Hey Mel! You've got a message!

#95-Τιποτα

"Μελ;" η απαλη φωνη της Jess σε συνδυασμο με το απαλο χτυπημα στην πορτα ακουγεται σε ολο το χωρο και πεταγομαι λιγακι, γιατι εχω να ακουσω κατι αλλο, περα απ'το κινητο μου που χτυπαει συνεχεια, εδω και καμποσες βδομαδες.

Ενας μηνας να ειναι; Δεν ξερω.

"Εφερα καποιον να σε δει" λεει μετα απο μερικα λεπτα που δεν απανταω.

Η πορτα ανοιγει και μπαινει στο δωματιο ο Andrew, μα δεν κανω καν τον κοπο να τον κοιταξω.

"Μελ; Μελακι; Κολλητουλα μου;" λεει γλυκα καθως με πλησιαζει.

Καθεται διπλα μου στο κρεβατι, ομως ακομα δεν εχω σηκωσει το κεφαλι μου να τον αντικρισω.

Αυτος ξεφυσαει.

"Μελ, μιλα μου. Ανησυχω. Ολοι ανησυχουμε. Ξερω οτι δεν εισαι καλα, ομως μην κλεινεσαι μεσα σου. Η γιαγια σου μας ειπε οτι εχεις να φας και να μιλησεις εδω και βδομαδες. Ξερεις τι μπορει να παθεις;" αρχιζει να μου κανει κηρυγμα, προσπαθωντας να μη με ταραξει.

Κοιταζω τα χερια μου και δεν μιλαω. Συνηθειο μου εχει γινει εξαλλου.

Αυτος αναστεναζει. "Πω ρε Μελ" μουρμουριζει και με κλεινει στην αγκαλια του.

Παιρνω μια βαθια ανασα και τυλιγω κι εγω τα χερια μου γυρω του.

Ειναι τοσο γλυκος. Γιατι δεν μπορουσα να ερωτευτω τον Andrew; Γιατι δεν μπορουσε να μου αρεσει αυτος; Τουλαχιστον, παρολο που δεν θα ειχα ελπιδες, επειδη ειναι κολλητος μου, θα ηξερα οτι ποτε δεν θα με πληγωνε.

Και συντομα, με αυτες τις σκεψεις, τα ματια μου υγραινονται και τα πρωτα δακρυα κυλανε.

Το σωμα μου αρχιζει να τρανταζεται απ'τους αηχους λυγμους μου κι οταν ο Andrew το αντιλαμβανεται, με κοιταζει ανησυχος και με σφιγγει πιο πολυ.

"Ω οχι, Μελ, δεν αξιζει. Μην κλαις μικρη" λεει παρηγορητικα, ομως αυτο απλα με κανει να κλαψω περισσοτερο.

"Γιατι ρε Andrew; Γιατι να μου το εκανε αυτο;" η φωνη μου βγαινει βραχνη απ'τον λαιμο μου και δεν την αναγνωριζω.

Εμ, βεβαια, τοσες μερες που εισαι μουγκα και δεν μιλας, πως περιμενες να ειναι η φωνη σου, να κελαηδας σαν τ'αηδονι;

Νιωθω το λαιμο μου ξερο και βηχω.

"Ολα θα πανε καλα Μελ, θα δεις" ψιθυριζει και μου χαιδευει τα μαλλια.

"Οχι Andrew, δεν θα πανε" λεω μεσα απ'τα δακρυα μου. "Γιατι αυτος--"

"ΜΕΛ!" με διακοπτει μια πολυ γνωστη φωνη κσι κοιταζω τρομοκρατημενη τον Andrew.

"Μελ ανοιξε μου! Πρεπει να μιλησουμε! Δεν μπορεις να με αγνοεις για παντα!" η εξαγριωμενη φωνη του ακουγεται και χωνομαι πιο βαθια στην αγκαλια του Andrew.

"Andrew, σε παρακαλω, μην τον αφησεις να ερθει εδω. Σε ικετευω.. δεν μπορω να τον δω" τον κοιταζω ικετευτικα κι αυτος νευει.

"Δεν προκειται. Μην ανησυχεις" με φιλαει στο μετωπο κι υστερα σηκωνεται απ'το κρεβατι και βγαινει απ'το δωματιο.

Κρυβω το κεφαλι μου μεσα στα χερια μου και συνεχιζω να κλαιω, μεχρι που ακουω τις φωνες τους απο κατω, απ'το ανοιχτο παραθυρο.

"Τι κανεις εσυ εδω;"

"Εσυ τι κανεις εδω, ε; Δεν σου φτανουν αυτα που εκανες;" φωναζει ο Andrew.

"Θελω απλα να της μιλησω" γρυλιζει ο Aston.

"Τιποτα δεν θα της πεις. Αρκετα της ειπες και της εκανες"

Υστερα απο αυτο, δεν ακουω τιποτα αλλο. Ξαφνικα στο δωματιο μπαινει η Jess και την κοιταζω με βουρκωμενα ματια. Αυτη μολις με βλεπει ετσι, τρεχει και με αγκαλιαζει.

"Αγαπη μου, ολα θα πανε καλα" λεει και τριβει τους ωμους μου.

Κουναω το κεφαλι μου.

"Αυτο μου ειπε και ο Andrew" ψιθυριζω βραχνα.

Τιποτα δεν θα παει καλα.

-----------
Ναιιι, δεν το χω με το δραμα:(😂

Ρε παιδια, επειδη μου το χουν πει πολλοι, θελετε σικουελ η συνεχεια η οτι να ναι πως τα λενε αυτα απο αυτο το βιβλιο;😂

Σορρυ π το παρτ ειναι μικροοο, νο εμπνευση:(

5 κεφαλαια μεχρι το τελος:(😭