Creepy ghost story's dutch

Arrogant

Daar is hij. Die dikke, lelijke slob. Hij is momenteel omringd door vijf van onze collega's. Kijk hoe ze lachen, allemaal meedoen aan zijn grappen. Ik weet dat het alleen maar om medelijden is, het is de enige logische verklaring waarom iemand zelfs maar een moment rond iemand zou doorbrengen die zo walgelijk is. Gezien zijn enorme gewicht weet ik zeker dat hij diabeet is. Niemand heeft dit ooit geverifieerd, maar ik weet dat hij dat is. Alle dikke mensen zijn in mijn ogen. Ze zijn allemaal gewoon een groep idioten die te stom zijn om hun taarten neer te leggen. Wat erger is, is hoe ze het lef hebben om medelijden te krijgen door hun eetgewoonten te diagnosticeren als een ziekte.

Ik kijk vanuit mijn hok terwijl de rollen op zijn buik schudden van walging van genot. Hoe absurd dat die idioten zijn zinloze pogingen zouden ondernemen. Bij gelegenheid moest ik zijn kantoor passeren, planken van My Little Pony-figuurtjes met plastic grijns toekijken terwijl ik naar de drukkamer liep. Als het feit dat deze volgroeide man geobsedeerd was door de show van kleine meisjes niet voldoende was om mijn minachting aan te wakkeren, zijn zijn weeaboo cosplays tijdens vakantiefeesten en harige fetisjen zeker. Ik zou niet verbaasd zijn als hij 's nachts stiekem een ​​pedofiel was.

John was zijn naam als ik het me goed herinner. John iets. Nooit de moeite genomen om zijn achternaam te leren. Ik vermijd hoe dan ook om met hem samen te werken. Een enkele keer kwam ik hem tegen bij de waterkoeler of de pauzeruimte. Beide keren probeerde hij een gesprek te beginnen, en beide keren moest ik een excuus bedenken om te ontsnappen. Ik wil gewoon niets met hem te maken hebben.

Het lijkt erop dat hij net iets aan Jenny heeft gegeven. Haar gezicht licht op van opwinding. Is dat een vorm van sieraden?

"Oh Jordan! Dat had je niet moeten doen! 'Jenny gutst plotseling naar de opgeblazen man terwijl ze ophoudt wat lijkt op een gouden ketting.

Oh dat klopt, zijn naam is Jordan, niet John. Ach, het kan me niet schelen.

"Ik moest wel!" De man blafte, zijn stem diep en lachend. "Je was zo depressief dat je het verloor op het Halloween-feest, ik moest het gewoon vervangen. Een glimlach ziet er sowieso veel beter uit. '

Ik zag tranen in de ogen van de vrouw ontstaan. Dat klopt, geld knijpen hoer, neem de gratis sieraden. Ik weet zeker dat je het na het werk in de pinautomaat stopt. Ik kan niet zeggen dat ik het haar wel kwalijk neem. De edelsteen die aan de dunne band hangt, lijkt duur. Ik vraag me af hoeveel geld die slob sowieso heeft bespaard. Hij heeft een reputatie opgebouwd als een soort heilige man. Hij heeft zijn lunchen eerder weggegeven, heeft collega's toegestaan ​​zijn auto te lenen; en natuurlijk, won de harten van alle vrouwen door ze dingen te kopen. Het vervangen van de ketting moet gewoon een excuus zijn geweest. Ik weet dat hij gewoon ieders vertrouwen wil verdienen voor een ander sluipend doel.

Hoe moet ik dat weten? Omdat mijn familie op dezelfde manier was. Ze waren allemaal zwaarlijvige varkens en schepten voedsel door hun kroppen tot hun insulineproductie stopte. Ze waren alleen aardig voor iedereen waarvan ze dachten dat ze er iets van konden krijgen. Ik ben er zeker van dat Jordan niet anders is.

"Hé maatje! Waarom kom je niet langs voor een paar cupcakes? Dale's vrouw liet hem een ​​stapel brengen en er is genoeg te doen! 'Hij tjilpt met zijn vrolijke stem en probeert me erin te trekken.

Ik dwing mijn beste glimlach, iets wat ik altijd doe wanneer ik door een andere persoon wordt geconfronteerd. Dit enthousiaste masker van geluk was genoeg om mijn meerderen ervan te overtuigen dat ik van mijn werk hield, dus werd het gebruikelijk om dit voor iedereen te doen, zelfs Jordanië. Ik schud mijn hoofd en ga weer aan het werk. Alsof ik in zijn leugens zou worden getrokken. Het irriteert me hoe iedereen gelooft dat deze dikke man een soort reddende genade is. Geen van hen kan langs zijn façade heen kijken, maar ik wel.