερό και μπήκα απο κάτω. Το καυτό νερό χάιδευε ευχάριστα το πονεμένο μου σώμα και χαλάρωνε τα πονεμένα μου κόκκαλα. Επλυνα σχολαστικά το σώμα μου και προσπάθησα να αγνοήσω το τρέμουλο που είχε κατακλύσει το σώμα μου. Κάτι θα μου έκανε, ήμουν σίγουρη.