Het geheim

28. Fynn

Ik was verbaasd toen Nestor inderdaad een stukje ging wandelen en mij geen verdere vragen stelde. Had hij me dan toch niet door? Het had er alle schijn van.

Ook toen hij terugkwam van zijn speurtocht naar sporen, zei hij niks. Als hij al wist wat ik gedaan had, dan liet hij het in ieder geval niet blijken.

***

Terwijl ik mijn dubbele boterham met kaas naar binnen werkte, schoten mijn gedachten naar hetgeen dat ik vanmiddag moest doen van Nestor: Lena terugbrengen naar het weeshuis. Ik had de vorige dag op weg terug vanuit het bos voor mezelf het besluit genomen dat ik dat niet echt ging doen, maar nu begon ik toch weer te twijfelen. Het was niet eerlijk voor haar, al helemaal niet nu we net samen een plan hadden gemaakt om Miranda te bestrijden, maar ik kon er niks aan doen. De twijfels bleven terugkomen zonder dat ik enige controle over ze had.

Lena had, als een soort klein zusje, mijn hart al lang gewonnen. Als ik haar alsnog zou terugbrengen, dan was dat niet vanwege een reden die met haar te maken had. Nee, de redenen voor mijn twijfels waren egoïstisch.

Als ik zou weigeren om haar terug te brengen, zou Nestor me zonder pardon ontslaan als zijn leerling. Ik wist zeker dat hij ondertussen het punt had bereikt dat hij me niet nog een kans zou geven. Dan zou ik niet alleen mijn hoop op een geweldige toekomst kwijt zijn, maar zou ik ook mijn ouders onder ogen moeten zien terwijl ik ze teleurgesteld had. Alleen de gedachte eraan deed al pijn.

Welke keuze ik dus ook zou maken, het zou vervelende gevolgen hebben. Of ik zou me eeuwig schuldig voelen doordat ik het meisje dat ik als kleine zusje was gaan beschouwen had verraden, of ik sneed mezelf in de vingers door mijn toekomst te slopen en mijn ouders teleur te stellen. Niet bepaald een fijn vooruitzicht.

Ik wist oprecht niet wat ik moest doen.

Met een grote hoeveelheid stress in gedachten, liep ik naar de kleine bibliotheek voor mijn tweede les in mediteren.

***

Ik streek neer op het gele tapijt en richtte mijn gezicht op de kaars aan de muur.

'Sluit je ogen,' zei Nestor.

Ik realiseerde me dat hij een fijne stem had om naar te luisteren. Nu ik me wat meer op mijn gemak voelde dan bij de eerste keer mediteren, viel dat me ineens op.

'Weet je nog wat je geleerd hebt bij je vorige sessie?' vroeg hij

Dat vijf minuten bijzonder lang duren. 'Dat onze hoofden vol zitten met krioelende gedachten, en dat meditatie de manier is om die gedachten onder controle te krijgen?'

'Dat klopt inderdaad, op één ding na. "Onder controle krijgen" is niet helemaal de goede manier om te omschrijven wat je tijdens het mediteren doet. "Het overzicht bewaren" komt meer in de buurt. Het is niet zo dat je de gedachten controleert. Wat je moet proberen te doen, is er van een afstandje naar kijken zonder erin op te gaan en je focus te verliezen. Dat zal nu nog lastig voor je zijn. Maar goed, dat is een zaak voor later, dat hoef je pas over een paar lessen te doen. Vandaag ga ik je een andere techniek proberen aan te leren.'

Nog steeds met mijn ogen dicht, knikte ik dat ik hem had begrepen.

'We beginnen weer bij het begin. Adem een aantal keer diep in door je neus, en diep uit door je mond. Net zo lang tot je voelt dat je wat rustiger begint te worden.'

Na een aantal keer in- en uitademen begon ik inderdaad tot rust te komen. De zorgen over Lena verdwenen langzaamaan naar de achtergrond, al waren ze niet helemaal weg. Ergens in mijn achterhoofd bleven ze toch aan me knagen.

Alsof hij doorhad dat ik kalmer begon te worden, gaf Nestor de volgende instructie. 'Oké, we gaan wat nieuws doen. De vorige keer heb je geoefend met het volgen van de luchtstroom, deze keer wil ik dat je je focus iets uitbreidt. Je moet niet alleen maar voelen hoe de lucht naar binnen en weer naar buiten stroomt, maar ook welk effect de luchtstroom heeft op je lichaam. Probeer op te merken waar je het inademen het meeste voelt, en hoe je spieren zich ontspannen als je de lucht weer loslaat.'

Ik deed mijn best, al was het in het begin nog moeilijk.

'Adem in, voel de lucht naar binnenstromen, voel hoe je longen uitzetten, voel de lucht naar buitenstromen, voel hoe je lichaam ontspant. Binnenstromen, uitzetten, wegstromen, ontspannen.' Die laatste vier woorden herhaalde hij om de zo veel tijd een keer.

Na meerdere herhalingen merkte ik dat het begon te werken. En toen kwam de geniale ingeving.

Ik hoefde Lena niet uit te leveren, en ik hoefde ook niet mijn opleiding te verliezen. Als ik Nestor wijs kon maken dat Lena niet meer in haar verstopplek zat, dan hoefde ik haar niet terug te brengen, en wist hij ook niet dat ik ongehoorzaam was geweest. Het was niet zeker dat dat me zou lukken, maar het was de poging zonder enige twijfel waard.

Nestors ritmische herhaling van 'binnenstromen, uitzetten, wegstromen, ontspannen' drong nog maar half tot me binnen. Het gevoel van opluchting was vele malen sterker.

Pas toen ik zijn hand op mijn schouder voelde en hij me vertelde dat hij me al twee keer had gezegd om mijn ogen open te doen, realiseerde ik me hoe diep ik in mijn gedachten verzonken was geraakt.

'Was je zo rustig dat je niet doorhad dat ik je wat zei, of was je juist te diep verzonken in gedachten?' vroeg hij, zonder een spoor van verwijt in zijn stem.

'Dat laatste,' antwoordde ik naar waarheid. Dat eerste zou hij namelijk nooit geloven.

'En waar dacht je dan over na? Dat is ook belangrijk; als je nu kunt reflecteren op de gedachtes die je net had, ben je aan het oefenen met het bekijken van je gedachten van een afstandje. Denk goed na.'

Wat moest ik hem nu vertellen? Natuurlijk mocht hij niet weten dat ik vanmiddag tegen hem zou gaan liegen, en dat ik blij was dat ik dat ging doen. In een opwelling zei ik: 'Hoe fout ik gisteren zat tijdens het bezoek aan het weeshuis.'

Hij trok een wenkbrauw op, maar liet hem daarna weer zakken. 'Heel goed, jongen. Je komt er wel. Zowel met je meditatielessen als met je gezonde verstand.'

----------

Fieuw, het loopt met een sisser af.

Of toch niet...? U zult het volgende week te weten komen in hoofdstuk 29 van Het geheim ;)