Hey Mel! You've got a message!

#48-Ποιος το εκανε;

Προσπαθώ να τον σπρώξω, αλλά, ωω, ποιον κοροϊδεύω, ο τύπος φιλάει τέλεια!

Ανταποκρινομαι κι αυτός βάζει τα χέρια του δεξιά κι αριστερά μου.

Δάγκωσε το κάτω χείλος μου κι εγώ αναστέναξα, ενώ αυτός βρήκε ευκαιρία και έβαλε τη γλώσσα του στο στόμα μου.

Η ζέστη γλώσσα του κινείται μαζί με τη δικιά μου και νιώθω όλο μου το σώμα να φλέγεται.

Μπλέκω τα χέρια μου στα μαλλιά του και τα τραβάω, κάνοντάς τον να αναστενάξει.

Άφησε το στόμα μου και διαμαρτυρήθηκα για την απώλεια επαφής, όμως αυτός κατευθύνθηκε προς τον λαιμό μου.

Άρχισε να μοιράζει φιλία κατά μήκος του. Νιώθω την γλώσσα του να με αγγίζει και να με γλείφει και, ω Θεέ μου, το κάνει τόσο καλά...

Τα δόντια του δαγκώνουν το δέρμα μου και τα χείλη μου το φιλανε και με κάνει να αναστεναξω, πράγμα που τον κάνει να με πιέσει πιο πολύ στον τοίχο.

Βάζει τα χέρια του κάτω απ'την μπλούζα μου κι ακουμπάει την κοιλιά μου.

Τότε αποτραβιεμαι και παίρνω μια έκφραση πόνου. Είχε δημιουργηθεί μια μελάνια απο χθες και πονάει πολύ.

Προσπάθησα να κρατηθώ, αλλά η μελάνια ήταν μεγάλη κι ο πόνος ακόμα μεγαλυτερος, γι'αυτό έβγαλα ένα βογγητο πόνου.

Ο Aston τραβήχτηκε αμέσως και με κοίταξε με ένα ανήσυχο βλέμμα.

"Τι έγινε; Τι έπαθες;" ρωτάει και προσπάθησα να του απαντήσω, αλλά ακόμη πονάω πολύ, οπότε δεν μίλησα.

Ο Aston μου σήκωσε λιγάκι τη μπλούζα, παρόλο που προσπάθησα να τον εμποδισω, και μόλις είδε τη μελάνια γουρλωσε τα μάτια του.

"Μελ; Τι στην... Ποιος στο έκανε αυτο;" ρώτησε ανήσυχος και θυμωμένος.

"Κ-Κανενας" κατάφερα τελικά να πω.

"Μελ πες μου!" είπε απαλά, αλλά και αυταρχικά.

"Δεν είναι τίποτα Aston" του λέω και πάω να φύγω, αλλά με τραβάει πίσω.

"Οκ, θα μου πεις ΤΩΡΑ ποιος στο έκανε αυτό, αλλιώς-"

"Για όνομα του Θεού Aston!" φωνάζω διακόπτοντας τον.

"Δεν με χτύπησε κανείς και, πραγματικά, σταματά να ανακατεύεσαι παντού!" συνεχίζω και πάω να φύγω, αλλά με ξανατραβαει.

"Μελ... σε παρακαλώ πες μου, γιατί οποίος βλάκας κι αν το έκανε, θα τον-"

Τον σταμάτησα με τον μόνο τρόπο που ήξερα. Τον έπιασα απ'τα μάγουλα και τον φίλησα.

Ήταν ένα απαλό φιλί, χωρίς αναστεναγμους, χωρίς τίποτα. Μόλις σταματήσαμε τον κοίταξα στα μάτια.

"Τώρα είσαι εντάξει;" τον ρώτησα με ένα μικρό χαμόγελο κι αυτός κούνησε το κεφάλι του θετικά.

Τον άφησα και έφυγα -αυτή τη φορά χωρίς να με σταματήσει- με ένα ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπό μου, χωρίς να ξέρω γιατί το είχα και, πραγματικα, δεν θέλω να μάθω.

---------------------

Δεν πειραζει θελω εγω πωωωω

-Σοφ