Hey Mel! You've got a message!

#55-Αιθουσα Μουσικης

-Ντιν ντιν. Ντιν ντιν-

"Μμμ" μουγκριζω και κλείνω το ξυπνητήρι με το μαξιλάρι.

"Γιαγιά;" φωνάζω τρίβοντας τα μάτια μου.

"Στην κουζίνα" ακούω τη φωνή της από κάτω.

Σηκώνομαι και, περπατώντας σαν αρκούδα που μόλις ξύπνησε από χειμερία νάρκη, πάω στο μπάνιο.

Αφού πλυθω κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Μαύροι κύκλοι βρίσκονται κάτω απ'τα μάτια μου και μου θυμίζουν τα χθεσινά.

Χελ γεα, νέο λουκ.

Πλένομαι μια τελευταία φορά και βγαίνω φορώντας τα ρούχα μου.

Παίρνω την τσάντα μου και αφήνω κάτω τα μαλλιά μου και κατεβαίνω στην κουζίνα.

"Καλημέρα" λέω στη γιαγιά μου και κάθομαι στο τραπέζι.

"Καλημέρα κορημ. Σου έφτιαξα πρωινό" λέει και μου δίνει μια κρέπα.

"Μπράβο ρε γιαγιά, μπράβο ρε γιαγιά!" φωνάζω και την κατασπαράζω

Την κρέπα πάντα, όχι τη γιαγιά.

"Φεύγω, με περιμένουν τα παιδιά" της λέω και βγαίνω απ'το σπίτι.

Έξω με περιμενουν η Jessica κι ο Αndrew. Πάω κοντά τους και μετά βίας τους χαρίζω ένα χαμόγελο.

"Τι έχεις;" με ρωτάει ο Andrew συννοφριωμενος.

Φτου σου ρε, με κατάλαβε!

Ούτε η κρέπα δεν μου έφτιαξε το κέφι, φανταστείτε.

Σημειώστε τη μέρα παρακαλώ, αυτό είναι αξιοθαύμαστο.

"Τίποτα" απαντώ και του χαμογελώ βεβιασμένα.

Κοιτάω την Jessica και με κοιτάει με ένα βλέμμα «δεν μου τη γλυτώνεις, θα μου πεις!», αλλά είμαι πολύ κουρασμένη για να ασχοληθώ.

"Πάμε;" τους λέω και ξεκινάμε.

Μόλις φτάνουμε ο Andrew μας αποχαιρεταει και φεύγει, ενώ εμείς μπαίνουμε στο σχολείο.

"Μην μιλήσεις, είμαι κουρασμένη, θα στα πω μετά" λέω, τρίβοντας τους κροταφους μου, στη Jess, όταν την βλέπω οτι πάει να μιλήσει κι αυτή γνέφει θετικά.

"Πάω στην αίθουσα μουσικής" της λέω και με κοιτάει περίεργα.

"Γιατί;" με ρωτάει.

Για να μαζέψω μήλα.

"Δεν ξέρω, απλά θέλω" της λέω ανασηκωνοντας τους ώμους κι αυτη νευει ξανά.

"Θα τα πούμε στην τάξη" της λέω καθώς απομακρύνομαι.

Μόλις μπαίνω στην αίθουσα μουσικής κατευθύνομαι προς το πιάνο που έχουμε και κάθομαι στο σκαμνακι.

Δεν ξέρω γιατί ήρθα εδώ, αλλά κάτι με ελκυσε (??)  σαν παλιά ανάμνηση.

Και ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβω, τα δάχτυλά μου άρχιζαν να παίζουν μόνα τους.

Η φωνή μου βγήκε χωρίς να το ελέγχω.

"Lately, I've been, I've been losing sleep... Dreaming about the things that we could be. But baby, I've been, I've been praying hard..." αρχίζω να τραγουδάω, αλλά σταματάω απότομα.

Τώρα θυμήθηκα. Θυμάμαι γιατί ξέρω να παίζω πιάνο. Γιατί τραγουδάω αυτό το συγκεκριμένο τραγούδι.

Κι η ανάμνηση, δυστυχώς, δεν με χαροποιεί ιδιαίτερα.

"Said no more counting dollars. We'll be counting stars. Yeah We'll be counting stars." ακούω μια φωνή και γυρίσω ξαφνιασμένη και τρομαγμένη πίσω.

"Aston" ψιθυρίζω.

----------------

Ομγ Αστον γιου χιαρ? Χαου??

Το τραγουδι ειναι υπεροχο ακουστσ το✌

-Σοφ