Creepy ghost story's dutch

Demon in the window

Voordat je verder leest, wil ik dat je weet dat ik niet heb opgefrist of iets heb veranderd wat je gaat lezen om je "bang te maken". Ik ben niet snel bang, en wat me overkwam, maakte me meer bang dan ik in een lange tijd ben geweest. Dat gezegd hebbende, zou je hetzelfde kunnen voelen nadat je dit hebt gelezen. De informatie, locaties en datums zijn op geen enkele manier veranderd.

Het is belangrijk voor u om te weten dat ik al vele jaren betrokken ben bij spookjachten. Ik geef rondleidingen op spookachtige locaties voor newbie geest jagers en sensatie zoekers, en voorafgaand aan het onderzoek hebben we een korte Q & A sessie. Bij deze functies is het bijna een garantie dat iemand me zal vragen of een geest ze naar huis kan volgen. Ik zei altijd iets in de trant van "Ik snap niet waarom niet, ze kunnen gebonden zijn aan bepaalde gebieden, maar veel geesten komen en gaan wanneer ze willen, maar je moet je waarschijnlijk geen zorgen maken." Op een avond na een onderzoek van een residentie in Swansea, Massachusetts, veranderde de manier waarop ik dat antwoord voelde.

Het onderzoek werd uitgevoerd zoals gewoonlijk, en nadat we klaar waren werd de apparatuur kapot gemaakt, ingepakt in het busje en gingen we weg. Tijdens het rijden terug naar Cranston, Rhode Island naar waar onze auto's geparkeerd stonden, bespraken we hoe we voelden dat de nacht ging. Niemand had een griezelig gevoel, we waren het er allemaal over eens dat het stil was en we konden alleen verdere conclusies baseren op wat we konden vinden in ons bewijsmateriaal.

Het was kort na 1 uur 's morgens toen ik bij mijn huis in Attleboro aankwam. Zodra ik door de deur liep, legde ik mijn apparatuurkoffer aan de voet van de trap naar mijn kamer en klom in bed. Ik ging toen over tot de ergste nachtmerrie die ik ooit heb gehad. De droom gebeurde zo: ik was alleen, het was een donkere nacht met een heldere hemel, de maan en de sterren waren zichtbaar. Hoewel ik geen licht had om te gebruiken, kon ik nog steeds zien wat me te wachten stond. Ik zat ergens in een labyrint, steeds dieper de kronkelende paden in. Het labyrint had hoge, overheersende muren met kleine glazen ramen die net groot genoeg waren om door te kunnen kijken. Elke keer als ik naar de ramen keek, staarde een skeletachtig gezicht naar mij aan de andere kant. Het was alsof de muren hol waren en iets me binnenin volgde. Mijn hart zou racen als ik naar de ramen keek, dus ik hield mijn ogen naar voren en concentreerde me op het doolhof.

Ik kwam uiteindelijk in het midden van het labyrint. Er was een ovaalvormig grafachtig gebouw met een deur met een deur aan de voorkant met twee afzonderlijke sleutelgaten. Onbewust stak ik mijn hand in mijn zak en haalde er een sleutel uit. Toen ik naar de sleutel keek, ontstond er op de achtergrond van de droom een ​​sissend gefluister: "Deze sleutel heeft één doel, deze sleutel kan deze deur openen." Ik legde de sleutel in het eerste sleutelgat en ontgrendelde de deur. Toen ik de deur opendeed, was het donker, maar er was een zwakke gloed van oranje licht die ik vanaf de bovenkant van een wenteltrap kon zien. Toen ik de trap afliep, stuitte ik op dit verhulde, uitgehongerde skeletmonster. Zijn huid was strak over zijn gezicht gespannen. Het had heel kleine stukken lang, straggly haar en omdat het een lamp ophield dicht bij zijn gezicht kon ik duidelijker zien. Zijn ogen waren op mij gericht en het glimlachte en onthulde een paar zwarte tanden.

Op dit punt rende ik terug naar de deur, ik probeerde het te vergrendelen, maar de sleutel zou niet werken. Ik herinnerde het me en zei dat de sleutel alleen de deur kon ontgrendelen. Ik begon de weg terug te vinden door het doolhof. Zijn stem werd luider op de achtergrond toen ik het losliet van zijn tombe. Ik kan me niet herinneren wat er werd gezegd, want ik rende voor mijn leven. Ik kwam uiteindelijk bij de uitgang van het doolhof, er was een korte weg die ik volgde die naar de oprit van een groot herenhuis kwam. Ik dacht dat ik voor een seconde veilig was en toen ik naar het huis begon, verscheen de figuur weer aan de voorkant van de poort van het huis. Hij hield zijn hand op zoals een poppenspeler en toverde twee grote zwarte honden. De honden joegen me door de tuin en ik beklom een ​​hek om weg te komen.

Aan de andere kant van het hek belandde ik in een wijk die me bekend voorkwam, maar er was niemand in een van de huizen. Ik ging een koffiewinkel binnen en ging aan een tafel zitten. Plotseling werd er hard gebonsd op de ramen van de winkel. Het bonzen werd steeds luider tot ik mijn ogen dichtdeed, en op dat moment werd ik wakker. Onbewust en verward voor een moment verzamelde ik mezelf. Toen hoorde ik bonzen. Ik dacht dat ik nog steeds aan het dromen was. Helaas was dit de realiteit. Alle scharnierramen naar mijn kamer waren open. Het is onmogelijk om deze ramen van buitenaf te openen, er is een vergrendelmechanisme dat door de bovenkant van het raam en in de muur gaat, dat dan een schuifgrendel heeft die door de zijkant van dat mechanisme komt om te voorkomen dat het raam volledig beweegt . Nog steeds een beetje geschokt, sloot ik alle ramen. Ik greep toen mijn digitale stemrecorder en raakte record. Ik zette de recorder op de rand van mijn bed en ging naar boven om te kijken of er nog meer ramen open stonden. Geen van hen was dat.

Toen ik terugkeerde naar mijn kamer, luisterde ik terug naar de recorder. Toen ik boven was, legde ik iets vast, of iemand, dat weer tegen het raam sloeg. Het kon het deze keer niet openen en met een gefrustreerd, sissende fluistering zei het: "Verdomme." Dezelfde stem uit mijn droom, het was de stem van dat monster in het graf. Wat er ook achter die deur was die ik opende, was die avond in mijn kamer. Het maakte zijn aanwezigheid kenbaar. Sindsdien is hier geen sprake van geweest. Ik hoorde zijn stem, ik trok zijn gezicht, ik zal niet vergeten wat er is gebeurd. Je kunt ervoor kiezen om dit te geloven of niet, het is aan jou. Maar vanaf nu waarschuw ik iedereen, als je met geesten worstelt, heb je sterke wilskracht nodig. Ze kunnen in je leven komen en als ze dat doen kan het beangstigend zijn.

Dit gebeurde de nacht van 8 maart tot de vroege ochtend van 9 maart 2014.

Dit werd geschreven op 9 juli 2014.