Anamız Babamız Yok Deriz {BxB}Tamamlandı

18•

Tolgayla Umut ormanın içine girmişler, odun toplamaya başlamışlardı bile. Aralarındaki sessizliği Tolga bozdu. Artık konuya girmesi gerektiğini düşünüyordu çünkü.

"Umut, abicim ben kör değilim."

Umut bir anlığına Tolganın ne kastettiğini anlayamadı.

"Anlamadım."

Tolga konuya fazla ortadan girdiğinin farkına yeni varmıştı. Belki de Çımardan hoşlandığını biliyorum diyerek başlamalıydı konuşmaya.

"Demek istediğim şu, Çınar kör ama ben değilim. "

Aralarında kısa bir süre sessizlik oluştu. Umut hayatında hiç olmadığı kadar gergindi. Ağızını açsa bile konuşamayabilirdi.

"Çınardan hoşlanıyorsun değil mi?"

Tolganın sorusuna karşın yutkundu Umut. Çınarın yakın arkadaşlarından biriydi sonuçta ve anlamıştı.

"Y-yok ne h-hoşlanması? " Derken buldu kendini ama bu çümleyi kurarken bile fazla kekelemişti. Umut ne yaparsa yapsın asla yalan söyleyemiyordu. Üstüne panikte eklenince böyle oluyordu işte.

Tolga tek kaşımı kaldırarak Umuta baktı.
"Emin misin? Ben pek öyle olduğunu sanmıyorum da. "

"Bunu ona söyleyeceksin değil mi?" Dedi Umut kabullenircesine.
"Sonuçta siz yakın arkadaşlarsınız."

Tolga söylerdi söylemesine çünkü Çınarın durumunun da farkındaydı. Ama Umut'un bunu bilmesine gerek yoktu.

"Bilemiyorum. Söylememi mi isterdin? "

Umut böyle bir şeyi tabiki istemezdi. Tolganın sorusunu dolan gözleri ve titreyen sesi ile birlikte yanıtladı.

"Söyleme, l-lütfen."

Derin bir nefes aldı Tolga.
"Tamam sakin ol. Söylemeyeceğim. O arkadaşımsa sen de öylesin. "

Kızarmış burnunu çekti Umut.
"Teşekkür ederim. "

"Etme. Ben ayarlayacağım bir şeyler. "

Aralarında bir süre sesizlik oluşunca Tolga bir şeyler söylemek zorundaymış gibi hissetti.

"Alp'in yavşak davranışlarına da pek takılma. Tam bir heterodur aslında. "

Umut gülümseyerek baktı Tolga'ya ve odun toplamaya devam ettiler.