Secret Nights [RATED SPG / COMPLETED]

Secret Nights - 27

Pagkatapos naming mag dinner kasama nina Stacey at Sasha ay nag check-in na ako sa isang kilalang hotel sa may Ortigas. Bago kami maghiwa-hiwalay kanina ay naibigay ko na ang mga pasalubong ko sa kanila.

Kakatapos ko lang maligo at ngayon nga ay nagpapatuyo na ng buhok ko habang nakatapat ako sa glass wall ng room ko at tinititigan ang tila mga alitaptap na ilaw ng ibang mga buildings.

Binuksan ko ang brown envelope na nasa kamay ko at inilabas ang mga pictures na nasa loob. Ang mga larawang iyon ay larawan ng mga taong balak kong balikan upang kahit papaano ay makapaghiganti sa mga ginawa nila sa akin noon.

Unang bumungad sa akin ang family picture ng tita Soledad ko. Lahat sila ay masaya at nakangiti sa picture na iyon. Magawa pa kaya nilang ngumiti ulit sa oras na makita nila ako?

Sunod na tinignan ko ay picture ng isang lalaki na lately ko na lang ulit naalala ang mukha. His name is Samuel Ortega—anak ng mag-asawang doktor sa Tacloban. Malaki ang galit ko sa mga Ortega. Dahil sa kanila ay namatay ang nanay ko nang wala sa oras. Walang puso ang mga Ortega kaya isa sila sa mga sisingilin ko ng malaki.

Ang panghuling picture ay picture ng lalaking minsan ay nagkaroon ng malaking pitak sa puso ko—si Zach. Nakakaloko ang ngiti niya sa picture at halatang punong-puno ng kapilyuhan dahil na rin sa kislap ng mga mata niya. The last time I secretly checked on him ay nalaman kong kaka-graduate lang niya sa kursong business management. At balita ko ay tine-train na siya ng pamilya niya upang humalili sa amang nag-aambisyong pumasok sa mundo ng pulitika.

Muli kong ibinalik ang mga pictures sa loob ng brown envelope at saka iyon ipinatong sa magarbong cabinet ng hotel room na iyon. Nang masiguro kong tuyo na ang buhok ko ay humiga na ako sa kama at hinayaan kong tangayin ako ng antok. Kailangan kong magpahinga nang maigi dahil kakailanganin ko ng ibayong lakas para sa mga darating na bukas.

Kinabukasan wala pang lunch time ay nakapag check-out na ako sa hotel na tinutuluyan ko. Naghihintay na ulit sa akin ang rented car na sinakyan namin kagabi.

“Good morning,” bati ko sa driver. “NAIA terminal three, please.”

I’m going to Leyte at doon na ako magla-lunch. Hindi ako sigurado kung excited ang mga taong dadatnan ko doon but I’m very much excited to see all of them. Halos hilahin ko na ang oras gayong one hour lang naman ang biyahe mula Manila hanggang Tacloban.

Pagkalapag na pagkalapag ng eroplanong sinasakyan ko ay agad kong tinawagan si Atty. Michael Yuan Advincula—ang lawyer ko dito sa Pilipinas.

“I just arrived here at the airport,” agad na sabi ko nang sagutin niya ang tawag ko.

“Okay. I’m already there.” Saktong paglabas ko sa arrival area ng airport ay nakita ko nga si Yuan na kumakaway sa akin. Nakahinga ako nang maluwag nang makita kong kahit papaano ay napaganda na ulit ang airport na 'to na noon ay winasak ng bagyong Yolanda.