ÐAÐÐҰ I

~17~

" Απόλλωνας : Αδερφέ γιατί δεν τρώς;

Βίκτωρ : Δεν πεινάω.

Αρης : Είναι αμαρτία να πετάμε το φαγητό. Πρέπει να φας.

Βίκτωρ : Γιατί δεν τρως εσυ το δικό μου τότε;

Αχιλλέας : Βίκτωρ τι λες;

Βίκτωρ : Γιατί οχι; Τι φοβάσαι; Δεν έχει δηλητήριο μέσα. Η μήπως έχει;

Απόλλωνας : Τι είναι αυτά που λες;

Βίκτωρ : Τίποτα, απλά λέω οτι μπορεί μερικοί απο εσας να με θέλετε νεκρό. Ετσι δεν είναι μητέρα;

Ανελιζ : Μα τι λες Βίκτωρ, ποιος να σε θέλει νεκρό;

Βίκτωρ : Εκείνος που ήθελε νεκρό και τον πατέρα.

Αχιλλέας : Μικρέ βούλωστο.

Ανελιζ : Βίκτωρ σου εχω πεί πολλές φορές οτι ο πατέρας σας πέθανε από πνιγμό. Πνίγηκε στο μπάνιο του. Δεν τον σκότωσε κανένας.

Βίκτωρ : ΚΟΨΕ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΣΕ ΜΕΝΑ. ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΝΑ ΠΝΙΓΗΚΕ ΣΤΗΝ ΜΙΣΟ ΜΕΤΡΟ ΜΠΑΝΙΕΡΑ!

Αρης : ΗΡΕΜΗΣΕ ΡΕ.

Ανελιζ : Καταλαβαίνω τον πόνο σου αλλά θα σε παρακαλούσα τις εξάρσεις που έχεις να τις ελέγχεις.

Βίκτωρ : Χα, γιατί θα με σκοτώσεις και μένα; Εννοιά σου και δεν θα πεθάνω. Οσο και να προσπαθήσεις. Είτε εσυ είτε τα αδέρφια μου. Δεν θα με σκοτώσετε ποτέ. Ακόμη και να το κάνετε δεν θα γλιτώσετε απο μένα. Να είστε σίγουροι. "

Αμαρρυλίς : Σταμάτα, σταμάτα να μου δείχνεις. Δεν θέλω να ξέρω. Δική σου είναι η οικογένεια εγω δεν εχω καμία ανάμιξη μαζί τους. Σταμάτα.

Είπα κλαίγοντας και έβαλα τα χέρια μου στο κεφάλι μου. Τέσσερις μέρες είχα να κοιμηθώ απο τότε που ονειρεύτηκα την δολοφονία της υπηρέτριας. Εχω φτάσει στα όρια της παράνοιας.

Θέλω να φύγω, πραγματικά φοβάμαι οτι θα μου κάνουν κακό. Και ο Απόλλωνας δεν έχει σταματήσει να τριγυρίζει στο μυαλό μου.

Θέλω να πω οτι νόμιζα οτι εκείνος με καταλάβαινε. Νόμιζα οτι ήμασταν πιο κοντά. Οτι παρόλο που δεν μιλούσαμε μοιραζόμασταν κάτι...

Αλλά έκανα λάθος. Βέβαια, αυτοί είναι μεγάλοι άνδρες τι δουλειά έχουν με εμένα. Κάτι μου κρύβουν και πρέπει να το μάθω.

Ακουσα την πόρτα να χτυπάει και ο Απόλλωνας μπήκε μέσα.

Απόλλωνας : Αμαρρυλίς ήρθε η ώρα για φαγητό. Κατέβα. Μου είπε και βγήκε απο το δωμάτιο.