VMA_ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ #1

18.2

ΝΤΕΙΜΟΝ

Μια ώρα αργότερα βρεθήκαμε πάλι στο δωμάτιό της. Ήμουν ράκος, το μυαλό μου δεν είχε σταματήσει να δουλεύει. Ξάπλωσα στο κρεβάτι κι όσο την περίμενα συνέχισα να αναλύω την υπόθεση. Ό,τι είχα αναλάβει επηρεαζόταν από παράπλευρες κινήσεις που μέχρι εκείνη τη στιγμή με ευνοούσαν. Η Εύα, ακόμα και αν δεν δούλευε στην Κορύφωση, θα δούλευε στο γραφείο που είχε στήσει ο Μαξ, εφόσον ο Έντουαρντ την είχε ρίξει επάνω του χωρίς να γνωρίζει την ιδιότητα του ιδρυτή. Η παρέμβαση και η πληροφορία είχε προήλθε από τον Βίκτορ και στο συγκεκριμένο σημείο είχα δεκάδες ερωτήματα. Πώς είχαν έρθει σε επικοινωνία ο Μαξ με τον Βίκτορ και πόσο τυχαίες ήταν οι παρεμβολές τού διοργανωτή αγώνων; Γιατί του είχε εμπιστοσύνη ο Έντουαρντ και τι σχέση είχαν όλα αυτά με τους Ιταλούς, τον Μεγάλο και την υπόθεση; Ο Μαξ είχε τονίσει πως η Εύα δεν ήταν συμαντική, την είχε χαρακτηρίσει 'ασήμαντη' ενώ παράλληλα είχε στήσει ένα ολόκληρο γραφείο για να την κρατήσει κοντά μου; Δεν έβγαζε νόημα. Πολύ πιθανό να είχε στήσει και τον γάμο-φάντασμα για να μας δώσει κάτι κοινό ώστε να έχουμε επαφή -λόγους να μπαινοβγαίνω στο διαμέρισμα. Κινήσεις που θα με διευκολύναν σχετικά με τον έλεγχο του Κωδικού μου.

Η Εύα πλησίασε στην άκρη του κρεβατιού και μου έκανε νόημα να μετακινηθώ. Σταμάτησα να σκέφτομαι την υπόθεση, επικεντρώθηκα σε εκείνη, δεν κουνήθηκα εκατοστό. Πρώτη φορά περνούσα τέτοια φάση με κοπέλα. Δεν ήταν για πήδημα, αυτό με ηρεμούσε, ταυτόχρονα με τσίτωνε. Ήθελα να βρίσκομαι κοντά της... μέσα της. Δεν είχα μυαλό για άλλη. Τελικά, λύγισε τα γόνατα και με καβάλησε για να περάσει στην εσωτερική μεριά, αλλά δεν κινήθηκε γρήγορα. Έμεινε επάνω μου, καρφωμένη στο σημείο που έπρεπε, φτιάχνοντας δίπλα από το κεφάλι μου τα μαξιλάρια της.

Την έπιασα από τους μηρούς κι αφού της απέσπασα την προσοχή, τη σταθεροποίησα στο κέντρο μου.

«Θέλω να σε κάνω να τελειώσεις».

Το πρόσωπό της ήταν εκατοστά από το δικό μου. Με κοίταξε παγωμένη ωστόσο η καρδιά της πάλευε να κρατήσει ρυθμό πίσω από το ύφασμα. Είχε βγάλει το σουτιέν, είχα την τέλεια εικόνα. Ανέβασα την υφή μου στη μέση της και πιέζοντας τα δάχτυλά μου στο δέρμα της κατέβασα το φανελάκι της χαμηλότερα. Οι ρόγες της είχαν σκληρύνει, έπαιρναν κι άλλο. Αν τις έγλυφα θα τις έκανα πέτρα. Ύγρανα τα χείλη μου στη σκέψη και μόνο να τα κλείνω γύρω από αυτά τα δύο υπέροχα-στητά γλυφιτζούρια.