VMA_ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ #1

13

ΕΥΑ

Άφησα τα κλειδιά στον πάγκο της κουζίνας και άνοιξα το κουτί. Το εισιτήριο της ελευθερίας μου ήταν ένας γκρι πλεκτός σκούφος. Με δούλευε; Τον παράτησα στο τραπέζι, πήρα τον ασύρματο να τηλεφωνήσω στη Μάιρα, αλλά χτύπησε και απάντησα.

«Σου αρέσει;»

Έσφιξα τη συσκευή στη χούφτα μου και κινήθηκα στον διάδρομο. Το μόνο που ήθελα ήταν η αποδέσμευσή μου και ο ηλίθιος έπαιζε μαζί μου. «Έκανες πολλή ώρα να τον διαλέξεις;»

«Αρκετή».

Έσπρωξα την πόρτα, μπήκα στο δωμάτιο. «Πού ήσουν όλη τη μέρα, συμμορίτη; Περίμενα να εμφανιστείς και να τηρήσεις την υπόσχεσή σου αλλά εσύ ασχολήθηκες με τη Ζέτα και μετά εξαφανίστηκες».

«Έλυσα το θέμα με τη Ζέτα» με διόρθωσε.

Κοίταξα σοκαρισμένη τον ασύρματο και του το έκλεισα στα μούτρα πριν προσθέσει οτιδήποτε και με βγάλει εκτός εαυτού. Δεν του χρωστούσα 'ευχαριστώ' για ό,τι είχε κάνει. Η Ζέτα είχε σαλτάρει, ήταν δουλειά του να τη βάλει στη θέση της -κατά κάποιον τρόπο ευθύνονταν για τη συμπεριφορά της. Στο μεταξύ, αντί να με απαλλάξει μου έστελνε δωράκια και με ειρωνευόταν; Ο γελοίος. Έβγαλα τα παπούτσια, το παντελόνι και τη στιγμή που τραβούσα την μπλούζα πάνω από το κεφάλι, χτύπησε το κινητό μου. Έπιασα φρικαρισμένη τη συσκευή. «Τελειώσαμε συμμορίτη. Μην με ξαναπάρεις τηλέφωνο και-»

«Εύα...»

«Έντουαρντ;»

Γαμώτο Ντέιμον... Ζήτησα συγγνώμη στον Έντουαρντ και ευτυχώς έδειξε κατανόηση. Μιλήσαμε για την εργασία που είχαμε αναλάβει, μου έδωσε κατευθύνσεις για τη προγραμματισμένη συνέντευξη που μου είχε κανονίσει και προς το τέλος της συνομιλίας μας, μου ζήτησε να βγούμε για φαγητό. Η Μάιρα έλειπε, είχα ελεύθερο χρόνο και εν μέρει του το χρωστούσα.

«Εντάξει... τι ώρα;»

«Κατά τις εννέα;»

«Τέλεια» συμφώνησα. «Θα τα πούμε στις-»

«Δεν μπορείς σήμερα, γλυκιά μου».

«Τι στο καλό...» κοίταξα παγωμένη στην ευθεία την αντανάκλαση στο παράθυρο. «Ντέιμον;»

ΝΤΕΙΜΟΝ

Οδηγούσα προς την αντίθετη κατεύθυνση όταν μου το έκλεισε στα μούτρα. Αντί για τη φωνή της άκουσα το βουητό του τηλεφώνου και φρίκαρα. Είχε μεγάλη γλώσσα, θράσος και δεν έπαιρνε από λόγια. Δεν της πήγαινε καν το μυαλό σε τι σκατά ήταν μπλεγμένη, γαμώτο. Έκανα αναστροφή και πάρκαρα στον δρόμο της. Τίποτα δεν ήταν τυχαίο στη ζωή της· ούτε το γεγονός πως το συγκεκριμένο διαμέρισμα ήταν κοντά στην Κορύφωση και στη σχολή Οικονομικών. Είχα ψαχτεί τρελά για να το βρω και είχα πείσει τον Μαξ να δαπανήσει έναν σκασμό λεφτά για το ενοίκιο. Ανέβηκα δυο-δυο τα σκαλιά με σκοπό να χειριστώ ήρεμα το θέμα ώσπου βρέθηκα στην πόρτα της, την άκουσα να κανονίζει έξοδο με τον βλάκα και τσίτωσα ξανά. Η τακτική του, αργή αλλά σταθερή. Την πλησίαζε, γινόταν συμπαθής κι ενώ αρχικά τον είχα αφήσει λάσκα, πλέον ήταν ξεκάθαρο πως έπρεπε να του μαζέψω τα λουριά. Η Μίλερ μου ανήκε, ο ηλίθιος θα κρατούσε απόσταση.