God's Plan°Jikook

tıpkı abin gibisin jungkook

Bu bölüm jimin'e iyi sövmeceler :')
İyi okumalar 🌼❣️

"Benden uzak dur jungkook!"

İlk defa konuşmuştu ve söylediği ilk cümle buydu.Acıyordum kendime çünkü onun kullandığı cümleye üzülmek yerine,sırf konuştuğu için tıpkı bir aptal gibi gülümsemeyi tercih etmiştim.
Öyle mutluydum ki.
Nasıl olmazdım ki ayrıca.
Onun o mükemmel bedenine uyum sağlayan o naif sesini işitmiştim sonuçta.
Ama hala inanamıyordum ki.
Ya ben delirdiysem diye geçirdim içimden ya ben gaipten sesler duyuyorsam üzerimdeki endişe büyürken titreyen ellerimi onun küçük ıslak yanaklarına dayamıştım.

Ağlıyordu,farkındaydım.
Ama sanki kör olmuştum.
Onun ağlamış olması,bana bağırmış olması hiçbiri umrumda değildi.
Benim meleğim konuşmuştu.
Benim perim konuşmuştu.

"Sen az önce konuştun değil mi ?
Ve ben delirmedim değil mi?"

Evet delirdiğimi düşünecek hale gelmiştim.
Gözlerim yanıyordu,şuan ona ağlaya ağlaya sarılmak istiyordum.
Koca gözlerim hafiften ağlamaklı  olurken onun gözleriyle birleştirmiştim bakışlarımı.
Burnumu çekerken  yanaklarım gözyaşlarım ile  ıslanırken bir kez daha  konuşmuştum.

"..s-sen gerçekten konuştun ?
Duydum yemin ederim duydum sen konuştun...sen gerçekten konuştun.."

Minik elleri yüzünü avuçladığım ellerime gittiğinde bir anlığına gülümsesemde aniden ellerimi ittiğinde hem yüzümü hem kalbimi garip bir his kaplamıştı.
Neden böyle yapıyordu ki.

Ellerim sertçe kenarlarıma savrulurken korkak bakışlarım onu bulmuştu.çünkü korkuyordum bana o cümleyi söylemesinden deli gibi ama deli gibi korkuyordum.Benden nefret etmesinden,bana git demesinden öylesine korkuyordum ki..
Kulaklarımı tıkamak istedim bir anlığına,bir kaç dakikalığına da olsa sağır olmak istedim.
Sert sesi yüzüme çarparken yutkunmak ile yetindim ama sadece.

"SANA BENDEN UZAK DUR DEDİM JUNGKOOK !!"

Dilim tutuldu.
Ben onun karşısında bir aptala döndüm. Ben onun o yüksek sert sesi yüzünden ölecek gibi hissetmiştim.
Neden bağırmıştı ki bana.
Ben ne yapmıştım ki hem?

"Benim de suçum yok " diye karşılık vermek istedim.Abimin sana dokunmasında inan ki benim de suçum yok diye bağırmak istedim.
Ama yapamadım.
Hiçbir zaman yapamadığım gibi yine yapamadım.
Size demiştim ya ben gerçekten korkağım diye yalan söylemiyordum.
Ben gerçekten korkaktım.

"Ö-zür dilerim" demiştim.eğik başımla.
Benim de suçum yoktu halbuki.
Neden özür diliyordum ?
Sanırım onu kaybetmek fazla korkutucu gelmişti.
Şayet biraz daha yüzsüz olsam yere eğilip köpek gibi yalvarırdım belki.
Sırf benim olmayan suçum yüzünden affetsin diye.

Titreyen bedenim,utanç dolu bakışım soğuk zeminden kalktığında gözlerine baktım.Onun o küçük kısık gözlerine.
Bir ışık görmeyi umuyordum.
Bana hala güneş gibi parlayan gözleriyle bakan bir çocuk bekliyordum.
Ama karşılaştığım manzara bambaşkaydı..

Kaşları çatılmış, bebek suratı kızarmıştı.
Ve ben ilk defa her haline aşık olduğum bu çocuğun bu görüntüsünden nefret etmiştim.
Ona yakışmıyordu böyle olmak.
Ona yakışmıyordu yüzünde gülümseme dışında başka bir ifadenin olması.
Ve bize yakışmıyordu böyle olmak.

"S-sen " dedi. " Sen sırf abin yüzünden beni seviyormuş gibi yaptın değil mi ?
Sırf abinin günahını temizlemek için."