Magnus Academy: The Cursed Blood

Chapter Thirty-Two

Aftermath

Base sa imbestigasyon, wala namang namatay sa mga pagsabog na naganap sa Hei Village. Well may halos sampung tao ang nasugatan pero hindi naman malala. And somehow, I do not blame myself for it. It's an unavoidable option which was decided under certain circumstances. Still it is a good news dahil nadakip naman namin ang dalawang myembro ng clan. That is a great achievement dahil wala pang nakadakip kahit isa sa kanila in all history. That girl called Ash, hindi naman gaano kalala ang sugat niya kaya matapos siyang gamutin ay kinulong din naman sila ni Charles. Then that girl who shot me, tuluyan na talaga siyang nakatakas.

Ngayon ay nandito ako sa hospital. Hospital sa Magnus Town. Tatlong araw narin akong nandito, and hell I feel uncomfortable here. After I lost consciousness, mabilis kaming nagteleport pabalik sa Magnus then I was admitted in this hospital.

I found out later then that arrow that shot me isn't normal. Kung sino man ang matatamaan nito ay manghinina ng ilang araw. In my case kahapon pa ako okay, but still the doctors said na ngayon pa ako lalabas. And so, maya-maya lalabas narin ako.

I stood up from the bed at lumabas ng kwarto. My legs are still wobbly pero okay na naman. Tumungo ako sa room kung saan si Hoy. Binuksan ko ang pintuan at sinirado ito. Tinignan ko si Hoy ng mabuti at bahagya akong napangiti.

Gods. Lakas talaga ng tama sa akin lalaking 'to. To think that I've only been with him for a week, pero sa dami ng pinag-usapan namin, parang kilala na talaga namin ang isa't isa.

Lunapit ako sa kamay niya at napaupo sa tabi niya. I caress his face at hinawakan ang kamay niya.

"Alam mo ba na sa tuwing natutulog ako ikaw lang ang palagi kong napapaginipan? It's just that when I wake up the next morning ay wala na akong maalala sa panaginip na iyon." I smiled.

"Sa lahat ng tao na nakilala ko, your special, you know that?" I chuckled at my own words. "Damn I miss you." Tumulo ang luha ko ng maalala ko ang unang halik namin. Even though that probably isn't considered as a kiss.

If only I can give you spiritual energy.....

The thing is, I actually can.

Pinatong ko ang kamay ko sa dibdib niya and closed my eyes. Ang tanga ko, why didn't I think of this before?

"Don't you even think about it." I was startled sa boses na iyon nang bumukas ang pintuan. I frowned.

"Why are you even here?"

"I was...passing by."

Pinikit ko na ang mata ko at naramdaman ko ang biglang pag-init ng katawan ko nang hilahin ni Thane ang kamay ko palayo.

"Thane!"

"What? His life force was completely drained. Giving him energy means giving your whole energy to this guy. You'll die instead."

"So what? Siya naman talaga ang dapat na nandito ah. I'm not supposed to be the one having this privilege of being a student in the Academy he wished to be into. Wala akong karapatan na agawin sa kaniya ang lahat ng 'to. Naiiintindihan mo ba Thane ang nararamdaman kong sakit? Every time I see him in this state...." unti-unti nang tumulo ang luha ko. Damn this is so not me.

"You can't blame yourself forever. You really are an idiot." Hinila niya ako palapit and hugged me tight.

"I didn't ask you to comfort me you know." I said at natawa siya.

"Even ghost cry sometimes eh?"

"Shut up you boastful jerk." We both chuckled.

Nung hapon pagtapos kung maligo ay bumalik na ako sa Academy. Kasama ko parin ngayon si Thane habang naglalakad kami sa bayan. Maraming mga stalls sa tabi ng kalsada, and this place really is lively. This stupid guy beside me, ayaw niya kasing gamitin ang teleportation niya. Tss. Sabi niya 'enjoy the moment' daw. Dami pang arte nito.